Alle inzendingen over levenslijnen

er zijn vleugjes wind die spelen met dromen razen over land en bekomen in de luwte van je uitgestoken hand ze landen zacht lopen over vingers dansen langs levenslijnen van je pols verder naar boven je ellebogen lossen schouders in een warm en graag gedogen maar strakken soms de spieren aan in een niet verder gaan dan gaat het…

Het is een simpel verlangen van een onbedorven mens die zingt vol overgave gezangen maar heeft toch één grote wens: contact maken met zijn Vader gewoon goede vrienden zijn want God is zijn slagader elke dag weer zijn levenslijn.…

De zeespiegel trotseren, vanuit mijn innerlijk 'zijn', dans ik nu op de golven, dankbaar in mijn levenslijn..…

op een onbewaakt ogenblik was ik tot mijn schrik de rode draad verloren onze levenslijn als houvast in bange dagen die hoe dun ook uitgerekt ontzettend veel liefde kan dragen het voelde alleen voor het eerst niet verbonden in de realiteit van alle dag waarin jouw lach mijn leidraad was hoe ik ook mijn oren spits ik zal het…

dag kleine meid jij droom-prinses wees welkom in je leven jouw leven nog zo ongekend voor perspectief geschreven dag lieveling jij mensen-kind ga stap voor stap ontdek je zijn voorgoed gekoesterd door jouw ouders als hoeders van jouw levenslijn dag mooie meid geniet vooral van hun voor jou bedoelde dromen die ooit als…

minnelijke schikking vingertoppen dansend van verrukking in tasten naar dat wonderlijke jou mijn harteklop met fluistertoon beluister ik de grondtoon van het leven tot melodie sonerend uit jouw diepste zijn verrukt en willoos ga ik mee op je golving van zachte vermaning tot bestemming deinend van klankgericht tot liefdeslied op tedere levenslijn…

Volgt levenslijnen in handen; vult de zwarte gaten met nieuwe zonneschijn. Onzekeren en gelukszoekers leggen hun toekomst in de handen van een ziener neer. Vertrouwen op de heldere verbanden tussen het zichtbare en de verborgen levenssfeer. Toekomst zoekt naar zekerheid; wordt soms langs vage wegen geleid.…

ik nam de moeite zet een stap in je gedachten kluwen wollen gedachten verward en verdwaald koude tijden warme gevoelens ik nam de moeite je aan mij te binden aan de levenslijn touw, als teken van verbinding heel even heb ik je leven in mijn handen ik nam de moeite geef je ruimte en stilte om jezelf te ontdekken vragen vragen om…

gedachten gaan naar verwachten naar de verloren jonge nachten en ontmoeten elkaar niet helemaal in ons doen terwijl wij toch harten delen onze ogen weerkaatsen, is het elkaar voelen zou ik gemeenschap bedoelen of een kwetsbaar gebaar stelen wij worden tot die welke wij zijn maar zijn nog niet met het duiden klaar, we dromen verder, de levenslijn…

Een denkbeeldig punt is dat, dat onvermoeibaar onderweg is langs onze levenslijnen. Zo beweegt ons brandpunt. Van jaar naar jaar. Dag voor dag. Uur voor uur. Per moment. Zo bewegen we van punt naar punt. Een punt dat tijdloos reist. Een punt dat nooit stil kan staan. Kijk, hoe we stil blijven staan. Zie, hoe we ons verzetten.…

luidruchtig doezelende katten zwaluwen geven op hoog niveau een voorstelling grijsblauwe lucht als décor merels hamsteren rijpe krenten houtduiven ploffen lomp in dezelfde struik kijken niet begrijpend als ik hen geïrriteerd sommeer te verdwijnen en steeds die kraaien contrasterend met teunisbloem en wederik symbool voor halte dood op levenslijnen…

Ik wroette diep in moeder aarde vond verse vruchten in m’n hand de blanke kernen van het leven die gekiemde groeikracht geven en zich ontworstelen aan ’t zand Het liet mijn werken even rusten diep verzinken in mijn eigen zijn vragend of ik wel weet wie ik ben het diepste van mezelf echt ken de draad volg van m’n levenslijn Ik hoor het…

Je was ineens zomaar verdwenen en ik herinner me nog de tijd dat de zon en maan tegelijk schenen maar nu ben ik je voorgoed kwijt Ik hoop dat alles goed met je gaat en dat je heel gelukkig zult zijn zie het bestaan als een kostbaar sieraad en hou je vast aan een gezonde levenslijn Wie weet ontmoet ik je ooit weer tussen de sterren en…

dezelfden gezweefd en opladend in rookpluimen ondersteunen zij de illusie en brengen ergens ver vandaan als in macabere dimensies overgeleverd brandt het steunpunt rijp de boodschappen zij van doden opslaan en zij het lang te hebbende gevoeld innemen: aan hun blanke zolen opgelopen natuur en de staat een massale schare zonder hen geloven in de levenslijn…

Het einde: van een jaar, een eeuw, aan oorlog en aan pijn, een stip in onze levenslijn, herinneringen zijn het maar. Toch is er iets wat wel beklijft, iets wat alles overwint, steeds weer opnieuw begint, liefde is het die overblijft. Zij overwint zelfs tijd, geeft allen hoop op eeuwigheid.…

De mens is hier om enkel zichzelf kom laat dus zichtbare levenslijnen op koorden ook jouw voeten dragen strek gerust je armen uit en loop ken ons, ken dit zoekend evenwicht. Achter noch voorwaarts, alles mag als je stil blijft staan ben je nergens.…

En dan de vis, snel kloppend vissenhart, visogen op handige levenslijn. En dan papa, snoeihard geraakt door een snerpende kinderstem. En dan weer de vis, terugkerende haak uit vissenschubben. En dan plonst waanzinnige pijn in zacht zalvend water. En dan weer het kind, papa papa! visvrij visvrij!…

Van gorgelend water geen nieuws meer, of een eenmalig teken van herkenning; slechts de afgebonden navelstreng, verdroogd verkrompen levenslijn, veilig in de palm van mijn hand. Later dit uur verzamel ik honderd woorden aan de oosthemel voor mijn vlees gebonden lichtkind.…

De handleiding was na een aantal jaren eindelijk vertaald Een leven gedeeld dat opeens eindig blijkt Overwinning op overwinning, maar ineens de finish gehaald Niemand die nog met de eer strijkt De enige zekerheid maakt zo onzeker Tijd is niet altijd de wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog…

(over mijn oma) in jouw boezelaar schuilen nog mijn kinderdromen waar je ooit geboren was een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen…

Twee levenslijnen snijden elkaar middendoor De ene is van het verleden de andere de toekomst Hun snijpunt is het heden, het nu Is de toekomst al bepaald of vastgelegd in de sterren De toekomst bestaat op dat moment nog niet.…

Vloedlijn, levenslijn, volgen wij hand in hand. Was het onrust die mij hierheen dreef, waar strand en zee versmelten, daar waar de einder is? Is het die perfectie die ik mis, of juist een hoger doel waarnaar ik streef? Intussen groeien wij samen één, onder witte zomerwolken uit het westen.…

verdrink ik in het eenzaam zijn van beider zaaigoed doet mij in het zweet ontwaken, het zaad bloeit op als onverkort gewas van een wilde droom, aan de hoogste bieder doorverkocht de uitkomst die ik in je ogen las verscholen achter de blinde vlek als overbetaald lot, waarmee het hart leeg bloedt in barenspijn, als open einde van de levenslijn…

verloren dingen, mensen ben ik mezelf te veel in wachten op elkaar omdat wij niet zonder kunnen als limonade gazeuse die niet zonder koolzuur (de belletjes) en de rode kleur (bessen) kan Ik werd wakker met jouw handen op mijn ogen en je lag achter mij zag de schuine bovenkootjes van je pinken, keek in je open palmen en las je handen, levenslijnen…

jij beschreef liefde, zoals iedereen dat doet, met romantische gedichten uit eten, kaarslicht en verdween ineens ik ben het nooit vergeten nee, dan ben ik liever plant zo´n groene met grote bladeren waarin de nerven, als de aderen in je hand, je bloedsomloop beschrijven en elke nerf is tegelijk ook levenslijn verborgen in de armen van elk…

Mag ik u de hand eens lezen Schikt u dat op dit moment Het staat geschreven ‘t is bekend Van mij heeft u dus niets te vrezen Nee u hoeft niet zo te beven Ai uw levenslijn loopt stuk Dat duidt op een ongeluk Gelukkig duurt dat nog wel even Oei en dat lijkt ook niet pluis Heeft u soms een grote hond Ach nu lijkt ie nog gezond Houd hem voorlopig…

Hun levenslijn weet hoe ik heet. Hun doorzichtige aders verbergen de loop van mijn lot, de vlucht Van ons bloed dat het wit van je wangen verandert in vlekkend verlangen. De tuindeur waait open.…

voluit duinen uiteen barst mijn stem met fluweel stoffeert ( en al wat eb was over mijn strand woest vloed blinkend als kind met vlinders in handen verborgen lacht zo beef ik des nacht in volle vallende sterren mijn adem over jouw huid) zing ik vlakke tonen ronder en rollend van mijn tong het hemelbed in op het ritme van je levenslijn…

de rivier zoekt zijn grens ik ben ontzettend bang leg blokken neer langs de spleten van mijn ziel vlucht een glooiing op gras onder mijn voeten vecht voor veiligheid m’n levenslijn loopt grenzeloos grillig langs randen van basalt de dijk draagt m’n pad klimmend naar zijn kruin kijk hoopvol omhoog de zon en het water kleuren m’n…

van gesponnen winterslaap waarin de tijd zich liet verpoppen maar van zijn vliezen werd bevrijd door de trommels van het seizoen schenkt de zon als zijn eerste boreling terwijl de natuur nog slaapt, verwoord in het voorjaarsdons op mijn gezicht schreeuw ik me los, verlos me als een leeuwerik in een jubelende gedicht waarin de levenslijn…