Alle inzendingen over kristallen

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

Een meer helder als glas, waarin kristallen vissen het licht breken en kleuren tonen, verdwijnt in één harde klap spoorloos. Met kromgetrokken tenen en in- getrokken klauw, hou ik van jou.…

hij is iemand die nog iets verwacht een, al is het bescheiden, woord voor begrepen worden door zien de kringetjes van weters zoeken niet maar vissen spachtelpoetsen naar bewondering vergeten kristallen liggen verder dan een vijver met bomen broodkruimels van besef zegels scheuren leven woorden breken lichtvlekken in de stilte bij de…

hun ogen vingen eens kristallen van het dansend licht over het water vanaf de wallenkant weerkaatste spiegeling langs aarzelende lippen zij begrijpt nog steeds het afscheid niet eens vol liefde drijvend in elkanders armen dezelfde plek van eeuwig kussen en eindeloze dromen over de Drijvendverlangenplas van kort geluk…

Aqua is mijn lievelingsklank de klotsende en klaterende druppelende en spetterende ruisende en sprankelende klanken van Aqua Aqua is mijn lievelingskleur de azuren of wiergroene of valavondoranje of doorzichtige kristallen van Aqua Aqua is mijn lievelingsvorm als damp als sneeuw als rivier of als zee als plant en als dier als…

Een deken van sneeuw Glinsterend als kristallen Gevangen Door zonnestralen Je blik oneindig ver De natuur Gevangen door sneeuw en ijs Genietend Van wat je ziet Een plaatje Een waar paradijs Spelende kinderen Wat een feest Ze kennen geen kou Lopende neusjes Maar niets zal hen hinderen Te genieten Van dit geweldige Winterfeest…

Hou me vast Wanneer ik lach dit is alles wat ik mag Schaam je niet Ik zie wat jij niet ziet Je ogen zijn een diamant met duizenden kristallen Waar je ook bent ik denk aan jou Want ik heb tijd, tijd ,tijd voor jou alleen maar voor jou Het is echt niet te geloven wat een tijd heb ik voor jou Een vrouw waar ik van hou…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

ik wist dat jij de eerste ijsbloemen zou vriezen op het vroege uur als de zon net opkomt om jouw bloem te kleuren als juweel van de natuur ik smelt terwijl zij verder groeit en haar kristallen liefde bloeit in warmte zijn wij opgegaan maar jouw transparante afdruk staat nog te schitteren op het raam…

De duizend kristallen van het mulle zand omsloten haar tere voeten. Haar glimlach was doordringend haar ogen spraken boekdelen haar hart was vol van liefde Die liefde was…. voor mij.…

zacht waait de wind vangt de maan met een handvol wolken de laatste ijsbloemen stralen maar de knoppen lopen niet uit verleppen traag op de ruit de sneeuw verliest zijn kristallen in druppels die langzaam gaan vallen het winterse feest krijgt in dooi zijn finale tijd om voorzichtig wat lente te halen…

in de lucht hangt een kristallen stilte. de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

nog weet je het eerste vlokje dat plakte tegen het raam daar zijn glinsterende ragfijn witte kristallen liet zien om dan heel langzaam naar beneden af te glijden steeds kleiner in een snel drogende lijn naar het kozijn ademloos heb jij haar zien sterven aan doorzichtigheid wil melker 18/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

het dwarrelt naar omlaag jacht en jaagt in speels laveren ook de wind lijkt snel te leren hoe zij de kristallen flonkerend kan draperen de horizon verdwijnt geluid dempt uit respect voor de snelheid waarmee wit alles bedekt de aarde licht weer op na een donker herfstig leven rust zij onder winters zachte deken…

Kristallen hangen aan de struiken, als pareltjes schitteren ze om me heen. Loop voorzichtig door mijn glazen wereld, waar stilte in mezelf zo voelbaar is. Grijze nevel laat mensen uit het zicht verdwijnen, in de verte klinkt een scheepshoorn.…

zacht dalen de vlokken uit buiig wit het losraken van de kristallen haken geeft hen gewicht de zweefvlucht op minimale wind is een en al rust waar stilte weer woorden hoort is aarde nabij een groene wei met spelende kinderen wordt plotseling verblijd met ruimte voor het sneeuwprettig bewegen in onverwachte wintertijd…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

je blauwde weer in ijs van nooit ontdooide permafrost waarin jij tevergeefs je dromen zocht met tijdloze kristallen in briljante setting vocht om de dood met staal te kaderen in de groene aderen van het land mijn warme hand heeft jou gesmolten in het kruis de dwarsverbinding met de werkelijkheid zij opende jouw zilte huis…

Een eerste stap knispert kristallig, het is nog vroeg en net licht, als ik tussen haar passen stukjes winterpret vind.…

er haakte wat op het spiegelblad zonder zichtbare oneffenheden pas met het fingerspitzengefühl lokaliseerden we het plaats delict een oneffenheidje in de kristallen structuur als exponent van een latente frictie begin of einde van de mega breuklijn toen deze marmeren compositie zich ooit heeft gezet in herstel zal de spiegel…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie?…

in het wit van de wereld speelde licht in kristallen brak op het raakvlak en vuurwerkte in megakleur zijn rechtlijnigheid de schittering plezierde het kind door de klimmende zon die in warmte won van de kou kleur transformeerde tot weerkaatsing van hemel in blauw nu dansen stroompjes met twinkelend jeugdig geluid in hun kersverse…

en steeds weer je naam te horen vallen brengt in mij de wee die met pijn de poorten heeft gesloten in een amendement van het heeft zo moeten zijn doch wie de vrucht werpt en zelf met beide handen vangt is in mijn hart een avant-garde waarmee ik poëzie bedrijf in naakte edelkunst jouw aderen gevuld met zuiver kristallen bloed is mijn…

Dit is wat de matten der aarde voelen in koelen bloede van het weer: de eenzaamheid der kristallen, die als een vacht aan de grond vastgroeit de sneeuwschuivers der viervoetigen, de snuiten, de poten, de staarten de aangeslagenheid van het klimaat, haar vallen, de put in haar ogen de angst der binnenblijvers en het glijden der gelukuitbuiters…

je ligt er zo stil een glans op je gelaat lijntjes, fijntjes kunstig besnaard de handen rank en wit rustend op je tooi je oogt zo vredig verheven mooi en och, ik kan het niet beredeneren waarom een leven een fonkelend kristallen glas brak in talloze scherven de schaduw zijn best deed zich deze zonneplek op aarde te verwerven…

waar vroeger lente binnen kwam tocht nu de kou trekt langs onze warme plekjes verkilt wat ik vertrouw zacht streel ik je bloemen op het raam de ranke stelen maar snel valt er een traan daarna nog velen de kristallen in je ogen zijn gedoofd je hart bevroren ons lieve samenzijn is voorgoed verloren…

jij stuift met sluiers sneeuw waarin een gouden zon zijn licht laat breken vlokt in serene stilte traagheid tot een witte deken rust met ongerept heb jij de aarde toegedekt die nog in winterslaap haar krachten spaart jij kleine winterfee neem ons maar mee voor een dans op de kristallen in de eerste sneeuw die is gevallen…

in haar kristallen bol ziet zij wezens reiken naar zonnestralen voorjaarsvogel scheert langs de rand van de wereld een enkele zwaluw maakt nog geen zomer krassen de raven die uit hun schuilplaats komen kristal is ijs geworden smeltwater sijpelt tussen gespreide vingers dan is zij wereld in water rondom haar wordt horizon geboren…