Alle inzendingen over kreupelhout

Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling een aardverschuiving. Ik word bedolven, maar onder welk een zoetheid. Het hele landschap op zijn kop. Een moord stuk, schoon en zo dicht in mijn nabijheid. Laat mij voorgoed begraven.…

En rond de dis van kreupelhout brult broeder Wout: “wel eten hoor” want anders worden we niet oud!…

In het duistere donker lag zij daar en in het duisterdonker weende zij Hij was zeer gevaarlijk, blijkbaar hij zei ‘stil’ er zit zo een sneetje bij Tussen ‘t oud kreupelhout lag zij onder ‘t gebladerte van een boom Hij zei ‘stil’ daar ik je anders snij; geniet maar, ‘t is zonder condoom Op ‘t zachte mos gleed een traan want wenen in stilte…

Achter in de es verscholen tussen het kreupelhout van God sta ik bij het Jodenkerkhof. Roestig draad, het hek op slot. De zerken groeien, huid van mos, moeizaam boven ’t hoge gras. Ze proberen zonder namen te verhalen wat eens was.…

Ik kijk naar binnen daar voelt het koud, een bekend gezicht tekent zich af in het kreupelhout en schrik ik wakker en dacht het wordt geen dag meer, voortaan blijft het nacht, het licht is me vergeten, nee de luiken zijn nog dicht.…

De lange lanen hebben niets meer te verbergen - het kreupelhout wordt van zijn bladeren ontdaan. Het hevig bloeien in de bonte zomerkleuren is tot een stil vervloeien in de mist vergaan, en trager klopt het hart en kruipt het bloed in bochten waar het de droesem van de wijn nu achterlaat.…

De avond sijpelt binnen in het regenwoud waar elke lichte plek door duister wordt gedicht en ogen in de nevels glurend zijn gericht op iedere beweging in laag kreupelhout behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht alsof de draagkracht van de takken hen benauwt pas na het aftasten worden ze goed beschouwd als jacht- en rustplaats met een…

Angstvallig belet de herder zijn schapen zich te wagen in dat geheime woud, vreest het doornige loof boven dicht kreupelhout. Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen.…

Krachtige balsemgeur uit kreupelhout Van eiken stroomt mij tegen, zilvren veren Doorstrepen 't reine luchtblauw en vermeren Tot één wolk, die de zon gevangen houdt.…

de aftandse knol springt briesend weg roffelt uitdagend over harde grond wekt alom verbaasde angst bespeurt vijanden in dicht kreupelhout trotseert dreigende schaduw van hoog lover vrede komt dankzij zegenrijke hartstilstand.…

Oud zijn er de golvende heidevelden gekaderd in ontembaar kreupelhout geen ridders meer, geen schurken, geen helden boerenvolk en werklui, nog degelijk getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad…

Veel koude ochtendnevel; adem van de zee het zoute gras belooft weer goede boter heuvels glooien nu nog tarwegeel maar avond kleurt al afscheid van de zomer Hij heeft de eend zijn nek gebroken gevild versterft hij in de vliegenkast niemand komt nu nog cider kopen appels liggen in de schuur te drogen Rook komt van brandend kreupelhout…

tot bij de klodders, vlekken, vegen, ze doemen op en dichterbij en terug, de kleuren draaien perzik- en amandelbloesems, hemels laaien in mijn hoofd en buik, handen grijpen, roemen ’t licht, de lucht, ’t is pure poëzie, een zucht ontsnapt en gaat even naar een woest stilleven moet verder naar gezwoeg op ’t schrale land dan de cipressen, kreupelhout…

blijken tijdelijke versierselen op het pad van de tijden elke streling van ijle luchten iedere zucht, zelfs van verlichting beroert en beweegt ons Het verblijf tegen de steeds wazige achtergrond is een sobere ankerplaats een lichte trilling slaat ons op drift elke dag een gevaarvolle kust zonder markering Voor even een sieraad in het kreupelhout…

Tegen Kerst en het Nieuwe Jaar Zijn de wijngeesten goed gaar Oordeel maar Expressieve geur, kersen, rozen, kreupelhout T’is maar waar een mens van houdt Na zeven jaren kelderrijp Kan het zo door de afvoerpijp Smaakt heerlijk bij rijpe harde kazen Voor niersteenlijders met zwakke blazen Elegant van smaak, mondvullend breed Versmolten…

Rond Kerst en Nieuwjaar Zijn de wijngeesten goed gaar Oordeel maar Expressieve geur, kersen, rozen, kreupelhout 't Is maar waar een mens van houdt Na zeven jaren kelderrijp Kan het zo door de afvoerpijp Smaakt heerlijk bij rijpe harde kazen Voor niersteenlijders met zwakke blazen Elegant van smaak, mondvullend breed Versmolten met…

bloeiende velden waait in het dorp Oudega geeft hij de kerk -reeds vele eeuwen oud met een ietwat scheve toch stevige toren- een opbeurende zoen vol jeugdige levensmoed de wind belandt tevreden op zijn eindbestemming het schone meer De Leyen blaast nieuwe kracht bij rietoevers en verspreide eilandjes het ruime water omringd door kreupelhout…

O glorieuze violette zonnekoningin Vaarwel grijze verten Dag o overvloed, weelde Van bronstig jade Het vuur van vrouwenogen Ontketend, geuren zoet en rauw Kijk mij aan, mijn lief, Anker je achter mijn hitsige arm Ga met mij door het giftig groen Van lenteweiden, fris kreupelhout Ontvouw je bloem, je lippenrood Wees roos, laaiend vuur,…

een vingerwijzing zelfbehoud, alles wordt opgeslokt door de woeste beweging van de trein die zich door het landschap trekt op weg naar een laatste bestemming, ik voel dat de emotiecensuur heeft toegeslagen niets is meer zegbaar als het niet heftig is mijn innerlijke zelf vecht met een bitter tegenstreven, langs het geboomte en het kreupelhout…

ik hoor zachtheid nog voor de winter kraakt zachtheid van zomaar vensters die flonkeren in donkere straten ik zie mensen fluisterend praten binnen branden kaarsen getemperd licht vervaagt de rimpels in een oud gezicht onherbergzaam gaat de weg langs kreupelhout en rottend blad toch zijn de geuren vers en fris alsof er in het afgelopen…

Ik liep eens ‘s avonds in het woud en zag tussen het kreupelhout een kabouter staan, -hij was niet groot, zijn muts fel rood- met bruine laarzen aan. Zijn boezeroen in Jadegroen kleurde goed bij 't mos en zijn broek van ruw katoen leek op eikenschors.…

kwam na ijskoude winters de lente weer de aarde sieren met sneeuwklokjes, krokussen en narcissen tussen ’t kreupelhout, was het tijd om 't paasfeest te vieren met eieren vol engeltjes van puurrood goud. dan hoor ik weer de klokken beieren het orgel dreunen door de hoge gewelven van d’oude kerk.…

kruid, vermiljoen emballage Tressen van plastic als zandsteenbandage Bronzen mensen door tijd in hun drukte vertraagd Alom zang’rige taal die de eilandwind draagt Blinkende branding als een lang snoer van kralen Tussen messcherpe rotsen en Helios stralen Eucalyptus, olijven, vallend licht waaiend zout Waaiers van puin tussen stug kreupelhout…

vaten Kringloop tussen slib en ader snelweg tussen de organen chaos voor een buitenstaander Ergens in de koele luchtstroom myriaden moleculen ruisend langs het geitenpad bij rij- en zij- en tegenwind bijtend in het stikkend stof Overal is nimmer ergens zijn dat hoopt ooit iets te worden achter ijle horizonten van verdwijnend kreupelhout…

Hol ratelt op de straatweg De postkar door het woud, En sijsje en vlasvink fluiten In 't dichte kreupelhout. Maar ras daalt toch het donker, 't Wordt tegen d'avond fris; 't Zegt al, dat dit de laatste Der mooie dagen is.…

buiten mijn gezichtsveld nog kraakte het dichte kreupelhout. u gelooft dit verhaal niet misschien, toch heb ik dit, echt waar, ooit gezien, wellicht was het gedroomd bedrog en behoor ik, mét de Sinterklazen tot de fantasten en de dwazen.…

Het kozend paar, vol zoete kout, En zoeter hoop, wie 't heidegras, 't Verholen hoekje in 't kreupelhout, Een keurlijk minpriëeltje was, Is sedert jaren man en vrouw, En bakt thans pijpen in Ter Goû.…

En onder 't kreupelhout praatte een bron Stil voor zich heen, een kind, en toen hij zag Ons luist'ren, werd hij heel stil, maar een lach Ritselde nog van verd're wateren. Ook zagen we een nestje, waar de hen LAg naast het haantje, de oogen toe en veer In veer -- maar verder haastten we ons we$ecirc;r.…