Alle inzendingen over lezen / stiekem / blinde

met de zonnebril inmiddels in zijn hand stak hij huilend een sigaret in brand en voelde waar ik was gaan staan kneep krachtig in mijn arm ik liet hem al troostend begaan open …dicht ….open … dicht ….open…dicht daar stond hij, zo heel fragiel en leefde niet meer in het licht alleen een blinde huilt vanuit zijn ziel open …dicht ….open…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…

Blinde vindt dode Kopt een landelijk Dagblad vandaag - Heftig begin van Deze dag, maar hoe Vaak ben ik Al niet ziende Blind geweest en was Ik niet eens in staat Om een levende Ziel te vinden die Mijn bestaan Bevestigen kon?…

De stiekeme trots wanneer je jezelf voorbij loopt, uitgeput neerzakt en niet toegeeft aan je gevoel. De stiekeme trots wanneer je voelt dat je verdwijnt, langzaam maar gestaag en dat nooit meer op wilt geven. Die stiekeme trots maakt dat ik elke dag weer faal, wanneer ik opsta en nog steeds besta.…

af en toe stiekem blozen Of het ooit zover zal komen is voorlopig in duisternis gehuld Maar als je keuze voor mij zal zijn is je hart voor altijd met liefde gevuld…

Stiekem komt hij om het hoekje gluren maar hij krijgt nog niet echt grip toch zal het niet lang meer duren dan weet je, daar heb je hem, verhip! Dan zal hij stormen laten razen en takken rukken van de bomen nee, de tijd is niet ver weg dan zal de herfst zeker komen.…

Geniet geniet van de zon geniet van mij ik geniet van jou daarom leven we om te genieten van elkaar geniet van het moment. Bij een boom in het bos sta je zomaar even te kijken naar elkaar. Ik kijk in je ogen, zeg het me maar.…

Ik keek stiekem door het sleutelgat zag een volslagen vreemdeling daar waar ik had moeten staan ik ben maar weggegaan had ik dat maar nooit gedaan.…

ging ik uit, geheel onverwacht op stap met enkele maten om enkel wat plezier te maken en dan opeens zag ik je staan je was nog steeds met hem te saam jullie dansten als een gelukkig paar een slow, op muziek van een gitaar plots zag je me zitten in de zaal dat was voor jou een duidelijk signaal om achter zijn rug om wat te pronken en stiekem…

Hoor in donkerste duister van schaduwende holen achter mij schuifelend schuren van zoet gefooisde stemmen gesproken door gladde gespleten tongen tussen naaldscherpe holle spuitende tanden…

de eerste keer ben je altijd een beetje blind je weet nog niet naast wie je wilt zitten waar je wilt wonen wat je kunt lezen de allereerste keer is van je eerste tot je zeventiende het is het eerste huis waar je in bent een huis als alle andere het is het eerste boek dat je leest en je bent niet alleen maar lezer je neemt het…

Neerstig tikt het on- gedurig hangend wezen, waarop de weg naar 't eeuwige, in twaalf stappen, staat te lezen. 't Is stille en middernacht! Alsof ik blind ware, om mij henen, in donkere diepten schijnt het al verduisterd en verdwenen. 't Is stille! Niets te zien en niets te horen, - 't doet mij beven!…

Neerstig tikt het ongedurig hangend wezen, waarop de weg naar 't eeuwige, in twaalf stappen, staat te lezen. 't Is stille en middernacht! Alsof ik blind ware, om mij henen, in donkere diepten schijnt het al verduisterd en verdwenen. 't Is stille! Niets te zien en niets te horen, 't doet mij beven!…

Hij laat het niet zien maar stiekem kijkt hij naar haar Hij begraaft zijn gevoelens maar stiekem houdt hij van haar Zijn omgeving weet niks van hem en hij weet niks van haar Wanhopig verlangt hij naar haar en zo doodt hij de tijd...…

De wang waar het gezicht om vroeg, Staat in afgewende ogen Nog af te lezen, als wens naar huis.…

“Het kippenwelzijn in de megakooi Wordt hoger door die dieren blind te maken Want kippen zullen dan het pikken staken” Zo hoorde ik onlangs in een pleidooi Wie zulks verzon, en dat is niet zo gek Bestaat alléén maar uit een blinde vlek…

Stiekem droom ik van je Stiekem zoen ik met je Noem je naam honderd keer per dag Niemand weet het, niemand snapt het Ben ik een keer gelukkig Mag ik het met niemand delen Zelfs niet met jou…

Het staat me niet aan, hoe je naar me kijkt zo'n berekenende blik van 'ik lust je rauw' ik kijk van je weg en weer terug vraag me af wat in vredesnaam wil je nou? M'n geld, m'n leven, m'n jas en huiver in stilte, loop nou toch door, ik blijf zitten van de angst, die ook van binnenuit lijkt te komen. Dan besluit je blijkbaar 'bij…

vaak, misschien wel te vaak heb ik hier uw reden tot leven gelezen bekeken gedichten ik haak af heb het gezien…

in blauwe nachten wil ik mij overgeven aan de slapenden zoals ik mij overlever aan hen die mij lezen met wijd open ogen poëzie opslokken in draden van begrippen buigzaam vlechtend in het weefwerk van tijd verbeelding in het licht van de zoete maan…

Ik geniet van je woorden, je lijvige bestaan mijn vingers betreden je broze huid mijn aandacht kriebelt je wezen mijn adem blaast als de wind ik voel haast je knisperend blad zuchten oude tijden herleven de regen tikt een oerdans de aarde omarmt onze voeten ik voel me even verbonden met de wijzen van de wereld.…

altijd te vinden in wat ik schrijf wat ik schrijf kan ik best beleefd hebben of ook niet ik kruip even graag in de huid van een man als in die van een vrouw of een kind als iemand van het toneel het gaat toch om gevoelens die ik losmaak dat is ten minste vaak mijn streven of ook niet het is maar hoe u mijn woorden wilt lezen…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, kijkend op de kreten die geplaatst zijn, is het voor een schrijver of schrijfster maar WAT fijn, dat je na gelezen te zijn, ook een reactie krijgt, al is tie maar klein. En wie weet, zijn er meer die denken wat is DIT nou weer. Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, lees kreten net…

Het oude zware boek onder zijn arm geklemd De oude fauteuil daar in de hoek wacht al op het moment dat de lezer, nog zo jong en klein, met de wereld van verhalen verzonken in zijn kussens zal zijn en uit de werkelijkheid zal dwalen Hij is zo trots, die versleten fauteuil, als die kleine zich heeft ingebed en zoveel liever in het geschrevene…

Omringd door boeken reist de bevlogen lezer door veel verhalen…

Vandaag schrijf ik een diggie vraag: wat bedoel je nou? nou 'k schrijf een gedichtje dat doe 'k speciaal voor jou. Een naam hoeft er niet boven je weet wie ik bedoel zonder bijgeloven vertel ik wat 'k voel. En mocht je me niet vatten dan is dat een "helaas" want ik maak gewoon 'n diggie en verder geen soelaas. voor hem, voor haar…

uit de ruimte vallen verhalen iemand grift ze op een oude steen iemand wrijft over letters schudt vergeefs aan iedere steen of wacht op de zon tot de woorden glanzen en bloeien tot een schitterend verhaal iedereen kan daarin wonen…

het hart slaat lettertekens in rood gedoopte riethalmen griffen een spijkerschrift op z’n kop het hart hamert slaat littekens het laat zich moeilijk lezen…

Heel stiekem verlang ik naar de dag dat jij mij ineens ziet staan dat je gevangen wordt door mijn lach en dat je me nooit meer laat gaan Heel stiekem leef ik al verder in jou met een prachtige roos op mijn hoed met mijn hart vol passie en trouw en met de liefde die de rest doet Heel stiekem gaat mijn leven voorbij lach en huil ik al dagelijks…