Alle inzendingen over lijntjes

Zij ziet je plotseling zo zonder gezicht en zoekt naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om jouw mond met stoere stappen zonder om te kijken loop je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd denk je dat vandaag nog een leven heeft nadat je de sleutel met strakke hand hebt omgedraaid cola dronk je toch…

Ze is er haar lege vel opent mijn ogen wit Licht Langzaam hortend en stotend verschijnen zwarte figuurtjes lijntjes Ik wacht en kijk een figuurtje seint flikkert zwart op wit wachtend op meer vooruitlopend ongeduldig boegbeeld Ik kijk onbewogen hardvochtig bijna onaangedaan zeker in grijswit kalm ben ik wat komt zal komen…

je ligt er zo stil een glans op je gelaat lijntjes, fijntjes kunstig besnaard de handen rank en wit rustend op je tooi je oogt zo vredig verheven mooi en och, ik kan het niet beredeneren waarom een leven een fonkelend kristallen glas brak in talloze scherven de schaduw zijn best deed zich deze zonneplek op aarde te verwerven…

heb mijn streepjescode gekregen van hogerhand lichtjes veranderd het leven in zwart-witte blokjes en lijntjes is heel fijntjes opgepimpt met roze en rood geef ik mijn warme liefde aan iedereen bloot in blauw en groen draait de wereld ieder seizoen vol hoop heb de houdbaarheid flink opgerekt en neergezet in alle kleuren van de…

Het bleke laken gaf de dood een naam kleine lijntjes op jouw handen kronkelden blauw langs onbegrensde pijn toen gisteren sprak met twee monden liet ik besef achter mij en bracht morgen dichter nu de storm is gaan rusten zijn falende adem oude bomen laat staan kun je zelfs die niet meer verplanten…

Blijf je binnen de lijntjes Of breek je de sleur?…

Ik zag je plotseling zo zonder gezicht en zocht naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om je mond met stoere stappen zonder om te kijken liep je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd dacht je dat vandaag nog een leven had nadat je de sleutel met strakke hand omgedraaid had is het niet zo dat bij…

haar vingers zwart in het kleed druk heen en weer naar de europese oehoe naar ze zei vier kilo om zich in haar handschoen betaald te laten hakken voor gasten die plaatjes schoten mooi dat die reus zich niet liet uitdagen hij gaf me een knipoog zij werd toen echt boos met blote hand joeg ze me weg van haar roofvogels aan leren lijntjes…

hij ijsbeert en zegt zeurend lieverd voor nog een mes is de la te klein Gelaten en zwijgzaam ziet ze toe hoe hij een mes uit het laatje haalt ze heeft er zich bij neergelegd en leest in zijn blik hoe ze heeft gefaald Hij zal het mes voor haar verstoppen trofee van roemloos gewonnen strijd Geconcentreerd schuift hij de stoelen binnen lijntjes…

Wanneer breekt recht de lijntjes van het wachten stuk?…

Probeer binnen de lijntjes te blijven, als je kleurt.. En trek je er maar niets van aan, als mevrouw Staver weer eens zeurt En straks drinken we koffie, met verse appeltaart En gaan we kijken, hoeveel centjes er zijn gespaard Voor zuster Astrids afscheid, ze gaat trouwen weet je nog.…

nooit ergens zoveel in onbruik geraakte stukjes spoor gezien als onlangs in Frankrijk restanten van idyllisch gelegen lijntjes van weleer waarover moeder natuur zich met liefde ontfermt sporen van oxidatie op vermoeide rails geven kleur aan woelige geschiedenis van jaren her...…

Krom en ongebruikt loopt de laatste letter over het gekreukte vel de lijntjes zijn er uit zelfs de punt pakt geen ezelsoor meer het hoofd gericht op een schone lei geeft kwetsbaar oud een kleine kans op ongeschonden nieuw taal laat niet na het juiste woord te plaatsen in herinnering en al leest men letters zonder hoofd oud…

Kleuren buiten de lijntjes en krijsen als een kleuter, volwassen is maar saai, we doen ons liever anders voor.…

Hete tranen in de morgen donker denken in de nacht diep mijn eigen ik verborgen terwijl de toekomst naar mij lacht Mijn hart en jouw geest verbonden door zachte lijntjes van de tijd woorden slaan nog immer wonden verlies ik ongelijke strijd Dromen in geopende hand verlaten het verloren wij zweven in sluim'rende toestand ijlings langs…

Strelend gaat mijn rechterhand over de intens koude steen regenboogkleuren laten lachend gouden letters stralen in ijzige kou gedachteloos speel ik met mijn wijsvinger boter kaas en eieren in het zand trek lijntjes om de hoeken met elkaar te verbinden ik zie je grijns, gewonnen mijn linkerhand gebruik ik niet, verstijfd…

Je lacht mijn handen naar je toe als grijs grijnzend wordt omarmt door zacht blauw en lijntjes jaren ringen van verdriet even huiverend achterom laten kijken zwart, wit, zwart, wit, zwart,wit en toch steek ik over zonder op te kijken noch om te zien naar eens als kinderogen mij vragend aankijken en banden binden wil je met mij yahtzeeen…

juist jij kunt zo fijntjes erotiserend de lijntjes ophangen van het niemendalletje als voorspel tot een ultieme apotheose we spiegelden elkaar kwijt in de subtiliteit waarmee jij me raakte weerhaakte in beteugelde lust mij de sporen gaf zonder rust we schemerden in de warme gloed waar het leven nog zinderde in volmaakte eenheid…

Wat lijntjes coke en ter verpozing nog wat wulpse vrouwen Zo’n Lord kan van ’t belastinggeld veel louche feestje bouwen En komt het uit, nou en, dat geeft hooguit één dag schandaal Dan gaat het leven van de Lord weer als vanouds, normaal Edoch voor ons gewone mensen geldt toch steeds de wet: Geen poepel noch le foef, jawel de armoe houdt ons…

als een kleine kleuter kleurt hij nu opnieuw duchtig buiten de lijntjes. als een kleine kleuter kent hij nu geen enkel gevaar, niets is te groot, te heet of te zwaar! als een kleine kleuter begint hij nu opnieuw in 't bed te plassen zelfs tijdens de dag in zijn broek.…

Ineens zie ik je, onbereikbaar, mijn vingers tekenen je lach in het niets zacht raak ik de lijntjes om jouw mond geloken ogen verstoppen verdriet, stil kijk ik de zon in je gezicht, waar zachte stralen warmte geven aan nooit verwacht later, terwijl ik de wijzers vooruit kijk, open jij je ogen en kijkt me recht aan, nooit was je dichter…

het was geen houterig bewegen zijn stem sprak aan soms liet hij de lijntjes gaan jij hebt in je leven nooit de ruimte gekregen die jij zo nodig had touwtjes werden kort gehouden in het ontbreken van vertrouwen kon jij de grenzen niet bereiken om jezelf te verrijken in ontwikkeling en groei de snoei voorkwam jouw latere bloei weer…

dat door de echtgenote werd geprezen haar gebrek kan de hebzucht genezen tot heden toe wordt er nog niet verbouwd er waren nog plekjes voor een samenzijn waar een streling of zoen zich vermaakte met de tere huid die regelmatig staakte en de imperfecties kende van de pijn geen één beminde zoals haar lieve schat die op de vage en dunne lijntjes…

Als een schilderij was zij met heel veel perspectief en felle kleuren om haar mond een strakke lach gerimpeld als oud linnen wenkbrauwen getekend twee dunne lijntjes licht ovaal en zwart lippen donkerrood dochter van de dood Als een schilderij was zij antiek innovatief een waar gebeuren de morgenstond die de avond zag vevuld van zinnen…

Het strakke katoenen gewelf Een hemelsblauw wonder Duizenden lijntjes lopen Van rechtsboven naar linksonder Haar tweegespan beweegt In het door ouderdom aangetaste Met hier en daar een kale plek In het verbleekte uitgewaste Spelonken onder het zitvlak Sierlijk openend met elke tred Witte strengen strekken zich als tralies Derrière achter…

Het is helder en in de lucht zijn strepen die door de zon beschenen op gouden lijntjes lijken. De wind is hard en jaagt koud over het strand hierdoor zijn de golven onstuimig en woest. De zee slaat ze met schuimige koppen op het zand keer op keer.…

Baby’s maakt het nog helemaal niet uit dat het leven al voor hen is bepaald wat hun aandeel zal worden in de buit en wie ooit het gulzig gelag betaalt opgroeiend zullen ze kunnen kiezen of ze binnen lijntjes kleuren blijven zonder zichzelf daarbij te verliezen in vermoedelijke vrij misdrijven als hun regenboog vanbinnen verkleurt alles blijft…

Jij nam nooit afscheid van het verleden je hebt je omringd met alles van toen in de hoop dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes…

Boven het dal van tranen wil ik de regenboog zijn de dauw op jouw wimpers bij het eerste ochtendlicht Op zwaar bevochten verdriet breng ik een straaltje licht ik wil hét antwoord zijn voor de lach op jouw gezicht Ik wil de spiegel van je ziel zijn wanneer jouw ogen stralen de lijntjes om jouw mond zijn de sproeten in je gezicht Ik…

De tijd passeerde als een klapwiekende duif en schilderde met zilver door mijn haar, trok met een minuscuul penseeltje lijntjes, groeven de fijnste plooitjes in mijn huid, nu ben ik klaar. Mijn tijd is bijna om, seizoenen zijn voorbij, ik heb op je gewacht, maar waar ben jij?…