Alle inzendingen over melancholieke tijden

De wind waait met de tijd haastig en ongecontroleerd; een blad zweeft melancholiek voorbij. Hij kijkt op. Strekt zijn stramme benen. Komt moeizaam overeind. Zijn rug kraakt, zijn nek schuurt, zijn benen kreunen maar zijn voeten slepen niet. Zwijgzaam maar diep van binnen voldaan loopt hij vastberaden richting het station.…

kleuren die ik zoek dat heeft te maken met mijn stemming op het doek heb ik geen remming daar laat ik mijn handen glijden en mijn spatels begeleiden golvend ga ik op en neer het doek krijgt nu een bepaalde sfeer de compositie is compleet het is net als dit gedicht een poëet dit schilderij bevat romantiek de kleuren zijn prachtig en heel melancholiek…

Met je gevoelige elfenogen Heb je toen mijn hart bewogen Ik voel met jou een diepe Verbondenheid En die raak ik nooit meer kwijt Je hebt een plaatsje in mijn hart Daardoor verdwijnt jouw Melancholieke smart Ik stuur er zoveel liefde heen Dan voel jij je nooit meer alleen Ja, ik zal dat kapsel kraken En voortaan over jou waken Jij wordt…

mijn schaduw wilde intenser leven heb hem wat meer licht gegeven trad in het donker nauwelijks naar voren wilde mij daar privé niet storen nog loopt hij gebogen danst en springt van lieve lust maar kijkt mij nooit in de ogen de schemering is favoriet in het lange lage licht krult hij melancholiek voor het duister ons versmelt helpt…

wat kan de herfst mij nog vertellen over vallende bladeren over de kraaien die in de bomen luidruchtig zitten te vergaderen over de reeën die hopen op hun vlucht de schietgeile jagers te kunnen ontlopen over de vos die een prooi verschalkt over een verre ezel die het melancholieke geluid van de herfst uitbalkt wat kan die toch zo adembenemend…

mensen doe niet groter dan je bent de nietigheid valt niet te vieren de natuur heeft geen geheugen voor verdriet het zandpad leidt uiteindelijk naar een moeras waar het rotten de gassen van weemoed verspreiden alles alleen zonder erkenning, het uiteindelijke einde uitgebalanceerd op een windloze zomerse dag gewone mensengedachten en een melancholieke…

Ik houd van mezelf. Ik heb altijd aan mijn ziel, zonder roepnaam of lichaam de trouw beleden. Het was, is en zal zijn: een loflied op mijn expressie, totaal. Totalitair zal men alleen nog praten en napraten. Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

Wie is daar die mij roept Mij smeekt om hulp In de leegte van eenzaamheid Het omvat een schulp Met een schraal geluid Hoor ik daar die ene stem Nee, het is geen onbegrensde stilte Van onbereikbaarheid wat het kloppend hart laat bonzen In de schemeren nacht van de sluier het is allang geen gesloten kamer meer waar tranen van melancholiek…

Maar niemand, niemand stoort zich aan haar melancholieken. Sprinkhanen, ratten, wespen willen we wel verdelgen. Tortels zijn troeteldieren. Die dienen we niet te verdrieten.…

THEMA THUIS, Week van de Poezie 2024 WAAR IS MIJN THUIS? Mijn thuis is in mijn zijn In mijn binnenste midden Daar staat een bed Een stoel en tafel Een kachel en een kaars Liggen lucifers om aan te steken Maar vooral ligt er een pen Om het onbegrijpelijke te beschrijven Om dat te laten rijpen op papier Veelal onder ‘t genot van…

Diepvriesliefde dooit niet is temperatuurbestendig. Hard bevroren tederheid hagelt in mijn hart. Diepvriesliefde plooit niet en ontwijkt behendig al de zwoele narigheid van smeltend en verward. Diepvriesliefde kooit niet ze blijft steeds apart. Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

Ik kon mezelf heel goed bedruipen, door regelmatig met mijn hand in iemands zak te kruipen, maar de anderhalve meter, het nieuwe normaal, ervaar ik nu als heel asociaal. Het heeft mij, mijn inkomen ontnomen, ja sterker nog, ik voel mij beetgenomen, ik groette iedereen altijd spontaan, en liet ze vaak zonder portemonnee verder gaan. Maar…

Niet onbewogen, stil zitten, staan, het lukt niet zo lang in dezelfde houding, maar het lukt me eindelijk, zonder bemoeienis gaat alles buiten me om door, het licht, de wolken geuren, planten en dieren ik weet ongeveer wat er zal Afwachten volstaat, wachten op wat terugkomt, als herinneringen die zich herhalen, de geluiden elke…

's Avonds dansen we vrije expressie, ik ben vrij en veilig in het kamp Er is maar één slot, één man die de sleutel heeft, want wie zou naar buiten willen? Kom maar kijken door de draden van het hek we verbergen niets Lijntrekkerij, stiekem gedoe, een verkrachting alles wordt gezien en dan voert de politie je snel af naar het…

Je hoort de glashuid die ons scheidt vaak rinkelen. – Weer een uitbraak.…

hoor muziek een melancholieke stem in een of ander dialect dat je niet eens verstaat maar begrijp er wel iets van van hoe iemand zingt iemand mist haar alle liedjes gaan daarover terwijl de silhouetten zwart aan de kust staan op zoek naar garnalen ja kijk en meeuwen duiken onbeschaamd neer op dit krioelende leven terwijl ik…

Er zijn van die momenten Dan voel ik mij ontheemd Van alles wat mij lief is Voel ik mij vervreemd Het is dat melancholieke Geboren uit het niets Het vult mij met een sterk verlangen Naar dat onbekende "iets" Een oord dat ik vaak vergeet Door alledaagse dingen Maar mijn gedachten aan die plek Laten zich nooit verdringen Uit mijn diepste…

het orgel à la campagne in het kerkje van Pleaux, Romaans en zonder franje daar huist een geschenk hemels groots, te groot voor mij in het schaduw-rijke bedehuis, oprijzend aan de linker zij de toetsen weten dat ik geen gedachten meer denk als ik mijn gevoelens door de loodrechte pijpen sluis en onbewust verenigd word met de melancholieke…

wat je schrijft is altijd een versie er kunnen ook andere versies zijn de boom langs het water kent zo meerdere uitdossingen omdat we denken dat elk ruisen van haar bladeren vertelt wie wij zijn blij: gelukkig ruisende bladeren droevig: melancholiek ruisende bladeren kwaad: driftig ruisende bladeren rustig: windstille bladeren dood…

We staan dicht bij elkaar zonder elkaar aan te raken dat doen we ondergronds in het luchtige wormenbed ver van de kwetterende eksters op onze armen, de pijlen van de piepende parkieten met het nieuws van de dag en de schreeuwende meeuwen We doen het in het donker likken aan elkaars sappen en verstrengelen ons Mieren dulden we niet…

Hé, je bent er weer Toevallig. Net als ik dus Nou ja, net als gisteren Zijn dat afwikkelschoenen? O, dat is een moedervlek hier, bedoel je, je wijst toch naar hier? nee niet dichterbij komen! .....Je schroeit me nu al! .....je steekt mijn fantasie aan .....er breken brandjes uit .....de rook benevelt me .....en ik wil daverend laaien…

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet op het dak speelt cello over Tevye’s klacht in het gesloten huis versteent de angst tot een monoliet in het licht van de tovertuin schittert een rivier het is de tijd…

Geef ze maar thee .....Luister, de bomen vallen .....Heerlijk, het geluid van bijlen .....die de boomgaard kappen .....De tijden veranderen .....Speel! Ik wil het vieren! .....Dan kunnen jullie daarna vertrekken Ik weet het niet, ik wil weg Waarom zijn we zo oud geworden?…

Nu het winter wordt en de bomen niet vol in het blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen…

Als een meeuw in de mist te verdwijnen Zo melancholiek was het Indische kind Het werd in het boerengehucht niet bemind En de tropenzon wou er niet schijnen Als een meeuw in de mist te ontkomen Aan de Hollandse pot waarvan werd geijsd Verlangend naar klamboe en baboe en rijst Op een cruiseschip naar Java te stomen Het was toentertijd een…

Een tuinder zou komkommers telen Maar faalt daarin door louter pech Al zijn komkommers rotten weg Het lot kan wrede spellen spelen Hij brengt zijn ploegschaar naar de lommerd Als tuinder blijft hij onbekommerd…

Geen effect De Damrakjongens allen beursgeslagen Wat is het toch een akelige tijd! Ja, imams geven volop narigheid!…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

De wereld om me Heen is soms te Druk geworden Zo veel mensen Die kennelijk Iets van me willen Ook al begrijp Ik zelf eigenlijk Niet waarom Besluit om het Leuke eraan toch Maar mee te maken, Mee te gaan met De stroom van de Rivier, zonder Noemenswaardige Weerstand, en op Gezette momenten Even een poosje de Bergen…