Alle inzendingen over misselijk

De slemppartijen op boten: een misselijke cultuurschok! Maar ook over vogelballet en de stille liefde van eenzame zielen... 't Is allemaal in mijn poriën gekropen. Hij zag het: de waarde van een souvenir.…

In de veilige kooi van verdriet lig ik stil de sleutel zojuist opgevreten Hij brand en prikt en maakt me misselijk maar ik kan bij niemand, niemand kan bij mij, dus eindelijk rust Vanachter de tralies straalt de grote wereld me toe Haar schoonheid lokt me met een lieve lach verleidelijk Zodat je de dauw in het gras bijna voelen kan Hierbinnen…

Het is woede en verschrikking, onophoudelijk zenuwslopend gezoem van een gevangen vlieg, hamerslag en smeden van hoofdpijn tot misselijkheid, tijdstip dat de eerste liefde stierf gillend, jammerend, vloekend en vervloekend toch tijdens de bevalling ik huilde niet… alleen hield ik mijn hoofd vast toen het door de hemel gespleten werd…

moet en zou spruiten jij stuk verdriet heel de straat is vergeven en buren aan de deur nou zal je het gaan beleven met die spruitenmeur heb je nou je zin boven dat bord groene drab straks krijgen we een boete en we zitten al zo krap die spruiten zijn bedorven dat ruik je toch gelijk het is dezelfde lucht als een van opgegraven lijk weeïge misselijk…

marmer vol fruit en gedrapeerd door zwart satijn geaderd voedsel voor het hart Plagerig verstop je de beloften achter de sluier van de nacht opent de met kool omringde ogen, brengt het licht van gisteren dichterbij, maar deint verder weg in een geruisloos gebaar Vergeefs draaf ik er in een narrenkap achteraan om moedeloos en misselijk…

zo gaat het wel vaker, dat wandelen is zelden een misselijk idee, Tot slot nog, ik ben een propere jongen, de pellen neem ik met me mee.…

De tijdlijnen van m’n leven hebben vooral kruisverbanden opgeleverd waarvan sommige ik moest dragen als een kruis of de opgelopen verwondingen ik zo moest verbinden dat enige genezing mogelijk was hoe vaak heb ik mij geen beterschap beloofd vooral niet ziek, zwak en misselijk te worden als ik aangesproken werd op afwijkingen van seksualiteitsbeleving…

De beet van een spin tussen slaap en ontwaken Twee lege kopjes op jouw nachtkastje Misselijk, ziekmakend, om te kotsen totdat ik leeg en rillend achterblijf, eenzaam Dromend van mijn rode haar dat ik pluk voor pluk kwijtraak totdat er overblijft, stille paniek Een eenzame duif die overmoedig dichtbij landt, de boodschapper Jij die langskomt…

jou alles wat een dag de moeite waard maakt meteen al in kilte leek te smoren Met wat nog rest aan uitzicht groene thee bij de naaste buren die alles wat teer en gevoelig is steeds in orgaan en hersenkwab tot in het radeloze toe beroeren Terwijl Sysiphus gaat wringen doodmoe blikkend naar de straat witte drap die de mens aanvreet misselijk…

wind zich telkens tot mij wendt als een goede vriend, of beter zoals mezelf ben jij de gangmaker op een feest waar ik helemaal niet wil zijn, de wijn smaakt naar azijn en het bier raakt de snaren van het non-welzijn inherent aan alles wat olijk hoort te wezen daal ik verder in de misère zonder enig vroegtijdig besef, de koffie maakt me misselijk…

In mijn hoofd schuilen verschillende gedachten zo veel verwarring, ik kan het soms niet aan ik wil niets van die ander verwachten en moet het allemaal even laten gaan Rumoerig is het diep van binnen mijn keel wordt dichtgesnoerd mijn tranen willen het weer winnen ik voel me misselijk en beroerd Er vloeien wat tranen over mijn wangen ze…

Dat was me wat bij Max-tv's Geheugentest korte lange termijn werk plus primair presentatie Harm en Loretta met flair doldwaze uitslagen en er bleek geflest Gemiddeld waren a-select doorvoede seniores sigificant zo misselijk makend deviant dat neuropsycho's op nulpunten aangeland hun professie beleefden als vat vol sores De steekproef…

Je haar valt uit, je lust verdwijnt Je sterft af, cel voor cel De chemo heft zijn zware tol Het leven lijkt een hel Beroerd en misselijk, ieder uur Te moe om op te staan Die gore zware chemo-kuur Slaat hopelijk goed aan Door pijn en twijfel van de kaart De moed voor even kwijt Wat is je leven dan toch waard Als je dag in dag uit hier strijdt…

als de verdoving wegebt komt de kamer in beweging en luwt de storm tot weeë misselijkheid en flarden berusting ik luister met gesloten ogen naar de gestolde stilte in mijn hoofd later tracht ik aarzelend in faalangst met stramme lettertekens een brief voor je te krassen op grauw papier maar verder dan luttele woorden kom ik niet…

de donkere kamer is een bekende zelfs het nachtlampje mag niet branden dat anders de nodige veiligheid biedt voor het slapen gaan niet als het hoofdje barst van de pijn het lijfje geen kant op kan alleen liggen een optie is ieder streepje licht als een zonnesteek voelt ieder geluidje een hamerslag misselijk…

Al is het zijn zandbak, dat laat me koud Och was ik maar weer zeven jaar Met choco op mijn wang En ranja met een rietje in een plastic glas Fantasie en vingerverf op het behang Als ik later groot ben, dan koop ik heel veel snoep Niemand die me dan weerstaat En als iemand er niet voor valt, dan moet hij uit de groep Desnoods eet ik me misselijk…

Ik kan het niet en ik wil er niet aan denken Het maakt me zwak, ik kan er niets mee Het maakt me misselijk alleen al die gedachte Van wat hij met mij deed. Zoveel jaar later, geef ik er nog aan toe Hij wil en zal me niet meer krijgen!…

waarschuwen voor de hel van een onbehoedzame daad hun leven zou veranderen geen broodnodige alarmbel dan wat routine scheen in de badkamer in de geregen weken daarna nog vaak de storing bij het minnen overdag van hun zwoele lijven maar de overtreden regels keer op keer tomeloos vergeten achtervolgden hen tot in het kleinste kamertje waar misselijkheid…

Misselijkheid en ademnood, ik houd het voor gezien. Het tempo stijgt, ook de zon verdwijnt. Haar oogleden zakken, als wolken voor de zon. Haar euforische krachten, tillen me troostend van de grond. Een moment van haar grootsheid, ik voel me blijvend klein. Op de gesloten groep, is het tijd voor haar pillen.…

ik verbijt de misselijk makende golven die draaien in mijn maag ik sluit de ochtendjas en zie mijn spiegelbeeld nog vaag. ik wil leven schreeuwt het in mij en even voel ik daar de kracht, voel ik mij opgewassen tegen hetgene wat me wacht een glimlach om mijn mond.…

zijn ziel wordt uitgezet 1 keer niet Nee, toen geen dromen Hij sterven ging Ik verstek liet gaan Was niet daar Wilde wel Op tijd aankomen Tis net even Anders gegaan Je besloot zonder mij te sterven Kon niet meer niet wachten Het was genoeg Je tijd was om Niet eens wat extra’s Terwijl ik God daar toen om vroeg Ik kwam aan Kapot en misselijk…

Weet je waarvan ik misselijk word? Al die praatprogramma’s rondom tien, die ziekenhuisseries als Spoed en Ie-Aar en Ivo Niehe met zijn gevoelige snaar, ik kijk niet meer, ik heb het wel gezien… Weet je waarvan ik koppijn krijg?…

De hel In een poel van tranen trek ik de brug omhoog geen weg meer te banen kus ik als zon de regenboog Misselijk van verlangen gooi ik de deur in het slot sleutel in duistere gangen achter het bordje noodlot Zonder pijn geen liefde verdomd wat een wereldzin woorden die nooit griefden haten nu het “ik bemin” Op deez godvergeten…

het laatste uur heeft nog niet geslagen de chemokuur slaat je beroerd in hoop op eindigheid van deze kwelling vecht hoop op dood de hoop op leven aan een dichter vecht met heel zijn wezen zijn levensdreiging droef vol verwachting aan een zorgzaam moeder en zus en tante strijdt misselijk met walging voor haar voortbestaan beiden kwamen ze…

Tja, als gezwets kan het betiteld worden, maar voor hij die zijn oor de juiste trilling op kan laten vangen en het oog dat zijn zicht kan scherpen, voelt de diepte,hoort de wanhoop, proeft de zoute tranen en moet spugen van het misselijke gevoel...het gevoel van.... Dat jou prins op het witte paard een lul op een sjetlandponny blijkt te zijn...…

bestaat iedereen denkt dat ie vast prima in het plaatje past t zijn er nu al zes  en er komt  nog een congres Heeft Maxime een goeie bui en is Liesbeth niet te lui dan gaan zij campagne voeren Ruth kijkt guitig en charmant  Bleker lacht weer irritant dat wordt weken ouwehoeren En ze wippen en ze draaien en ze stoken zo vilein Tot ze misselijk…

hoe energiek fotogeniek flexibel, soepel, fanatiek is 't lichaam op zijn piek een schier perfecte Griek maar dan komt de tragiek: zwak, misselijk en ziek wie denkt en leest die voedt zijn geest en temt de lusten van zijn beest wie scheppen ziet als feest en geen dilemma's vreest is er nog niet geweest als 't lijf is uitgeracet…

Heel de ochtend misselijk, raar gevoel in mijn maag want wat gebeurde er in mijn zichtveld weer vandaag? Staande op het balkon zie ik moedereend met vier jongen moeder at van het brood, dat vanzelf naar beneden was gesprongen.…

Als pubertje van amper zestien jaar rookte ik stiekem mijn eerste sigaret; werd wit en misselijk en streek nog net het vaantje niet, mijn hoofd voelde raar. Meedoen met de rest, je was geen watje, mijn ouders wisten lekker nog van niets. Slechts grootmoeder, zij vermoedde iets maar riep mij gelukkig niet op ’t matje.…

dicht bij ons, op aarde wonen een geluk zo'n schat onder je hart te dragen die voortaan onze liefde en aandacht zou vragen de dagen waren zo bijzonder, het wachten te lang een gezond kindje krijgen was van groot belang het wiegje stond gereed, het bedje zacht gespreid de eerste pakjes in alle haast genaaid en gebreid ondanks moeheid en misselijkheid…