Alle inzendingen over liederen

Wij zitten soms - mijn lief en ik - Hele avondstonden naast elkander, En praten over een en ander, Doch schuwen trouw elkanders blik; Want moeder, die, ondanks mijn flemen, Volstrekt niet weten wil van mij, Zou met te veel verdriet vernemen, Dat ik met hare dochter vrij. Zolang ons moeder hoort en ziet, Gebaren wij van niemendallen…

Ik sliep niet meer: een jonge vogel floot, Mijn hart doordringend, en ontwakend zag Ik 't kalme kleuren van den klaren dag En vagen van het verre morgenrood. Wijl sterren bleekten zilverzacht en bleker, Blies warme wind de morgennevels over, Luid juichend zong en hoog en klaar en zeker De jonge vogel in het wiegend lover. Die floot en zweeg…

lust lievende lanterfanters lopen langzaam lippenlikkend lodderogend langs lichthoofdige liederlijk lonkende lichtekooitjes…

Tot op zekere dag ze dat niet meer zo zag en Lieder van Schubert ging zingen.…

Wij zijn gedaald, het licht af, naar beneden, Onder de gronden; tot het klein geboeft' - Dat, om te leven, vijanden behoeft; Van hen te leren - zijn wij afgegleden. Wij hebben onze broeders tot vijanden En onze moeder tot slavin gemaakt; Het kostbaar zoete leven aan te randen, Gedijde onze ziel en heeft gesmaakt. Wij hebben huis en hof…

De heengelegde lijken der soldaten Zijn aangeraakt door de goudpaarse nacht, Er kruipen lijnen over de gelaten, Waarop de Dood zijn teken heeft gebracht. Sommigen hunner liggen als bedronken, Het was ruim véél, de wijn uit déze kan, Hun arme lijven werden volgeschonken, Zij dronken zich de eeuwigheid daaran. Eén hunner ligt verdwaasd omhoog…

De avond heeft de ontroerde golven Zacht in sluimering gekust. ’t Windje doet geen rietpluim wiegelen; Plompenblad noch roos weerspiegelen Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust. Maar op eens - de wateren zwellen, Hoe ze golven, meer en meer ! Toch, geen zuchtje wordt vernomen; ’t IJle loof der berkebomen Hangt nog roerloos steeds ter neer.…

Wanneer ik weeldedronken mijn rozig kind beschouw en die ‘t mij heeft geschonken, mijne aangebedene vrouw, zo vraag niet wie van beiden mijn hart het meest bemint… Mijn hart en kan niet scheiden de moeder van het kind. \Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek…

Ik weet, ik word naar ’s afgronds rand Door duist’re geesten voortgedreven, En schaduwen des Doods omgeven En lokken me aan van alle kant. Ik weet het leven in ’t voorverleên Is eerder sterven mij dan leven, Is ’t wederzien van toverdreven, Die ‘k nimmer weder mag betreên. En toch, weerhoud de vloed om weer En telkens weer naar ’t strand…

Wanneer het lente worden zal? Reeds bloeit de vlier en ritselen de gronden, De trage beken krijgen duizend monden... De lente, lente. Wanneer het lente worden zal? Aan strakke lucht een helle ster gaat lopen, De heide legt een blad van purper open, .. . De lente, lente... Wanneer het lente worden zal? Hoort gij de nacht? de schemering…

Kom mijn kind, de dag gaat ook. Zie haar afscheid wuift ze al ginder; In de tuin zijn bloem en vlinder Als de nachtlamp en haar rook. Kom mijn kind, de dag gaat ook. Stil, hij is de dag al voor, En hij sluimert, volgedronken, Moegedroomd en blindgeblonken, In oneindig niets teloor, Rustig bij mijn woorden door. Wonder, wat wordt…

Rustig wast de man, wiens schande Biecht noch boete delgen wou, Zijn van misdaad bloedge handen In de koele morgendauw. De eerste leeuwrik dunkt hem wonder, Stijgend in onpeilbaar blauw, Waar te nacht nog flits en donder Vochten met hun vloek en klauw; Toen hij blind door stormwind waarde,…

De verworpenen, die denkend worden, Zullen ingaan tot een nieuwe dag, In wier oude hoofd de ogen dorden, Deze worden blinkend van gezag. In wier leven armoe heeft gesproken, Gore stem van tellend kopergeld, Deze zullen horen, de ontloken Gouden klokken van het voorjaarsveld. Zij, die voor de meester bogen neder, Handen opwaarts…

Ik wilde reiken naar een tijd, dat mild, De mensheid neerzag op haar diep verleden, En aanving te begrijpen, wat in stilt’ De bomen zeggen in hun eeuwigheden. En wat de zee zegt, en de zon, de wind, En de figuren aan de lucht geschreven. En wat de tekens zeggen, die hij vindt Binnen de wanden van de rots gedreven. En wat er op de steen te…

Wanneer het zomer werd sloeg aan mij uit Het rode harst van dennen in de zonne, Ik wasemde de dampen uit van kruid, Waarvan de lente vezels had gesponnen. Gestadig werd mijn hoofd verheugd met licht, Ik ruiste zoals windbestoven blaren, Ik stond gelijk een windzuil opgericht, Gereed langs hemel, zee en aard te varen. Ik heb gegeten van de…

Op zondagmorgen vroeg krijgen vogels de kans om weer eens voor publiek hun liederen te zingen van die gevulde stilte krijg je nooit genoeg (het radioprogramma)…

Ex-pater Oosterhuis is in de ban, Want hij is onvoldoende in de Heer En dus zingt men zijn liederen niet meer, Want daar wordt niemand katholieker van. En bovendien heeft hij zijn naam niet mee: Een oosterhuis – is dat niet een moskee?…

Bij de Zee der Liefde aangekomen, door velen gelukkig nog in gebruik, stond de dichter liederlijk te dromen, bij 1, 2, 3 in Godsnaam nam hij een duik.…

Wij houden van trukken noch tirelantijnen, heren van Havere, weet het goed! Wij zijn Germanen, geen Latijnen, open harten, zuiver bloed! Heb ik geen recht, ik heb geen land; heb ik geen brood, ik heb geen schand; Vlaanderen, Vlaanderen, met hand en tand sta ik recht voor u, vecht voor u! Geen bondgenoot, geen band in 't Zuiden Havere, Havere…

Wie heeft er ooit het lied gehoord, het lied van Boerke Naas? 't En ha', 't is waar, geen leeuwenhert, maar toch, 't en was niet dwaas. Boer Naas die was twee runders gaan verkopen naar de stee en bracht, als hij naar huis toe kwam, zeshonderd franken mee. Boer Naas, die maar een boer en was, nochtans was scherp…

Als gij mij leest, dan moet gij mededichten, En algeheel in mijn gedicht opgaan, Het moet gelijken op een zelf-verrichten, Alsof niet ik, maar gij het had gedaan. Gij zult tevreden zijn, en ziet het aan, En blijdschap zal uw dichtend oog verlichten; - Het is een kleinigheid, een vers te dichten, Al lezende, is het in u ontstaan. Ik las het…

Dit zal het einde zijn: een witte doek Wordt over mijn lichaam uitgevouwen, Ik lig languit, de handen saamgevouwen, Ik ben zeer ver, ergens op vreemd bezoek. Ik moet daar lezen een oneindig boek Vol marmeren tekens grillig uitgehouwen, Bij iedre bladzij gaat mijn zien verflauwen; Het wordt al donkerder in gindse hoek; Ik zou wel willen,…

De maan is al boven de seringen; De stralen hellen de kruinen langs... De nachtegaal houdt zich stil van zingen Tot de hof verlucht staat van haar glans. Tot de donkere tuin als een ijle beker Tintelt vol licht, dofgouden wijn, En als slaapwandelaars onzeker De rozen ontwaken in de schijn... Ik weet niet wat…

Voor mijn kinderen Ik wilde dit voor uw leven geven, Dat blad en boom en struik uw vrienden zijn, En wolkenspel en blanke maneschijn. Ik wilde dit zoet weten u toebrengen, In lucht en zee en aardrijks diepe schacht, Woont een geheim, dat op uw komen wacht. Ik wilde dit licht schenken aan uw ogen, Waar gij ook wacht of aarzelende staat,…

O de verrukkelijke, de gele en de bruine landen De bruidgetooide landen van het voorjaar, Daar zij de lichtgod wachten, die het zaad Dat in hun schoot rumoert, zal stuwen naar de hemel. De hemel zelve, in oneindigheid Staat hij luid ademend over de aard’ gebogen En voelt de voeten van de sterren gaan, Tussen de wolkenvodden om zijn lijf.…

Een fijne geur ontstijgt de verse gronden; De luchten worden willig voor geluid; Er breken kleine blauwe kreetjes uit, Geritsel als uit duizenderlei monden. Een malse vleug van lente wordt gezonden; Zijn adem is bewaaierd van het kruid Dat uit de omgeworpen voren spruit, Onmetelijk, en dampend in de ronde. In eenzaamheid langs hakkelige…

Donkre bomen uit mijn kostbaar woud, Geboren naar de hemel op te schieten, En uit uw waaiend koepel-dak te gieten Koelte, waarvan de grijze aarde houdt, Zoals een orgel zijt gij opgebouwd: Pijpen van klank en fijne hoge sprieten, Die uit hun steigering stemmen loslieten, — Te roepen staat gij, klankenwachtend hout. Des ochtends komt uw hemelse…

Naast de jonge moeder is het kleine Kindje en het slaapt nu in de reine Sfeer van lichtlijk-amber moesselien, Waardoorheen gij nauwelijks kunt zien; Kindje ligt daar in een schoonheidsdal, Kindje ligt daar in een wit Heelal Van donzen dekentjes en kussens puur, Kindje ligt daar in het morgen-uur Zijns levens, als een nieuw ontdekte bloem; Uit…

Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen Liefde, en met haar verenigen, Zal zich uw wezen, dat haar heeft ontvangen, In al de kamers van uw denkend hart; Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel, De kleur waarin gij ziet naar het heelal, Zij zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal…

Zoals gij, zijn wij blinden en onwetend, Al zien wij in uw duizendvoud' gelaat, O Liefde, die te vroeg komt, of te laat, En gaat van waar gij kwaamt, uzelf niet wetend. Gedachteloos, strooit gij een heerlijk zaad De winden over, eigen gaav' niet wetend, En tijd, en plaats, en doel, en wil, vergetend, Gaat gij een weg, en weet van goed…