Alle inzendingen over leed OR verdriet OR toekomst

Vergeven is het “ver-leden”: het leed ontnemen in het leven. Hij die vergeeft, verkrijgt een grootse zegen. De verloste kan nog een toekomst betreden. Het is een schip dat de woeste baren inruilt voor het zacht wiegende water, in de avondzon van later en waarop het de haven kan binnenvaren.…

Wat de toekomst je brengen gaat. Als al je opgespaarde hoop je verlaat. Wat enkel overblijft is onzekerheid en verdriet. Je verbergt het zo dat niemand dat ziet. Onzekerheden blijven malen in je hoofd Die toekomst waar je zo in had gelooft.…

Je had iets gemist, tot je verdriet, Je ging het nog eens overdoen. Herinnering ligt in het verschiet. Desondanks is het heden niet De toekomst van toen.…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

je moet er doorheen maar het is zo gemeen, ik hoor een kreet zo vol van leed! ja, ik heb verdriet want leven zonder jou, kan ik 'nog' niet!…

Knopjes Had je maar een knopje Dat bepaalde hoe je dacht Ook voor elk van je gevoelens Nou, dan had ik echt veel macht Want ik zou ze vaak indrukken Echt waar, bijna elke dag Voor een vrolijke gedachte En een hartelijke lach Ook moest er nog een knopje zijn Die aan ging en ook uit Ook eentje nog voor zachter En natuurlijk een voor luid…

Hij bleef maar janken de koning der Franken toen Frank uit de mode raakte en Per als naam furore maakte. Hij zag de bui al hangen met zijn appelwangen als hoogste aller heren aanstaand koning der Peren…

De maretak, het kruis, het leed dat toen geschiedde moest een nieuwe toekomst bieden. Een toekomst in geloof en diep vertrouwen waarop de mensheid echt kon bouwen, bouwen aan gerechtigheid en vrede geldt dit dan ook nog voor het heden? Pasen, een feest van menselijk genot geworden tot een lege dop.…

dat ik een leven heb gehad leed beitelt traag de diepe rimpels tot op vandaag plezier en verdriet liggen zo dicht bij elkaar lachen en wenen bieden iets een onvoorspelbaar... levenslied want in het leven is het altijd geven en nemen alleen ongevoeligen verstaan dit niet!…

een luisterend oor en verder is het wachtend wachten Wat méér kan ik als moeder doen dan er gewoonweg voor haar zijn samen lief en leed te delen haar bijstaan in alle leed en pijn.…

Ik veegde mijn verdriet weg omdat jij liever Dr. Phil wilde kijken jij had al genoeg te doen met andermans leed daar kon ik echt niet bij dat zou zelfs jou te veel worden…

knabbelt aan haar leden zij wil het niet maar de tranen vloeien zij snikt voelt zich vertwijfelt alleen met haar verdriet de bui waait over en pijn verdwijnt rustig haalt zij adem…

Wat droefheid, wat verdriet, wat leed komt mij nog aan, In dees mijn wintertijd, die haast zou zijn gedaan! Wanneer ik overdenk èn ’tgeen ik was vóór dezen, En wat ik, tot mijn smaad, moet tegenwoordig wezen; Wanneer ik mij bezie in dees mijn hoogste nood, Mijn lijden is te zwaar, mijn ongeluk te groot.…

In de grote, drukke buitenwereld: een mooi lachend gezicht. In een klein, verlaten kamertje: een gezicht met vele littekens. Littekens van een nog kort, maar reeds vervloekt leven. Het wordt weer eens tijd mijn masker af te nemen. Het wordt weer eens tijd nieuwe littekens te kerven.…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

waar het leed leidt lijdt het leven het leed…

Je ogen glinsteren van het vocht Een traan rolt teder langs je wangen Langzaam volgt hij het spoor van je gelaat Eigenlijk wou ik dat ik hem steels kon vangen Als dat van jou toch alleen maar mocht Je mond voedt zich met je tranen Die jouw lippen zachtjes doen trillen Ik wilde dat ik jouw verdriet kon stillen Dan alleen al zou ik mij in de…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart.…

Toen kwam het leed, waar gij vruchtloos naar vraagt; Gij zijt niet rijker aan heil dan te voren, Maar zo geducht is het wee mij beschoren, Dat ik benijd, die ik eerst heb beklaagd.…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

voor Tim R. e.v.a. plotseling was er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

gevallen in mijn binnentuin gevangen tussen ruiten gravend en vechtend naar vrijheid daar buiten vretend aan houtwerk springend tegen wanden zoekend naar een uitweg sissend met scherpe tanden opgerold slapen overdag wat een nachtdier mag de gemeente gebeld de marter lag uitgeteld opdracht luidde doodslaan dat heb ik helaas gedaan…

Het moment waarop jij stierf, Toen brak mijn hart in twee, Een helft gevuld met pijn, De andere helft stierf mee. Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen. De herinneringen aan jou Is wat mij nooit verlaat, Het vult mijn hart met pijn, Iets wat nooit meer overgaat.…

Er was rouwe op het huis, Er was rouwe in de kluis, Toen de Heer ons gebed had verworpen; Want zo lang als hij leed, Ging een biddende kreet Als een offerand op uit de dorpen. Toen de doodsmare kwam, Zie, mijn wangen zijn stram, Maar ik schreide als het kind van mijn kindren!…

Verstoord verlangen Veloren gegane dromen Verdronken in verdriet Onvoltooide toekomst Stil gezet En in eeuwigheid gevangen…

Speelman speel Voor ons het Lied van wat Je leven met Je deed - deel Met ons je vreugde, Maar ook je leed En leer ons ook Ons leven te bezingen In ons eigen lied Om zo een plaats Te geven aan wat Ons dwars zit, ons verdriet…

huilt hij harder dan zijn tranen stromen want op de vragen die er in hem komen vindt hij geen antwoord meer misschien En in zijn onmacht sluit hij dan zijn ogen voor al hetgeen waar hij geen grip op heeft zodat hij schijnbaar rustig verder leeft met voor zichzelf geen mededogen En zo gevangen in dat hulpeloze zwijgen draagt hij zijn leed…

De tranen stromen langs de verweerde groeven tijdloos is verdriet.…

Zie ik dat menselijk leed Een vrouw met open ogen die niet zien die niet praat, niet denkt die niet weet die nooit meer iets vergeet Zie ik een wereld die rond haar is waar ik barmhartigheid bespeur maar ook het mededogen mis Zie ik een wereld die over haar denkt en praat zij die haar willen laten leven met liefde als terreur en…