Alle inzendingen over lachen

En plots is dan Het lachen weg De stilte was nog nooit zo luid Hoe hard ik het ook zeg Ik krijg het er niet uit…

Uit frivoliteit om zijn jamsessie die hem vandaag hogelijk beviel bezong de merel zijn enthousiasme ongemerkt met consumptie…

De lach die het camoufleert. Het hart doet dan zeer.…

In deze tijd, ok, die is wel heel erg woelig Toch is 't de lach NU, die 't hem doet Hoe die tevoorschijn, lachspier voedt hoe op het dichtsel is gebroed Nee, behoed me, beboet me daar niet voor!…

Je bent mijn steen des aanstoots waaraan ik me vaak stoor. Met je adem rins en je ogen doods ben je onveranderlijk goor. Je bent een naar productiedier dat ik graag slachten zou. Voorlopig ben ik slechts een gier die cirkelt boven jou. Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend…

Zij loechen en staken hun schouders op omdat ik hun klapte van Vlaanderen. Zij loechen en zeiden: Van anders wat en horen wij u nimmer klappen, Wel neen! neen! Mijn Vlaanderen is mijn ziel, mijn leven, het doel van mijn streven: mijn leven voor Vlaanderen en Vlaanderen voor God, o mocht ik dat winnende sneven!…

Liefde voor Lochem Laat ik duidelijk zijn Lochem is lekker lui(eren) lekker lummelen lieve liefde lieverd, ‘n lonken, om te lonkt ook zelf ligt levendig landelijk, de Achterhoek landenrijk: Nederland, Duitsland, Belgie leerrijk, is historisch lindenrijk, bomenrijk lol, heeft bovenal “Lachen om Lochem” ‘Lach of ik schiet’…

Kus mij en lach met mij kus mij en huil met mij kus mij en ben bij mij Droom van ons beiden droom hoe het zal zijn droom onze droom Lach mij toe lach jouw lach in mijn ziel lach onze lach Denken aan jou denken aan ons denk jij ook aan ons? Tijd is abstract tijd is van ons tijd is dus nu!!!…

Ik moet lachen, ik moet huilen. Ik wil sterven van verdriet Ik wil niet lachen, ik wil huilen. maar huilen kan ik niet dan maar lachen en niet huilen, maar pijn is wat je ziet niet meer lachen, niet meer huilen. ik ben gestorven van verdriet…

Een zingend kindeke wekt mij met gezag tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.…

Ik kan het bijna niet bevatten Dat in deze moeilijke tijden Waarin veel verdrietig Jij mijn hartje doet verblijden Dat je er voor mij bent Bij een traan en bij een lach En dat ik wanneer het nodig is Even op je steunen mag Dat ik helemaal mijzelf kan zijn En dat jij mij neemt zoals ik ben Dat ik ondanks ons korte samenzijn Je al zo ontzettend…

Door smalle spleetjes lachen ze naar mij. Het is jouw lach, die maakt mij blij!…

als schaduw in de spiegel die langzaam vervaagt verliest zij zichzelf in haar evenbeeld het leven ontglipt haar jeugdigheid die toekomstdroom verdwijnt in het niets want kleur vervaagt in het licht van haar ogen wij herinneren haar lach voor eeuwig kwijt…

ik bewandel in dromen de weg naar je hart omgeven door rozen in de kleur van je lach waar de nachtegaal zingt zijn lied bemint en een ster geboren je in liefde omringt stuur jij mijn dromen wijs mij de weg bezaaid met rozen je hart tegemoet waar liefde zal bloeien in eeuwigheid door en een engel haar lach aan jou verloor…

Misschien als de vlam gedoofd is kan ik lachen zonder eind genietend van het geld en het leven wat ik heb bereikt Nee, mijn oren mogen niet doof worden voor een gil van pijn Mijn ogen mogen zich niet sluiten voor geweld en strijd Mijn mond moet droog worden bij het voelen van begerigheid Mijn lach moet er één zijn van hoop zonder eind…

jij lachte hij paste nog even in kleine kringen liet jij ogen dromen alleen kijken zonder woorden begrijpen in zachte tonen begeleidde je stem de beweging die langzaam zijn expressie vond in de aanleg van zijn eerste lach waar jij beloning straalde bepaalden jullie samen het einde en begin van deze bijzondere ontwikkeling…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

in haar kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn…

wij bewegen altijd synchroon ik zie de volgende pas al komen in je ogen na je uitdagende lach ik was getraind in duizend variaties en toch was jij mij vaak door afleiding te slim af dan telden wij winst en verliezen notuleerden de compromissen gingen opnieuw van acquit in spelen om niets…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

tot in het kleinste detail wist jij ons vaak onmerkbaar te ontroeren beheerste het actie reactie model in liefdevol fingerspitzengefühl jij was in staat de wereld binnenste buiten te keren om hen emoties te leren met je goddelijke lach zal jij ook hen op het verkeerde been zetten en laten staan vol verbazing over hun eigen…

ik weet dat jij niet zingen kan maar toch vertolk je het lied met een fantastische mimiek maakt dat tranen glinsterend stromen uit de diepste emoties van ons warme hart speelt in een schalkse lach met tonen die van deze heerlijke stilte zelden kunnen dromen je performance houdt de toeschouwer gevangen met het akoestisch spel…

waar het beeld van mijn dromen in liefde vervaagt schoonheid ontwaakt in teder gelach hervind ik verlangen in sterren verloren vertelt mij de nacht waar liefde dwaalt op zoek naar dromen de schreeuw van een hart waar schoonheid verborgen ontstaat in jouw lach…

lach heb jij mij in jouw macht…

in verhoopte dromen hervond ik mijn hart jouw lach mij gegeven ik koester hem zacht als een parel geborgen de laatste roos diepheldere sterren geboren vannacht als drijvende wolken eindeloos regenboogkleuren door tranen heen is verlangen gegroeid oneindig groot hoor ik jouw lach in de echo geboren ontwaakt de dag…

Ik kijk hem na geamuseerd, het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geesteskind was veel te vlug in de lege verte weggedreven…

verbogen om in balans te blijven kende het peilloos diepe ravijn voelde de greep van verwurging nabij in uitzichtloze tijden tussen het werk van je handen en de blikken in je ogen heb jij liefde gegeven in mededogen het heeft je gesterkt de rug gerecht jouw aanpak was uiterst subtiel voelde zo grandioos echt het was jouw lach…

Je lach spreekt alle talen, je praatte honderduit, maar ik weet niet meer hoe je heet want zelfs duizend woorden zeggen niets, wanneer je lach spreekt…

ik hoorde in het geroezemoes de testosteronen omhoog komen wist aan de tonen wie er binnen was zag de ogen blinken en in het rood van de gezichten las je al het broedsel van nieuwe gedichten ze animeerde het positieve op ieder gebied had altijd vertrouwen in cultuur en avant-garde muziek zij bezat de lach die beweging bracht…

van hersenloos op en neer met alleen opgepepte kracht wegdraaiende ogen en een inhoudsloze druggerelateerde lach achtergelaten visitekaarten zijn tekens aan de wand dat de schepping zijn finaliteit heeft onthand door nu al te breken uit en met de harmonisch ronde band…