Alle inzendingen over kromme zin

Ach, ik wil zon en strand en friet Het doet me niet zoveel als ik zo'n brand zie Ik vlieg gewoon naar Rhodos op vakantie Aan mijn kant van het eiland fikt het niet Evacueren weiger ik, geen zin Ik smeer me wel een keertje extra in…

En dan ga je de maatschappij in, werken voor je geld, Al gauw heb je er geen zin meer in, ben je helemaal uitgeteld.. De werktijden staan je niet aan, dat is toch niet gewoon, Moet tot zes uur doorgaan, Voor een mager hongerloon..…

Maar die de woorden van een zin altijd van elkaar schrijft? Nee, die veel woorden van de zin aan elkaar schrijft. Bedoel je Josje, die voor een scheepje spaart? Nee, die voor een zaklantaarn spaart. Bedoel je Josje, die niets om je geeft? Nee, ik bedoel Josje die graag bij mij is.…

Je hebt geen zin meer om te leven, geen zin meer om te bestaan. Niemand die weet hoe het voelt om in een kooi gevangen te zitten samen met DAT GEVOEL!…

Nimmer viel Oranjebitter zoveel bitterder verloren als toen op die ene dag die er met glans viel van de stad waar een oranjezon in smoren lede ogen zou doorboren daar waar iemand in de waanzin zo die ware zin vergat die ooit een Vijftiger - zo schoon in dichtersinkt had neergestreken maar nu weerloos was gebleken ín de waarde die het had…

Het kost moeite, om het mensen naar de zin te maken, de wereld te verbeteren mensen dingen te laten begrijpen, maar: soms begrijp ik de mensen zelf niet meer, slechts een enkele keer, maar liever, blijf ik heel, Dat wil ik wel, Laf hé?…

geen onzin maar ontstaat er een gedicht en moet ik hierom lachen dan verkleurt de zin onder mijn lach als kleuren van de zon in 't stromend water der rivier...…

het gras moet eender kort, de gelaten uitgevlakt, gezang is van parkieten het exclusieve recht. binnen bonkt er dehydratie, de keel schort, de hand trilt het tekort, de gedachte zin loopt vast in de tot zin gedroomde gedachte. etterende letters. ook de gal heeft haar timbre.…

Heb je nu je zin wanneer je in de handen van de chirurg vakkundig wordt gewurgd? Nu ben je geen deel van een levend geheel Je hebt zoveel pijn gekost.…

Mijn ogen geven jou een hand schenken de tijd haar leven weergaloos tellen cijfers meer dan tien terwijl ooit minder voldoende was om een woord te laten klinken als een zin jouw handen ogen boeiend de toekomst tijdloos…

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

Ik schrijf cijfers met een smaak met geur en kleur met bijsmaak cijfers met dimensie cijfers zonder ik schrijf letters woorden schrijf ik hele zinnen elke zin als een verhaal cijfer mij weg drie woorden waarin ik emotie vertaal…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

Wat we willen: Momenten Van helderheid Of beter nog: van grote Klaarheid Schaars zijn die momenten En ook nog goed verborgen Zoeken heeft dus Nauwelijks zin, maar Vinden wel De kunst is zo te leven Dat het je overkomt Die klaarheid, af en toe ----------------------------------- Uit: 'Verzameld werk', 2002.…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet…

In deze nieuwe maand wil ik níét klagen Ondanks het feit dat strakjes onkruid woedt En ik weer wieden, spitten, snoeien moet Gelukkig kan mijn lijf die last verdragen Alleen, vóór ik met weinig zin tuinier Is er dat grijnzend blauwe formulier…

Steen is geen steen in de zin van versteend Gevoelig ontvangt hij koud verhard als hij is Stel u open voor die bron van te geven warmte En bereik hem in zijn diep kloppend hart Gevoel moeiteloos zijn zijnde Energie uit oermaterie versmelt zich Met uw ongekende krachten…

leeg of vol, er tussenin na schudden zal men weten lege maag, of zomaar zin om droog bisquit te eten of speculaas, een bastognekoek een lekkere muesliwafel pak dan het blik, stop 't in je mik daarvoor staat ie op tafel…

(l'important c'est la rose) ik dicht een schilderijtje 'een zomers taferel' met een handvol warme woorden doch geen zin teveel het zonnetje zal er op schijnen de hemel moet strakblauw en het weiland vol klaprozen schrijf ik speciaal voor jou…

Vervolgens neemt de kater mij dan in en worden al die vragen weggegooid: het eindigt steeds weer zonder doel of zin. Wel vragen, maar een antwoord weet ik nooit, dus wat ik schrijf is altijd onvoltooid.…

't Is om te snijden gaat nog wel even door niet te vermijden er is niks wat ik hoor wil niet dat het blijft of dat het weggaat wil niet dat het z'n zin krijgt het zich vult met haat mijn mond gesloten en mijn hele lichaam rilde het heeft al lang genoeg genoten die verdomde stilte..…

lege rivier vol boten stoom in mijn hoofd waar is het water alleen het water is waar kranen zijn geen reigers meer kades niemand legt er aan doelloos dwaalt een meeuw het land in leeg zo leeg de maas zo oud en zonder zin als ik…

niet alles kan gedragen worden door woorden daglicht bijvoorbeeld of het ontkomen aan de nacht sterren traag als liefde binnensmonds die ene lente al te vaak herdacht van jou, van mij een andere wereld niets toont aan dat ik besta als woord of zin, in bloed verdund waarom sterf ik dan ongewild…

De tijd niet alle momenten laat beginnen met die eenzame zin. En mij laat wachten met verlaten ogen en versteende dromen die ik steeds verzamel en weer vergeet omdat ze niets beloven.…

Gezicht naar de vloer Ogen vol tranen Turend verdwaasd Naar de punt van een schoen Hoofd wordt Hoe zwaar ook Op handen gedragen Leven als dit Is voor niemand Te doen Zo kan het Niet doorgaan Zo heeft het geen zin Streef Niet naar perfectie Het kan ook wel minder Het beste Lijkt mij Daar precies Tussenin…

Een moment van bezinning laat ons weten Dat we niet alleen bestaan Om het leven dat we leiden Aan ons voorbij te laten gaan Het is ons gegeven om te leven In de juiste zin van het woord Zodat de mensheid kan groeien Totdat het beloofde hen gegeven wordt…

Nu ben ik gevlogen in het web van een spin ik ben gevangen door draden Heeft vechten wel zin? Loskomen lijkt onmogelijk en al zou het me lukken Hoe kan ik dan vliegen met mijn vleugels in stukken?…

ik leef in de baarmoeder van de zachte dood adem het sterven in onderweg naar haar maar al verwacht zij de zwarte madonna mij in haar vruchtbare schoot en ben ik aldoor op zoek naar mijn zoetste min het levend gemis blijft de baar verborgen in hoop geeft het leegte zin .…

Je bent wat dik, zegt tussen neus en lippen dat je geen zin hebt met je vent te wippen die jou dan op zijn beurt wat voedsel weigert… Nou en? Dat is bepaald geen zware straf: je valt er zonder kuur zo fijn van af.…