Alle inzendingen over lach

wij waren altijd samen maar soms had zij die verre blik vertrokken naar de hemel ik had haar hand en keek naar haar gezicht het waren niet echt dromen die zij voor ogen kreeg een diep gevoeld verlangen naar alles wat volmaakt romantisch bleek zij wist wie ik was maar in lach en verre blik mocht ik haar valentijntje zijn…

waar is de tijd van lachen? het speelse dat er niet is vinden we het nog... waar onze tijd bloeide waarom knuffelen we niet? hebben we het verleerd is het fout of gewoonte gevoelens in de mist toch is er een tijd... die echt bestaat laat ze terugkeren om verder te gaan…

zes ogen kijken zien alleen zoals de maan zou willen lijken zes ogen blind voor het grijsblauw het iris van een kind twee ogen in haar echte zijn de pijn zonder de sterren de lach om haar mond zien diep van binnen hoe waar haar zijn is…

ik voel je warmte hoor de melodie van je aanwezigheid jouw ogen geven mij de hand die op mijn schouder rust je lach verstaat in stilte mijn verhalen van de dag jij maakt alles mee ook waar je vroeger niet kon komen zijn wij voortaan met z’n twee…

ik heb jouw bloemen niet zien bloeien was te zeer verblind door eigen kleurenpracht in mijn dagelijkse zorg of de ander die ook zag pas toen mijn weelde over en vergeten was kwam ik echte schoonheid tegen in jouw lach en liefdevolle weten voelde ik dat jij mijn blindheid zou vergeven…

Lief zusje, Onderdeel van mijn bestaan Zal ik altijd bij je zijn In gedachten Blij, verdrietig, boos zijn voor je Kom ik naar je toe Wanneer dat nodig is Een schouder Een lach Of even niets Om jou op te beuren Of Zoals vandaag Een knuffel Er zijn Gewoon om mee te maken Jouw gelukkigste moment…

romeinse roeiers op galeien kettingen en loden bal slavenarbeid op plantages mensenhandel was er toen ook al nu worden massa’s ingepakt met luxe geld en goed de vrijheid is al opgegeven in het vereren van hun held in het nieuwe brood en spelenspel lachen de herders zij vullen hun zakken wel…

de langzame draai gevolgd door fluwelen stilte de lach een grimas op een late avond dansen de herinneringen door de lange sloppenwijken gekweld door oude melodieën het zigeunerorkest speelt tot de laatste gast vertrekt de vuren doven maken de nacht tot wat donker is…

en dan kom ik weer naar je toe je lach in goud vertaald vertelt me duizendvoudig hoezeer ik één was met je jeugd al dronk jij meer van mijn verleden de stilte bevrijdt enkel die begrepen heeft wat sterven is geen onvermogen jij was er één van want de nacht draagt de kleur van je ogen…

Laat me niet lachen, zeg! Heeft toch geen zin! Al dat gekunstelde Maartenducrotjargon Ram je d'r zelfs Met een heipaal niet in…

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

je warme adem smelt de winter in mijn hart ontdooit het harde ijs van lang bevroren pegels je lach strijkt langs mijn huid met lentekracht nog dreigen grijze buien met regen sneeuw en kou maar in je ogen spiegelt al het voorjaarsgroen en blauw…

Gegroet, o lezer van het snelsonnet We trachten u een glimlach te ontlokken door één geheel te maken van de brokken We wensen u een vleugje binnenpret en élke dag een lach in ’t nieuwe jaar en álle goeds; uw zondagsdichter Aar…

na al die fijne uren die altijd weer te kort duren uren van zwijgen lachen drinken,vrijen, praten oh ja, de hond uitlaten even alsof het voor altijd zo zal zijn... maar dan toch dat refrein ik zal er gauw weer zijn.…

zag je gezicht in de gepoetste roodkoperen olielamp je ogen van groot naar klein in de zwaai van de kajuit je lach deinde op de golven buitengaats voor de wind het zeegat uit maar op de valreep wendde je het steven jij zocht de ruimte niet het avontuurlijke van alles op te geven voor jou geen schippersvrouwverdriet…

je houding straalde wijsheid met een warme lach in milde tolerantie omarmde jij gedichten bij het oplichten van gezichten maar ik zag je vinger krullen en je magistrale armzwaai kon de deceptie niet verhullen ik werd naar de hoek gestuurd om te overdenken hoe ik over platitudes een vleugje poëzie kon schenken…

Gaat het nog niet goed Voor de buitenwereld is het iets wat je moet Ach, je tovert wel een lach Omdat je je gevoel niet echt zeggen mag Want dan ben je een chagrijn En vertel je maar niet over je pijn Dit maakt mij alleen enorm kwaad Vraag dan ook niet hoe het gaat Lieve mensen dit doet verdriet Het zijn mijn tranen die men niet ziet…

Ik ben met je verbonden Ik voel je pijn, je angst , je lach We hebben elkaar mentaal gevonden Maar samen zijn is iets wat niet mag Ik weet zelfs hoe je er uit ziet Jou op straat vinden is nu simpel zat Maar onze paden kruisen helaas niet Er is een reden voor onze verbinding Maar wat?…

Ik had een droom Over een sjaal, die waaide weg Over een schreeuw, die weerklonk Over golven, die het zand overspoelden Over een zee die ruiste Ik had een droom Over bloemen, die geurden Over dieren, die dronken Over paden die elkaar kruisten Ik had een droom Over twee mooie ogen Over een vriendelijke lach Over een liefdeskus…

Leen me toch je lippen om de woorden te horen die gehoord willen worden voor de zon de maan verlost Leen me nu je lippen om die glimlach te zien die niet vergeten wil worden voor de traan de lach verdrijft Ach, leen me je lippen om die ene kus te vangen die wacht op een antwoord ook al is het dan de laatste…

Ik stal mijn fiets, ik ben er al maar wie ze op het oog heeft speelt onverstoord, passanten hebben ons gehoord, ze lachen dat is mooi, de vrouw achter de bloemen beaamt dat we elkaar best vaker lieverd mogen noemen.…

De stilte die je achterliet Is oorverdovend Ik verdwijn in de stilte En in de verstilling Kom ik je weer tegen En dan ineens Moet ik weer lachen Om iets grappigs dat je zei Ook al ben je niet meer hier Je leeft voort in mij Dan verbreek ik de stilte En fluister ik je naam De wereld zal nooit vergeten Dat jij ooit hebt bestaan…

Nu praat ik in gesprekken, die ik in mijn hoofd verzon, en lach ik om grappen die je maakte, maar niet echt, want jouw gevoel voor humor die was gewoon erg slecht. Nog leef je zo nu en dan op, in mijn gedacht, en blijk ìk 't te zijn, om wie men 't hardste lacht.…

je witte stralend je lach maar in je scherpe tanden zag ik mijn graf je slangde met een tong die glinsterde en slank gevorkt een dubbele waarheid gaf koud was je reptielenbloed de warmte die ik heb gegeven is nooit vergoed nog heb je niet gebeten maar in samen weten zijn mijn dagen al geteld…

zag het zacht toucheren van vingers hand en haar in subtiel proberen zo vonden wij elkaar in lach en ogen vooral het klein gedogen we kwamen samen proefden onze wijn pas na het antichambreren voelden we geborgen zijn…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

Praten lukt niet, Zeggen evenmin Grootse daden verloren Mijn gedachten alleen, Hier in deze stugge wereld Pen en woord Voor leven of dood Met hart en hoofd Vloeit inkt in wondermooie woorden Gezegend zijn die regels Zoals de lach en traan…

Als ik in de lach schiet, biggelt er een traan, ze fluistert help me, ik vergeet zoveel. Mijn hart breekt.…

Houd je maar eens in als het goede van de ander oversteekt en je lach op secure wijze diens weke delen als een buit beschouwt en je wacht op een moment om toe te slaan de ander leeg te laten en je ogen te sluiten voor sporen van geluk die niemand meer mag vinden…