Alle inzendingen over laatste

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal en Het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met jou…

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal En het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…

De laatste stralen op het veld trachten te ontkomen, zij worden echter uitgeteld en hun krachten hun ontnomen. Aan de einder wordt het laatste vuur gedoofd door de avondkilte. Vredig is toch zo de natuur en betoverend die zee van stilte...…

soms is nog onvoorzien een laatste klank zo klakkeloos zo schielijk scherp, zo met effect dan valt de stilte als een baksteen als door een droom hard opgeschrikt een laatste toon heeft baat bij stilte soms klinkt de stem nog heel lang door dan vallen klanken samen met hun echo vleien zich zachtjes neer als dichterswoorden in mijn oor…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

waar stilte ademt in de laatste tekens leven rouwt afscheid in het alom aanwezig zijn van pijn er is geen strijd maar een serene rust van overgave de hand voelt warm in bevestiging van samen nog klonk je naam in de herkenning van zijn laatste blik inkeer ademt stilte heel zachtjes sluit ook zijn gezicht…

Stampend en schreeuwend Ontstekend in een woedevlam Zo herinner ik me jou Toen ik je laatste biertje nam…

duindoornbes gloeit geel in de laatste stralen licht geurt de wereld rond…

voor het laatst dat ongrijpbaar glanzende groen van zijn duive kirrend op de vleugels met de zon op het lijf…

Ik heb veel meer gegeven dan ontvangen ik ben veel meer de laatste geweest dan de eerste maar dat Koninkrijk van U wil ik niet dat mag me gestolen worden dood is dood…

na een laatste worm geniet hij zijn buikje rond in de avondzon [2011] foto:Markwin Montanus…

binnen, strand op waarheid, ongelogen, drijft de laatste boei met een brede grijns op haar zwart gelaat naar de laatste kloof, net voor de bomen sluiten zakt zij in de allerlaatste golf ……

Voor 't laatst, voor 't laatst. Zelfs dit ging dus voorbij. Voor 't laatst. Ik sta verlamd. Verlamd van schrik.…

Jos is niet meer en we bewijzen hem allen zoals het hoort de laatste eer. Hij was de enige die ‘t waagde, de Koningin te zoenen, had lak aan ‘t protocol hij was de enige die homo’s kon benoemen hij was ook de enige die onverbloemd de waarheid zeggen kon maar, hij is niet meer, wat rest zijn de beelden op t.v. en de laatste eer.…

Hun laatste middag komt met zomerschijn Van gouden stralen uit de hoge lucht En drupplen tintlend in het laatste licht.…

Alleen de ongenaakbare blik opslaan Van het ongeloof in jouw ogen Wanneer nog één minuut mij zou resten Vertellen wat mij heeft bedwongen Seconden als de laatste reddingsvesten In de zee van vrees gesprongen Slechts enkele tellen Geen consequenties die kwellen Dan schreeuw ik het uit En verschiet mijn laatste dichterskruit…

stem van Rob Out aan het toestel gekluisterd met tranen in de ogen ondanks de hitte kreeg je het vanzelf koud door al die woorden die er niet om logen de laatste seconden met het tikken van die wekker de laatste jingle met het geluid van brekende golven nog even, en er uit moet die verdomde stekker ik sluit mijn ogen, door emoties bedolven…

Hun laatste middag komt met zomerschijn Van gouden stralen uit de hoge lucht En drupplen tintlend in het laatste licht.…

Nadat de laatste tram vertrokken was , vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon uit fitting van de nacht, geen geld voor alternatief vervoer, omdat ik mij in de rekening had verteld overweeg de kansen in een spiegeling van onmacht op het bevingerde glas, als laatst betast door lipstick soms te vol om leeg te raken…

Ik begin met een zin die eindigt met een woord daarna volgt een punt gewoon, omdat het zo hoort Na de punt volgen weer woorden ze vormen samen een zin Begin je te begrijpen wat ik bedoel het antwoord vind je achterin Aan het einde van de laatste zin daar staat de laatste punt Het eind van onze toekomst meer woorden zijn je niet gegund…

Een laatste herinnering blikt zijn oog voorbij tranen vloeien rijkelijk in het donker van de nacht waar hij nog altijd wacht op het fragiele wezen van de groene wouden in het nevelrijk bestaan dan heft hij zijn zwaard doorklieft zijn hart zijn bloedend hart zonder haar wil hij niet leven en even in een laatste moment ziet hij haar…

ze hebben de zon gewist het laatste stukje blauw vergeven nog wolkt onbestemd boven wei en verre dreven het is ademen maar zonder spirit in de lucht energie is gevlucht wij onderhouden met de dood op onze hielen de meesten zijn al ter ziele zonder aanwas is het snel gedaan in de laatste generatie verliest de mens zijn…

Je belt aan bij mij Wetend dat het de laatste keer is..…

waar fluisterende wind hun kreten draagt het eeuwige lied der gevallen tranen siert de lelie hun laatste blazoen in haar kleuren wit het strijdtoneel aanvoelt de nacht die ijskoude rilling waar doden herleven diep in ons hart verloren zij samen hun laatste gevecht de lelie gesloten zij kleurt paars…

Zacht gefluister na een harde knal Dwars door het hart, daarna een val Bloedend kruipend over de asfaltzee Steek je je hand uit en ga je met een engel mee Rumoerige stadsdrukte, maar hier is het even stil Een dwazemans oordeel zonder een laatste wil Starend naar de aarde zonder angst in je blik De klok is gestopt, het was de laatste tik…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Je laatste glimp ver voorbij, een wazig beeld broeit in mij. Spijt gutste door alles heen, lange duisternis toen jij verdween. Spijt zal mij altijd achtervolgen, jij was mijn eerste en mijn liefste die mij compleet heeft verzwolgen. Je laatste glimp ver voorbij, je wazig beeld verscherpt in mij.…

maar hij met een laatste slag sloeg het kruisbeeld weg van zijn mond en krijste: ga weg – neem mijn laatste bezit mij niet af: MIJN zonden gaan mee in MIJN graf.…

zwaait nog een laatste groet…