Alle inzendingen over lindeboom

in de luwte van de lindeboom schrijf ik liefdevolle gedachten draag een stukje in mijn hart van de ontmoeting de herkennende ogenschittering en vreugdevolle monden in momentjes van beleven samen zittend rond tafeltjes soms als span apart in een stil verstaan wist ieder onbetwist van de tere plekjes, de traan onder houten binten…

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek Mij langs de warme wangen, zwaar en loom, De bijen gonsden om de lindeboom, Vlak bij mijn open venster, en ik keek   Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg Aan de andere zijde van de eikenlaan, Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan, En toeven zag en uitzien langs de weg.…

Zoet gevoel naar 't lieve thuis te stomen, En, al naderende, u om niets bekreund Dan te zien of ge, uit 't portier geleund, 't Dak ziet schemeren achter lindebomen! Of de buren reeds te voorschijn komen? Of door 't rijden, waar de straat van dreunt, In de muren, door het dak gesteund, Spleet en barsten niet zijn toegenomen?…

De herfst klopt op de deuren en bijt weldra augustus dood, hij smoort de zomergeuren en blaast de lindebomen bloot. En dan ! denk ik beschouwend geluk is fragmentair, net als de kat hier naast me voel ik me machtig solitair.…

Noch is het dit planten van een lindeboom om ooit ook bij hen het zonlicht te temperen, een manier deze hitte wel buiten te houden 't tij vertrouwen 't is niet enkel het zeggen. Deze tijd voelt compleet als andere haven, aangelegde geleden pijn, stil venijn ervaren.…

Het kerkje bij de lindeboom was ooit je middelpunt. Nu wordt jou zelfs pastorij of kroeg niet meer gegund. In hun plaats een grote parking met winkelcentrum voor en om ons nog beter te dienen, videotheek en interimkantoor. Eens heb jij je tijd gehad en voor je 't zelf weet behoor je tot één grote stad, een stad die Vlaanderen heet.…

Weet je nog lief bij de Lindeboom waaronder wij zo dikwijls zaten wanneer de dag bedaard vergleed om diep gehuld in schemerkleed het licht voor duister te verlaten we waren jong en onbevangen beloofden elkaar oneindige trouw minden de liefde dwaas in het gras dachten dat alles voor immer was en het leven ons nooit kwetsen zou de jaren…

duinen in helderheid van zonneschijn en grauwheid van humeur zijn fratsen overbodig gaat arrogantie niet op reis landschap komt fleurig tot gedachten heldere beekjes stromen over rotsen zwarte kraaien verhalen van zomer protesteren tegen alles in taal wolken vertrekken naar het buitenland maar jij blijft bij me op die foto naast de lindeboom…

Nu pas weet ik, blij dat vlak bij mij in onze eigen winkelstraat een lange rij met Lindebomen staat, die me op weg naar huis, diezelfde zoetheid geeft! Vandaag heb ‘k je thee geplukt te drogen, op papier gelegd het geurt nu in mijn keuken! Alsof bijna, vandaag, ‘k mijn eigen kind weer in mijn armen zie.…

Dat de dag daarna, fietsend onder groene bogen, naar een gouden zee van bloem papaver, korenbloem en zonnebloem, de volle lindeboom bewonderend, je thuiskomt met veel onbespotens…

Een lindeboom stond diep in 't dal Van boven breed, van onder smal; Daar vrijdden zaâm, in eer en deugd, Twee Liefjes in hun zoete jeugd. 'Vaarwel!’ zoo sprak hij droef tot haar: 'Ik moet nu scheiden zeven jaar.’ - En waar' het veertien jaar, mijn vrind! Mijn harte nooit een ander mint! - II.…

dat leidt mij af van de finale vraag daar wil ik u noch mijzelf mee belasten en blaas de rook strak voor mij uit u zult het wel begrijpen dit zijn die momenten waarin ik mijn hoofd bevrijd en mijn wereld kan ontlasten tot de schemering in mijzelf wordt ingeluid als de zon verdwijnt na een lange pose achter de toppen van de lindebomen…

dat leidt mij af van de finale vraag daar wil ik u noch mijzelf mee belasten en blaas de rook strak voor mij uit u zult het wel begrijpen dit zijn die momenten waarin ik mijn hoofd bevrijd en mijn wereld kan ontlasten tot de schemering in mijzelf wordt ingeluid als de zon verdwijnt na een lange pose achter de toppen van de lindebomen…

Ziet ge ‘t niet, getrouwe lindeboom Die over ‘t meisje uw zeeg’nende armen uitbreidt, Dat een ontbreekt aan ‘t vrolijk kinderpaar Zo kort geleên nog dart’lend aan uw voet, Dat Elsa weg en Bertha’s kleedje zwart is? Bertha is alleen – haar enig zusje is dood….…