Alle inzendingen over kralen

Ik ken een meisje lief het is een kleine hartendief met oogjes als kralen en haar als gouden stralen ook wangen als appeltjes zo rood ze is niet klein en ook niet groot het neusje is noch spits noch rond en ze heeft een kersenmond oortjes als schelpen uit de zee haar handjes daar doet ze alles mee dikwijls loopt ze aan mijn zij ja, dat meisje…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

ik heb bloempjes voor je gepakt zij bloeiden gewoon langs het pad de eerste stralen zon heb ik geregen tot rozerode kralen uit het blauw van de lucht streepte ik wit kant van de wolken heb alles verpakt in het bies van de mand die rondde onder mijn hand zo groet ik jou op dit vroege uur waar lente nog schemert naar het zomervuur…

als de kralen van een paternoster glijden de dagen gestadig door verveelde vingers nu alle uren even lang duren geen dwang bevatten noch vlucht nadert snel het geduchte moeras waar de jaren wegzakken in vergetelheid graaien handen vertwijfeld naar houvast maar verdwalen in het drijfzand der herinnering…

Ik heb je rode kraal gevonden tussen het stof achter de kast Je bent lang niet zo dichtbij gekomen het is jaren terug dat ik hem zag Ik heb hem even opgewreven zag je reflectie in het glas en bij het zorgvuldig opbergen wierp ik hem terug over de kast opdat over ongetelde jaren ik hem plotseling weer vinden mag…

Zie de nacht stil in de keuken rusten op stenen tegels in halve maan verlicht die zijdeachtig glanzen Een ketting breekt, glazen kralen vallen Zie ze gaan, glijdend van het koord raken ze de grond en door de stilte gedragen klinkt hun helder lied mooier dan een woord ooit klinken zal.…

jouw schaduw laat ik onaangeroerd doch je warmte schilder ik als een zomer op mijn rusteloos behang jouw blikken bewaar ik in de koelte van mijn ogen en je vingers strooi ik als toetsen over een piano je voeten loop ik achterna in verdwenen sporen en je handen draag ik als kralen rondom mijn hals maar je stem leg ik…

Ik heb een goed scheldwoord, een kwalijke kraal op mijn tong. Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat het lichaam op.…

afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en telde een voor een de kralen…

Alvorens ze aarzelend fluisterde “ja” verschikte ze nog even iets aan haar decolleté zodat, terwijl zij steunde op haar elleboog, de vingers van haar slanke, fijne hand langoureus-weemoedig de kralen van haar halssnoer nauwelijks raakten.…

Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid.…

De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan het ritme, hoe gelukkig ik dan ben...…

Een hoogvlieger wordt neergehaald binnen de kralen van het licht. De herinnering is een holte die woont in de holte van mijn geheugen. ------------------------------------------- Uit: 'De droom van een robot', 1976.…

Oud zilver, kralen parels, overige kralen nooit gedragen oud papiergeld niets meer waard. Weg de grote oude zere bezem opgeruimd staat de herinnering inkoop antieke zilveren juwelen wie doet het erfgoed weg dat ging?…

onder 't zongebleekte scherm bij de vruchten van zijn teelt ligt hij gapend in de berm wachtend op zijn clienteel vingerkotend wordt geteld hoeveel schapen hij moet scheren wijl de krekels in het veld zonder zorgen concerteren kralen schuiven af en aan distelbossen moet hij maaien langs de huisbaas moet hij gaan en opnieuw het land inzaaien…

verborgen onder glinsterende kralen aan natte takken nog niet groen zitten knoppen verscholen in een jasje van lentegroen na natte sneeuw hagel hard gure westenwind en grauwe lucht komt met stralen licht en warm de zon een lentezucht tinten teer nog nooit gevangen waaieren uit brengen geur alles komt tot leven een groot…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…

Ze werken met goedkope kralen, opzetstukken en halve garen. Met gedeelde mantels en gestopte sokken, allegaart men mijn kledij. Ik probeer geen reactie te ontlokken, maar waarom zie jij niet in mij?…

ik wist dat jij ze had een schaal vol kralen gebeurtenissen en herinneringen uit een leven vol van in de wereld zijn liefde en pijn markeerden de jaren in hun vorm en kleur belangrijke momenten bepaalden de lengte er was geen willekeur jij reeg ze met het sterkste garen in sierlijke gebaren iedere dag weer koos jij een…

je schildert je ziel in as- en aardetinten een donker palet bestrijdt de leegte de grauwe werkelijkheid de grijze tonen je verdedigt je tegen molens en reuzen te vuur en te zwaard bezielt de stenen zandkorrels en de bomen steekt de vuren aan je veegt geesten weg rijgt de witte kralen aan zingt een liefdeslied schopt de tijd…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

mijn vingers die in geuren wenken strelen heur haren aanvoelend als van zijde haar borsten bewegen in zacht zuchten die meer dan schoonheid schenken en niet in afstand vluchten terwijl de huid als pril gras schemert in een open weide ogen als zwarte kralen bespelen in andante het ritme van het hart verborgen achter voile mij…

Zo zit ze prevelend voorovergebogen doublé druppels glinsteren door haar wriemelende vingers zo onverstoord onhoorbaar woord voor woord verwoord zijn stem laat haar niet los en wat ze delen draagt zij als geheim groter dan zij zijn en nu heeft hij haar de keuze gegeven terug te keren naar een ver geleden leven en de kralen worden weer…

Geheel zonder zorgen kijk ik uit kralen met happen uit m'n haar en een stuk in m'n kraag Verdoofd en geborgen proef ik van stalen van onbegrensd geluk waar genoeg verdrinkt in graag! In de straten van morgen schrijf je verhalen die je 's nachts glashelder ziet, maar 's ochtends nog heel vaag…

ik bereid daar als enige chef mijn lievelingsprakjes van kralen en knopen die niemand proeft of lust er gebeuren wonderen daar wanneer de dokter gaat is er een maaltijd voorbij ik word gezocht, altijd gevonden ook een lepel levertraan als vrijbrief voor de reis naar potenland hoesten kan tegen mijn pop tot de volgende vieze slok…

zoals het er nu naar uitziet redden CDA en VVD het niet met maar één bijwagen achter geheime Haagse telramen worden rekenmeesters hoorndol van het schuiven met de kralen slotsom christendemocraten liberalen gaan straks Wilders en Rouvoet samen zoenen tot een unieke vaderlandsche rol met kleine lettertjes is voor de koningin al vast…

Ze draagt in haar hart een lampion , met duizend mooie kleuren met kralen, geel en helder rood versiert zij steeds haar dag op blote voeten door het huis en steeds een gulle lach als ze in de knoppen knijpt die uit de planten komen verschijnen er onmiddellijk bloemen aan en gaan er vlinders dromen als ze koekjes eet verandert het huis in…

we plukten paardenbloemen, braken er de knoppen af en legden ze langszij de stelen trokken we in smalle repen en weekten ze tot kromgetrokken kleine krullen, ongelijk maar wondermooi een handvol kralen spiegelde geluk aaneen gehaakt door kleine vingers vormden ze voor moeders dag het mooiste wenscadeau zo ging het toen als dank een…

En van ver af wink sy met die een hand; Haar armbande blink en haar krale skitter; Saggies roep sy. Sy vertel die winde van die dans En sy nooi hulle uit want, die werf is wyd en die bruilof groot.…

Zij trekt een jas aan vlerken verdwijnen in mouwen en het laatste zwart zoekt een uitweg ogen als kralen kijken ietwat scheel naar de prachtig felle kleuren en het zachte groen dat wonderwel past bij de kromme snavel rauwe klauwen laten grof grind knarsen als links en rechts ijskoud, haast onbewogen de nieuwe gast begroeten een…