Alle inzendingen over manmoedig

Manmoedig maakt-ie meer dan middelmaat; een lied met louter eindrijm lijkt hem laf. - En reeds is regelrecht z'n roer gericht op stafrijm voor een sinterklaasgedicht.…

Ze had het manmoedig doorstaan het overlijden van haar man ze had minuten lang gestaard toen hij z'n laatste adem uitblies ik stond erbij en keer naar haar ik las in haar gedachten dit was het, dit was het dus 50 jaar lief en leed dag lieve, lieve man van me ze had hem liefdevol verzorgd ze had zich weggecijferd soms met moeite, maar…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

dat werd gespeld Hij had zich zichtbaar moegestreden Vaak ben ik, mede om die reden Per spoortrein naar hem toegesneld Heb hem getroost, stond dan versteld Zag droefheid alweer binnentreden Want niet in staat een woord te spreken Trok hij zich maandenlang terug Totdat de angst wat minder was Dan volgde er een levensteken Sloeg hij manmoedig…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

ze woonde in het dal van pais en vree zo ogenschijnlijk innerlijk tevreden obstakels werden, levenswijs, gemeden en ’s middag dronk ze kalm een kopje thee de kater op haar schoot had geen idee van onrust uit een sluimerend verleden de bange blikken, schijnbaar zonder reden hij onderging haar strelingen gedwee ze vond haar weg, manmoedig,…

mijn handen er is geen wereld er is alleen de dood zegt men maar mijn kleuren blijven ademen mijn woorden zoeken zinnen ze reiken naar ongekende verten het nieuwe leven wacht op een zon die de aftrap geeft zo wil ik schrijven, zo zal ik schilderen getooid in buitentekens samen slaan we de hand aan de ploeg we zetten het kwaad manmoedig…

Beklim manmoedig het Ballumer punt dat je liefhebt: de Blinkert. Een standmuur van zand met wolkentoppen die het gemunt schijnen te hebben op de zee voor de duur van opeengestapelde tijd. Afscheid. Alles rijmt en past nu in het bestek. Noem God bij zijn oorspronkelijke naam. En daal af. Graf.…

Ik zie ze gaan, met de vermoeide tred van hen die moedeloos-ontkrachtigd leven, die nooit op banen van manmoedig streven een veerkrachtige voet hebben gezet. Ik zie ze gaan, met de slepende gang van wie niets wacht, na de doorzwoegde uren, dan even 't kort opflikkren van de vuren der lust, en weergalm van haar rauw gezang.…

Rijke heren met stormparaplu's wandelen als windhaantjes manmoedig naar hun werkterrein, terwijl de terrassen met de opgestapelde stoelen net zo mistroostig terugverlangen als ons.…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

Als alle dagen op elkaar gaan lijken ontstaat bij mij een doods en kil gevoel als je dan ook nog iedere dag hoort van zoveel doden, vrachtwagens met lijken dan lijken die dagen op lijken te gaan lijken doods, bleek, grauw, rauw en oh zo ijzig stil even wordt ik zelf lijkbleek, doodsbang en moe maar dan spreek ik mij mens- en manmoedig…

Overvallen we onverwacht Dat oproerig schoon geslacht; 't Is manmoedig, zijn wij laf, 't Is bloohartig, zijn wij straf; Geef uw krachten, zijt ge wijs, Aan haar zwakheid niet ten prijs. Op, te wapen! op, ten strijd, Minnaars, zo gij mannen zijt!…

O, zacht licht op paden langs manmoedig gras, o, zicht op het dociele kroos, de prudente koeien. ------------------------------------------------ uit: 'Hoe je geliefde te herkennen', 2006.…

het geheim een kasteel gebouwd omringd met bomen die wortelen in het woud hoor ik de echo van zovele dromen het is jouw stem die zingt over de zomer zwaluwen die scheren tussen dansende wolken het geluid van een koekoek in avondrood een stem die laat fluisteren wat ware liefde is zo vaak samen in diepe nood geweest het verleden altijd manmoedig…

zijde proefde hij elke dag opnieuw de sprankeling van het leven die hem in vervoering bracht met volle teugen genoot hij wanneer hij met zijn vrienden met mate vol de drank genoot een blijmoedig mens was hij zelfs de dood nog te machtig dachten wij doorheen jaren dat wij hem leerden kennen zonder uitgepraat te geraken vocht hij kordaat manmoedig…

paar draken in de avond niet veraf op een graf staande een uil staart naar een glazen galg daar grof gebouwde rotsen omringen de melodische afgrond ach altijd en altijd hangen natte tongen aan de trieste bergen gespleten tongen getande tongen en opgeblazen ronkende tongen en in de dalen in de stenen en lemen cocons academisch zingende mannen manmoedig…

Belach der bozen wrok en wraak, En neem altoos der braven zaak Manmoedig op uw tanden. Groei op, word vroom, word rijk aan deugd! Laat nooit mijn oog, dat weent van vreugd, Om u van weemoed krijten; En geve u God tot aan de dood Een eerlijk stukje daaglijks brood, Waarop uw tandjes bijten!…

Rembrandtplein sta, sta ik ook in gedachten op de Dam, bij het Homo-monument en natuurlijk in Rotterdam, mijn zo zwaar gebombardeerde geboortestad en als ik daar dan sta denk ik wellicht alleen maar aan: mijn overleden vader Gerrit Jan, dwangarbeider (11/44) in Duitsland en na mei 1945 alleen teruggelopen; 36 jaar mijn overleden moeder Phina, manmoedig…

Ik wandelde via Heiloo een rondje en bij een brug kreeg ik een psychotisch visioen, waarbij ik als een verzetsheld in de greppel dook, want er kwam een truc vol Duitse soldaten aan en die moest ik onklaar maken, wat ik manmoedig deed, in mijn eentje, klokslag twee.…

Ik laat me door geen zon koeieneren, Dit wordt de strijd der gebakkene peren, Manmoedig de lont in het kruit! - Paperle - paperle - paperle - pap, Kijk es hoe ik in de zonneschijn stap! Piet Hein die veroverde een zilveren vloot - Ik lust je, jou hemeldragonder!…