Alle inzendingen over met droefheid

kleine droefheid roept en raast als regen in de duinen kleine droefheid kijkt verdwaasd naar de bramen neder. zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder.…

Ik dacht dat ik Genezen was Dat ik genas Van droefheid En van Weemoedt…

Hij wil met Zijn grote liefde, jou, van je droefheid bevrijden!…

En ik wil nooit en niet, dat iemand ooit die droefheid ziet!…

Ik heb de droefheid gezocht in een klank. Maar de droefheid verstarde tot grijns. Ik zocht het kind en zijn droom, de vrouw en wat haar dreef, mezelf en mijn verlangen. Maar de klanken barstten uiteen, het ritme stokte in mijn keel. Vaak ben ik beginnen schrijven aan een gedicht dat geen einde had.…

het te laat is om terug te keren Terug te keren naar het licht Duisternis achterlatend En de droefheid achterlatend, keer ik naar het licht…

het is niet de taal het is wat je deelt het is niet de belofte het is het verlangen het is niet de kwetsbaarheid het is het verstoppen het is niet de volgende dag het is het nu het is niet de ander het is jijzelf het is niet alleen grappig het is de droefheid het is niet de zon het is wat je voelt…

O, wat is het fijn om in vreugde ziekte en pijn een vriend van God en mens te zijn een troost om te ontvangen in droefheid van de tijd liefdevolle menselijke saamhorigheid…

wat aanslaat bij ’t publiek Hij leeft er van Zij klappen dan En als de clown verdwijnt En terugkeert in zijn eenzaamheid Dan zijn de sporen weer verstrooid Dan is hij ietsje van zijn droefheid kwijt Hij gaf de mensen grappen en wat vrolijkheid…

dode letters in wanhoop in schaduw van vernietiging gevoed in korrels van rampspoed in golven van verdriet tanende liefde gehoond uit één gereten schoonheid weggetrokken in vensters van gevangenschap littekens in gespierde pijn liefde gekooid in droefheid trillend in blinde vingers aan rakend , maar net niet…

Met droefheid deel ik u mede, dat er geen barst zal veranderen in het heden…

grond van mijn hart watert, klatert oprecht tranenregen valt in smart droefheid voelt onecht ik voel gemiste kans ontspring de dans ik val op mijn smoel…

Nu is liefde in je ogen, de droefheid lang vervlogen en de warmte in je lach.…

Toen zag ik hoe droefheid haar blik versluierde toen ze dacht dat ik niet meer keek. Hoe kan ik ooit begrijpen?…

ik zie bomen in verlies droefheid om het vallen in kleur rijpt nog de zomer na van eindeloos bevallen scheutig knopt al lente in het loslaten van blad maar winter hebben we nog niet gehad…

de dromen die de dagen doordringen die de dreiging dragen dat dit doelloos dromen de dagen doodt die dagen doen denken dat de diepe droefheid doorgaat dat de 1000 dromen doen dwalen dat de dwaasheid danst…

na een lange tijd van stilte overwon ik de droefheid, schraapte ik vergeten woorden bijeen en ving, vaak vergeefs, afgedwaalde herinneringen had ik het verlangen onvindbaar opgeborgen ik ben het intermezzo tussen het niets en de dood…

Kerkhof Een plaats van, stilte rust Verlangen Liefde Uitademen Geschiedenis Droefheid Vreugde Tranen Verleden Spijt Schaamte Eerlijkheid Nadenken Wensen Huilen En voor al die dingen, Waar het nu te laat voor is.…

Onmetelijk ben ik alleen Met droefheid om me heen. Waarom is alles grijs Zelfs dit aardse paradijs?…

Je moet in droefheid ook eens denken aan momenten van geluk die je toch nog samen hebt gedeeld al is je beeld nu somber en je uitzicht stuk Zolang je leeft is hij of zij en al dat dierbaar is geborgen in je hart Daar koester je de liefde nog en is dus ook nog licht te vinden te midden van het zwart…

De woorden van droefheid dwalen door mijn hoofd over de snelweg naar mijn verdriet. De linkerrijstrook, afgesloten, file tot aan mijn hart. Maar op de andere weghelft rijdt heel alleen en veel te snel een klein hoopvol woordje, het weet niet dat het de verkeerde kant op gaat.…

De droefheid komt van God de Heer, En buigt ze u neer, Zij heft ook hemelwaart! Veel erger – erger is ’t verdriet, Dat u de domme wereld baart, Dat u de mens niet spaart – ’t Verheft u niet, Het buigt alleen ter aard!…

Lachend of huilend het kan allemaal Jouw buitenkant vertelt jouw verhaal Je geverfde glimlach is maar waan Je lege ogen staren mij aan Er is geen emotie achter jouw holle gelaat Geen liefde of vreugde geen droefheid of haat…

ik ben op zoek naar een luchtledig om spoorloos te verdwijnen zonder droefheid na te laten niet verantwoordelijk te stellen voor een gedachte van niveau evenmin als voor gebruik van drank een ruimte waar ik mij straffeloos kan bepalen tot beeld zonder geluid en mummelen zoveel als mij belieft ad infini……

Ze treuren ook erg in het dierenrijk Van slag zijn olifanten, octopussen De kikkers zijn elkaar als troost aan ’t kussen Een slang geeft slissend van zijn droefheid blijk De Oppergrazer daagde, kwam je kapen Nu mag je droomloos, zonder weerga slapen…

op een dorre kreunende tak van de eikenboom krast een kraai in het schrale najaarslicht herfstblad valt weerloos in de zompige poel troebele droefheid sijpelt in het hart voorzichtig wrijven mijn koude handen het najaar zacht uit de ogen…

Durven we nog stil te vallen bij onmacht en bij groot gemis of hollen we maar verder, verder en zien we niet waar droefheid is?…

Het lijkt alsof mijn droefheid niet meer van me wint Het lijkt alsof de tranen niet meer komen... Het lijkt alsof ik verlost ben van al die nare dromen... Het lijkt alsof... Maar niemand weet hoe ik me werkelijk voel... En dat is nu net wat ik bedoel...…

Niet ieder lied zal straks gezongen zijn; er blijven droefheid, leed en pijn en heel veel vragen, angst en zorgen, maar bij het krieken van de morgen klinkt toch heel zacht een nieuw refrein. Laat het voor jou ook Pasen zijn en weet je hart bij Hem geborgen.…

De weemoed hangt tussen de huizen zoals de nevel over 't veld; hoe dikwijls hebben wij elkaar wat vreugde of droefheid gemeld, maar nu de dagen zo korten en de bomen haast niet meer praten valt er in de harten ook kilte en komen er tranen, onaangekondigd.…