Alle inzendingen over kronkels OR voetstappen

Daar worden die kleine, dode en verloren stukjes zo maar weggedrukt Door voetstappen in het zand. Harde en zachte voetstappen van veelmensen in het zand. Harde en zware voetstappen van even zoveel mensen die pijn lijden, eenzaam zijn, verworpen werden. Zachte en blije voetstappen van blijheid, vreugde liefde kennende mensen.…

kronkelend krakend gedachten die ontwaken nieuw gedicht in zicht metske - 2015…

het lot eist z'n tol onnavolgbare kronkels mondjesmaat geluk…

In het nieuwe land volg ik een vriend, stil stap ik -- in zijn voetstappen.…

blijf mij halverwege ontmoeten nog groen in onzekerheid geniet van wat niet uitgesproken wordt maar door fascinerende kronkels wordt verwoord in plaats van te dicht bijeen begeerte te vergeten…

'de vermoeid ogende man besloot toch maar even plaats te nemen op het met graffeti besmeurde bankje in het park' met deze fraaie volzin voor een mogelijk stukkie wil ik de 100ste geboortedag van Simon Carmiggelt onder de aandacht brengen... zoveel ogen die zijn stukjes hebben verzwolgen zodat we wel verplicht zijn er een ogenblik bij…

het ongekende verlangen naar roerloosheid voelt de deur dichtslaan wegstervende voetstappen…

In de kronkel van de beek zakken mijn gedachten weg tussen zonvlekken verglijdend water en zwevende tinten groen. Er drijft niets tegen de stroom in.…

Gedachten, spinsels van grijze kronkels waarmee voortdurend jouw beeld geweven wordt ... ... in volle kleur.…

het kraken der sneeuw verwarde gedachten voetstappen gaan de eindeloosheid waar ijskristallen ramen schilderen de dood ons groet in bloemen van grijs als dank aan het dromen naar dierbaren toe zij schenken ons tranen in engelenwit waar kraken gedempt mijn voetstappen wist ik volg jouw in dromen geen weg terug…

voetstappen sterven langzaam weg een moederhart huilt zachtjes dag lieverd…

de ontknoping van 2009 nadert nieuwsgierig kronkelen de losse eindjes zich richting het nieuwe jaar om ook de mogelijkheden daar te beproeven…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

gehoopt dat het niet mijn voetstappen waren maar die van de Here die me dragen zal als ik de banden met het verleden zal verbreken…

Een gespleten tong sist het paradijs naar de hel kronkelend en konkelend doortrapt in duivelsspel een lieve glimlach stuurt het verkeerde signaal speelt een slangachtig spel spreekt mondige doventaal geboren uit de genen daar krijg je iets van mee het loopt niet met een sisser af een slang heeft nimmer vree appels zijn doorgaans gezond…

Lief beekje dat daar kronkelt, En zachtjes murm’lend vloeit, Zo aangenaam verdonkerd Door ’t lommer dat hier groeit! Ik zet mij onder de eiken Op ’t zwellend oevermos, Geen zorg kan mij bereiken Hier in dit zalig bos. Ik zie door 't windj' u strelen, Het krult uw oppervlak, 'k Hoor 't in de takjes spelen Van ’t groene schomm’lend…

Haiku Onderweg station Utrecht voetstappen snellen kris kras all directions…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik loop langs de zee, voetstappen in het zand, net zoals jij voetstappen, in mijn hart achter laat..…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

hoor ik het zwijgen door de bladeren ritselen voetstappen breken woorden die kabbelend in golven verloren gaan…

dagen in een witte kamer strak steriel en kil verre voetstappen verwarmen je verschijning ontroert…

Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen maken zich al op voor 't grote feest dat alles nieuw wordt, ook mijn hart.…

jij en ik liepen hier, lieten niet alleen de voetstappen achter ook onze harten bij zee strand en vulkanen fuertventura…

Ik heb de deur gesloten het gebaande pad verlaten een nieuwe weg een andere koers mijn voetstappen trekken een vers spoor…

Zee golven meeuwen voetstappen in zand vervaagd door de tijd herinnering aan heel lang geleden voorbij.…

Lang kronkelig oneindig smerig donker eindeloos razen snorren racen vloeken schelden tieren hij kwam nooit aan wie zoekt er naar hem?…

oei dacht ik sneeuw en glad zou ik het redden maar wat een geluk ik was niet de eerste kon dus heerlijk in die grote voetstappen de mijne zetten de voetstappen die een man voor mij in de sneeuw had achter gelaten ja zeker weten een man kan me niet voorstellen een vrouw met zulke grote voeten zo kwam ik veilig thuis en nu nog de…

De voetstappen die ik achterlaat zijn bezit van de grond. Mijn leven is van het verleden. Mijn woord is in de monden van anderen. Ik ben niet. Ik was. Zo is het met alle dingen. -------------------------------------------- uit: 'Lunchpauzegedichten', 1974.…