Alle inzendingen over misbaar

getande tijden tikt de klok eentonig trekt de tijd balorig om ‘t kwartier westminster ding dong galmt het hout trilt de stilte rond de kast scheurt de slaap kreunt de vaak schrikt de kaak klapt ze dicht slaan de tanden op elkaar grijpen wielen met misbaar zo kraken de tijden…

penseel stilte zonder veel contouren met grove kwast verwijder ik rumoeren als kleuren zachtjes vloeken met elkaar soms zet ik het mes met veel misbaar in de pigmenten als zij elkaar niet wensen en denken ieder weer de eigen gang te kunnen gaan dan schuif ik de lijnen genadeloos terzijde dek met maagdelijk wit het zicht en ga…

De taal staat van uw misbaar krom, het is niet het dat lelijk overdrijft. Het keert zich af en met de liefde om.…

wil de rust en stilte terug na de hectiek dit jaar uit lange nachten komen spoken niet afgehandeld of al klaar zij schreeuwen dwingend om het einde rammelen met botten hun misbaar breken stilte ijlen onrust door mijn kop nog even en ik ben kapot maar ik ga ze verjagen met duizendklappers tegelijk ze verknallen anders hoofd…

Ik geloof dat ze elkaar respecteren, slechts voor de bühne maken zij misbaar vangen elkaar vliegen af, chargeren, maar elk ziet in de ander geen gevaar. Zelfs Wilders mag hier mee regeren. In andere landen slaan ze elkaar dood, maar hier staat Femke te charmeren en glimlacht blauw naar groen en rood.…

Water is zwaar als het balsahout zinkt en volgezogen met zalvend misbaar dichtgetimmerd onder eigen gewicht verdrinkt. Op het pad van de eerlijke vinder, overschaduwd door waterrijke iepen en elzen, is het dringen om het hoogste woord.…

het had te lang aanzien, te vaak aanhoord: handen, ogen, droefenis en misbaar.    het sloot met spijt dit mondeling akkoord: in elke kus ligt ook een afscheid klaar.…

zonder dat we er bij stilstaan zijn we steeds op doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam…

wortels gezien hoe je struikte tot boom en bloeiend door lentetjes snelde groeide en jaarringen telde nu sta je daar met een vlek op je bast deskundige mensen gaan testen of jou het leven nog past je bolt al tijden het asfalt stuwt zacht de stoep bent een gevaar voor een begaanbaar trottoir snel zul je sterven onder protest en misbaar…

Het pierement verwaait in Scheveningen nog geen gevaar van dronebespied misbaar wie luistert hoort haar in een duinpan zingen de weduwe van Indië staat daar dan laat zij Venus uit de baren springen Blauwe Diamanten in het haar en met een Gouden Oorring bij het swingen speelt zij het in de USA zelfs klaar het zindert van de beat in Haagse…

al de bomen, er hangt iets van de lentelucht temidden van de winterzangen; ik weet het wel, het is vooral een kwestie van een stil verlangen maar dat houdt mensen op de been ook op vandaag, voor velen feest, maar laat de zon voor iedereen een teken zijn, iets dat geneest van al te klein en droef verleden, van klaaglied en van veel misbaar…

'k Ben in mijn kot gebleven 'k luister naar de stemmen die er niet meer zijn het duurt nu al even en ik vind het eigenlijk wel fijn ach, wees niet bang het grote misbaar keert terug en dan wordt leven aan een slakkengang weer snel herinnering, denk maar millenniumbug maar jou zal ik dan wel weer horen ondanks het geloop en ondanks het gedoe…

jij hebt je namen geschreven op alle delen van jouw leven in het bos vliegt plots een vogel op met veel misbaar door die scene schrik je op in auditief herinneren een regelrechte top op het donker spiegelend meer schrijft maan zijn intrigerend wassen wij rafelen ondeugend aan de kant zijn gezicht met golfjes in plassen…

jij hebt mij een heel leven kleine stukjes warmte gegeven je deelde niet alleen met mij maar met zovelen geluk kregen wij erbij jouw presentjes wisten de juiste tijd maakten geen keuzes kenden noodzakelijkheid jouw hart voelde waar de spanningen langzaam opliepen nog zonder misbaar jouw blikken netwerkten en streelden ongemerkt…

Veel misbaar en anders niet, zegt u? Ik ook! De gunsten der Muzen zijn voorzeker voor een andre tijd. Doch... daar we moeten uitzien naar genezing; vanwaar, vermoedt u? hoe luidt úwe lezing? wanneer, zovele modderaars ten spijt...? U wéét het niet!... Ha! aan mijn borst, mijnheer!…

Er bloeien al sneeuwklokjes, hoe wonderbaar dit telkens weer op post zijn, zonder protest of misbaar, zonder geklaag of verdriet. Misschien kunnen we hun lessen leren. Geduld? Moed?…

ijl trillend glasachtig onzichtbaar haast zweven elfen fluorescerend in regenboogkleuren boven De Gaast Westerwolde is hen vergeten van Munnekemoer tot De Lethe sidderend in dunne stemmetjes hun misbaar overal waar vuile wolken uitlaatgassen een stroef laagje op hun vleugels maken moeten ze wassen zweven niet meer landen met hun…

De meiden worden met geschreeuw aanbeden door rauwe stemmen vol verbaal misbaar. Door dromers werd, en wordt nog steeds, geleden: de jungle-wet geldt hier als destijds daar, en met de wijsheid van zijn zestien jaar trapt men de softie honend naar beneden.…

En des - ter Universiteit - verwekt het min misbaren, als men thans korte keersen vindt op hoge kandelaren.…

een witte wereld die ons warm verwachtte je lachte toen ik zei, ik kom nam alle risico's, was blij gordijnen sneeuwden en je opende vrieskou je huis een warme kerst ik was zo graag bij jou we zetten uren stil in samen met elkaar toch klepelde de kerkklok zijn openlijk misbaar de stilte luisterde terwijl wij gaven we telden onbewust…

het was een boer die met zijn zeis de bloei platlegde van bloemen die jij hebt gezaaid waarvan wij de groei hebben gekoesterd in diverse nuances groen waarbij het palet seizoen getrouw van kleur verschoot nog oogstte wei zijn volle herfst blij tot zij vielen door scherpte aan de voet in hun dodelijke laatste groet zonder misbaren…

de foto’s zijn nog gaaf niet beduimeld of bekrast met onattente kruimels ze schuiven langs elkaar zonder al teveel misbaar door groot gezelschap nog is er vraag maar het zoeken gaat zo traag en dan blijft toch de herinnering ja die van toen als nu van vandaag zonder centje pijn want die status quo vindt iedereen wel fijn…

De overweldigende eenvoud, al het misbare verdwenen. Een strakke spiegel waarin de aarde de lucht toelaat. Verbinding om los te kunnen laten. Ontspanning die de diepste emoties eindelijk kan ontsluiten. Het stormt inwendig, vlagen herinneringen slaan striemend neer, woelen, razen, botsen, zo dicht bij de oorsprong. Puur.…

Eerst joeg Hij ze op met groot misbaar van donder, Zwav'lige bliksem en geplas van regen; En achter 't net Zijn goddelijke zegen, Aantreklijk door lokaas van bloedig wonder. Ik ben de Scarabee, de Gouden Kever, Aas niet op bloed, scheur 't web, veracht de Wever.…

verfomfaaid zoekt een fragiele putter mistroostig het onvolgroeide bladerdek de mezen maken misbaar tractoren grommen onzichtbaar in de zwarte buik van de boerderij waar op het achtererf de mest overduidelijk aanwezig is tien scharreleieren voor 75 eurocent zelfbediening vanuit een met golfplaat bedekte kist de natte zwartwitte kat zoekt…

water en geurig schuim en dan het relaxen de kousen voeten recht vooruit de opwinding van een uurtje ingeblikt leven en doen en soms laten zoals het is brengt al eens tranen zijn weegs in zijn wekelijkse boekje dan de toelichting door een papieren psycholoog hij praat met vrouw en kinderen na in tweetalige ondertitels en ook met veel misbaar…

de liefde tussen neus en lippen door Die beide beren waren zogeheten smoor Hij droeg zijn snor graag tussen neus en lippen in Tot groot ongenoegen van zijn tussenneusenlippenberin Dus op een dag ging hij plots uit varen En keerde niet terug van de wilde baren De tussenneusenlippenberin was ontroostbaar In haar verdriet maakte ze veel misbaar…

je weerkaatste glinsterde en dook warm op mijn huid waar kleine stukjes winterwit er wel heel snel uit sprongen in de vol roodbruine glans van het zonlicht voorhanden zonder mijn vel ernstig te verbranden eindeloos goddelijk was het zonnebad dit jaar waarin de koude noorden wind met veel misbaar zijn plek opeiste na wat korte…

Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot een solide vlies opsparen Een soort spiegels te maken Maar Freddy gaat misbaar…

'Leven is goed', en zijn wij tachtig jaar, wij doen geen afstand van ons duur verleden, koel is de schaduw van het leed geleden, en zacht de wijsheid over 't oud misbaar. Dan juist zij onze hemel glad en klaar, een schoongewreven spiegel van dit heden, lachend bij onze ruggelingse schreden, naar welke zuidpool of welke evenaar?…