Netgedichten

netgedicht (nr. 829):

De berg is hier een vuist

Macaber bevochtigd beeld
door geijzelde lenzen
star en voortvluchtend
gevangen in grenzen.

Dood maar toch levend roven,
nabij sterven is hier
een vuist met afgekloven
vingernagels.

Geen sparren, geen dennen
geen kruipend naaldhout,
niets. En de dalen zijn
vol ijs, bedekt woud.

Waar ik vandaan kom
is de nacht een zee
van sterren
en stenen mee.

Als de maan tussen
de wolken is gekomen
en de takken van de bomen
in een zilver licht

liggen,
dan is alles stil.