Netgedichten

netgedicht (nr. 5.593):

De belofte

Al jarenlang zie ik seizoenen scheiden
ik zag de winters in hun maagdelijke pracht,
ik zag de zomers in hun kleurenkleed
steeds zittend voor ditzelfde raam, op wacht.

Ik hoor de fluisterzachte woorden nog van toen
die als een avondbries van je fluwelen lippen gleden
en mij gevangen hielden hier op deze plek
voor dit raam, op deze stoel, met mijn gebeden.

De tijd passeerde als een klapwiekende duif
en schilderde met zilver door mijn haar,
trok met een minuscuul penseeltje lijntjes, groeven

de fijnste plooitjes in mijn huid, nu ben ik klaar.
Mijn tijd is bijna om, seizoenen zijn voorbij,
ik heb op je gewacht, maar waar ben jij?