Alle inzendingen over laven

fragiele woorden in tegenlicht trillend in verzengende hitte dorstige woorden die zich laven aan de gedreven lezer die onder het lover iets van verkoeling trachten te vinden bij verpozende zinnen... wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…

Ik las een man-onvriendelijk pamflet: Hij is een bundel hersenloze spieren Die heel zijn leven vrouwtjes wil versieren Zijn jongeheer is ook zijn loftrompet Soms moet hij zich aan and're zaken laven Het resultaat: zie alle oorlogsgraven…

Kom weer naar zee om je aan seks te laven, Dat ziet geen mens, als je bent ingegraven.…

ondergedompeld in een rode vuurzee is de verslagenheid daar waar logica ver te zoeken lijkt onschuldige zielen die aan het begin stonden om de wereld te verkennen hun horizon te verruimen zich te laven aan het leven werd nors verstoord door meedogenloze kogels…

kleuren nog bestonden zonsondergangen geverfd gingen worden het genieten volop gaande was wensen ter tafel werden gebracht de liefde nog bedreven werd er altijd weer een morgen was om ons aan te laven ligt dat nu voor altijd begraven onder een dikke laag geheimen…

Wat lastig toch om je aan kunst te laven in een gebouw gesticht met bloed van slaven!…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

We liggen begraven op het veld tussen jouw hoop en mijn kwetsbaarheid, waaraan de narcissen zich laven, elk voorjaar weer vanuit hun oorsprong tot aan het stervensbed.…

gebogen leunt zij voorover, de zwijgende zwarte mantel het hoofd door ellebogen gedragen om de Geest middels deze menselijke pilaren naar bezieling te vragen de houding bidt in geborgen vuur doch ook in deemoed geknield teneinde de beklijfde levensdorst te laven…

Wereldvrede is je geprogrammeerde tekstverwerker de trap afsodemieteren uit het dakraam je eigen programma schreeuwen geluiden uit je ziel geboren door de wind gedragen naar alle uithoeken van het bestaan geesten zich laven aan je echo ver van het weten vreet je de honger aan van je eigen stemgeluid.…

Zo lang al verbleven Op het vertrouwdste nest, Alles dat eigen is Misschien wel te eigen geworden; Tijd om te veranderen van tableau, Nieuwe zuurstof te inhaleren, Hersens te laven aan nieuw Gedachtengoed, te ontdekken Dat het ook daar goed is Om te verblijven, Home is where the heart is…

dit moment grijpen en genieten, mateloos genieten van het mooie, van het nu afreizen naar verre oorden waar vooroordelen niet bestaan donk’re gedachten ons niet kunnen deren daar het alleen zou gaan om jou en mij we ons laven aan de schoonheid van alle dag aan ons, ons samen zijn omdat het dan helemaal mag…

zo zacht je huid zo zacht zachter dan het fluweelste zacht ik zal je door je boven en onderaardse gangen volgen en blijven hopen dat ik als ik mag blijven slapen mijn lichaam mag warmen mijn blind verlangen laven aan jouw fluweelzachte huid deze diepzwarte nacht…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

Zul je mij vangen als ik val als ik de sprong durf te wagen om die afstand te overbruggen van nu naar straks niet wetend wat de uitkomst zal brengen, wat ook niet hoeft gewoon doen met beide benen hoplakee opdat ik me laven zal aan hetgeen ik ontbeer, en pas zal verdwijnen wanneer die glimlach daar is, en mijn ziel schittert…

Daar kwam weer een nieuw object waar hij zich aan laven kon even uitdagend als toen hij zijn carrière begon woorden van de leermeesters in wie hij altijd had geloofd vastgepind in zijn achterhoofd zijn eigen pijn diep verborgen kon hij zo indirect verzorgen de zieken keken hem naar de ogen en hij ging meer en meer in zichzelf geloven…

Jij bloemige, aan je zoete kelk wil ik me laven, vruchten wil ik in je zetten en je bladen strooien op zonbeschenen paden.…

de fleur van woorden raakt diep van binnen de vurigheid van mijn betoog verblindt jouw zicht langzaam voer ik je mee naar onontheemde gebieden waar nimmer 'n voet de bodem heeft gekust daar laven we ons aan de schoonheid van hemellichamen die uiteindelijk kleur bekennen…

angstvallig sluit ik mijn ogen knijp ze samen om te herinneren vast te houden aan hoe 't was gisteren en eergisteren doch schaven de dagen iedere keer weer 'n stukje meer uit mijn geheugen van hoe je klonk en hoe je rook geef me nog even, nog heel even een allerlaatste keer om me te laven…

wanneer oren voorbijgaan aan woorden en slechts luisteren naar het naakte geluid van de nacht wanneer woorden de betekenis mijden en zich laven aan een nietszeggende bron wanneer emoties verdwalen in de labyrinten van de ziel en verworden tot geladen revolvers dan is het radeloos gelaat niet meer in staat de dreiging te verwoorden…

Herboren tot gedeeld genot; uw welving volg ik in het laven. Gij drenkt en kust mijn lijf tot lust; hoe stilt gij mij tot overgave.…

Als larve leven zij in zichzelf gekropen schimmen in een schild tegen de buitenwereld die weet dat zij zich ooit wel eens zou kunnen mogen laven in een schulp vol charme Traditioneel met een hoed en rode neus grappenmakers met echt veel te grote schoenen die hun afdruk in een langzaam maar zeker moedeloze enggeestige (wereld) zetten…

Hij houdt van mij van mij alleen van mij alles ben ik voor hem niets bestaat behalve ik zonder mij kan hij niet leven hij houdt van mij hij wurgt mij met zijn woorden zijn gebaren met zijn liefde gedachten van liggen bij hem in zijn warme armen hij wurgt mij Het benauwt mij hij mij mezelf loslaten laven in liefde zweven in de…

is laven ter ontschaven van weerbarstig kreupel hout van 't woud al heel jong gekapt bekneveld gebutst domme nagels zomaar in getimmerd uitgedroogd ingeteerd afgestempeld verzegeld voor onbekend en onbestemd ziet nu: loten lopen uit lang leve de brouwerij zo ziet men maar nog ongelaafd is onbeleefd…

ik laat me draven door de dag gedreven door een woord, een lach stuiterend struikelend ga ik soms overstag luistrend fluitend door de dag ontroerd nimmer beroerd soms ontroerd door een blote bast een bolster bruin bleek of oranje dan breek ik weer een garnaal zijn leven over mij laven vol genot…

Genoeg tranen om me aan te laven, Maar ze kwamen niet, droogden op Al voor ze ontstonden, Droogte die mij teisterde In windvlagen van zinderende warmte Die door kieren en naden Binnenkwam in dit onbehouden huis, Huis dat van binnenuit werd uitgehold En waarin alleen Zijn mantel die In mooie plooien naar beneden hangt, Zijn rechterhand…

staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert te smelten, En zich niet aan De warmte laven…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…

opa op schoot haar hoofd tegen mijn kin ik voel even het begin met dichte ogen wat geluk mag heten met haar duim in de mond slaapt ze een wijle in volle overgave ik draag haar als het ware ben teder licht over haar heen gebogen te samen in een hemelse stoel gezeten zou dit de eeuwigheid zijn; zich zo aan zoete dromen laven…