Alle inzendingen over mist

ik ben het weer ik kan dagenlang regenen en dan opeens heel erg droog zijn soms hang ik als dikke mist in het landschap om daarna heerlijk helder te zijn soms maak ik je vrolijk soms maak ik je treurig soms voel je mijn hitte op je huid maar altijd ben ik warm - al voel je dat niet altijd - ik ben het weer:…

de Graaf van Merode is fijn gebouwd maar mist de fierheid zo node hij gaat te paard naar Lisse om een schoonheid te vinden hij kan het vrouwelijke geenszins missen maar geen enkele dame aan zich binden hoe hij zich ook laat coifferen danwel kleden volgens de laatste snit het ontbreekt hem aan pit de dansvloer te betreden…

De oude boerderij staat zwijgend in het schemerend land de mist zijgt laag na laag op huis en heem mijn voeten tasten de aarde hier was het dat mijn vader stond wij vonden hem na uren die nog lijken te duren een koude hand lag op zijn borst een glimlach rond zijn mond…

de Graaf van Merode is fijn gebouwd maar mist de fierheid zo node hij gaat te paard naar Lisse om een schoonheid te vinden hij kan het vrouwelijke geenszins missen maar geen enkele dame wil zich aan hem binden hoe hij zich ook laat coifferen dan wel kleden volgens de laatste snit het ontbreekt hem aan pit de dansvloer te betreden…

kom wonen waar ik woon het gras is groener er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien zoekt bomen wuiven in de wind diepe grachten waar je volop boterbloemen vind kom wonen waar ik woon het gras is jonger er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien mist.…

zacht breekt licht gekleurde tonen in het glas een transparante melodie zweeft door de lucht wolkjes muziek lieflijk op hun vlucht langs hoge balken tot de verste lijken op te lossen in de mist van vele lampen die hun schijnsel hemelwaarts richten om gods gezicht aan te lichten…

Die éne daar opzij die lijkt warempel best een beetje op mij het enige wat mist is de kledij. Want zo bloot tentoonstellen nee dat is niets voor mij dus hierbij zeg ik stop, en kijk met een glimlach naar De paspop…

Stoom, mist en wind. Zingen op de kade. Verlangen van een kind. Bewegen van een vlag. Een boot komt dichterbij. De tijd staat even stil. Wij hopen zij aan zij. Briesen van een paard. Een hand zwaait in de lucht. Pepernoten vallen. Ik groet, ik ben, ik zucht.…

met zachte mist bedekt de beelden in mijn hoofd scherpe pijn vervangen zo werd het me beloofd weemoed kleurt geheugen vergetelheid verzacht slikt u maar, mevrouwtje per dag een stuk of acht het wandelen in nevelen geprogrammeerd gevoel wat kan ik nog geloven zelfs ogen tranen koel…

Haar jas met blauwe knopen sluit zelfs praten buiten breekbaar uit het zicht spelen ogen met honger en armzalige warmte wanneer hij met blote voeten op vochtig gras danst en nevel hem kleiner maakt ziet hij haar de hoek omgaan het verweer is zwak als hij mist…

langzaam kruipt de zon uit haar schulp als zij zich uitrekt over wegen en landerijen om in alle schoonheid de mist te verjagen de bladeren hun kleuren terug te geven genieten de dieren in de duinen nog van geruisloze stilte voordat de stad werkelijk ontwaakt en zij deze kalmte zwijgend verruilt voor geluiden van alledag…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik ook aanraakbaar met handen maar dan zo gering van lijf zo ben ik ook ja, de voeten geaard maar de geest onpeilbaar diep ze kan nochtans leeg zijn of gestuurd worden door een bovennatuurlijk brein ik voel leven op weg naar de dood zie de zon in mist ervaar ijs in…

hij streelt haar hand in een dicht bij elkaar zijn maar mist ogen en de lach die hij wel ziet maar niet herkent in zijn vrouw die naast hem zit er is geen gat in zijn geheugen alleen de opslag wil niet deugen van vroeger weet hij alles af hij laat foto’s spreken kleurt sfeer en stemming in van gisteren is hij alles al vergeten…

ik zag je glad maar voelde hoe het leven zijn lijnen geëtst had in jouw oppervlak geen levensloop in krullenletters gegraveerd maar dieper en door pijn bezeerd transparantie miste daar het fonkelend licht door tijd en zorgen voor altijd gewist toch glans jij weer in een stralend verschijnen niets heeft jouw optimisme doen…

in mist en regen kwam ik vandaag onverwachts schoonheid tegen in zon van gisteren lichten voorzichtig haar ogen en lach even op pril groen gelokt staat zij daar in haar uppie te stralen in het ongerept witte hart prijkt het warme geel van dromen die in de zomer uit zullen komen…

Vreemd hé, dat je zelfs het mopperen mist nu hij er niet is, is het dát dan wat ik nu zo mis!? Ik loop met mijn ziel onder mijn arm kan zelfs bij de afstandsbediening die normaal onder jouw bereik ligt en toch: mis ik je, dus kom je snel thuis?…

feestdagen zijn niet meer hetzelfde sinds jij bent verdwenen lijkt de waarheid omhuld door dikke mist wat de zoektocht bemoeilijkt toch ben ik bij je iedere minuut van de dag hopend op een teken van leven wordt het langzaam stiller in mij blijf ik je voor altijd koesteren in mijn hart, had je nog zoveel willen zeggen waar je ook bent…

De merel is weer veruit favoriet Bij de verkiezing van natuurgeluiden De blinde vink had weinig te beduiden Ik miste ook de Twitter en de tweet Het allermooist klinkt in de ochtendkilte Toch knisperend en tintelend ..de stilte. Het radioprogramma Vroege Vogels heeft vandaag de Jaarlijkse top 40 van natuurgeluiden bekend gemaakt.…

snerpende snaren vol blaren uithoeken in de wereld wij moeten maar jagen geen wereld nog ingebeeld lucht heeft vrij spel in mist tussen aarde lang geleden een bel die mij niet spaarde snijdt een reddingsboei in vel en been snij 'm los en bloei…

Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

Jij die mij al Jaren hebt gekend, Door en door weet Wie ik was, wie ik Werd en wie ik geworden Ben, die hoog en laag Met mij heeft meegemaakt, Vindt dat nu de tijd Gekomen is mij tot De grond toe af te breken En te verbreken de band Die ons zo lang bond Terwijl je net zo goed als Ik weet: die beschuldiging Van jou mist elke…

zij hebben alles gewist ik ben gelift gebotoxd en restyled tot nieuwe vormen en gezicht pas later wist ik wat zij misten in tekening van alledag het leven van die jaren zichtbaar op mijn huid de lijnen kwamen samen spraken zich voortdurend uit in het strakgetrokken vel spreken alleen mijn ogen de waarheid nog wel…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

De morgenstond klaarde op in de mist mijn gedachte kleurde in volle glorie geen enkel detail van jou was onbelicht ik richtte mij niet op één categorie. Iedere discipline in één oogopslag van jouw kern in een modellichaam beleefde ik mijn dag optimaal gebaarde jij in volle glorie zwijgzaam.…

Ben buiten mezelf, Vandaag, weet niet Hoe ik het heb, Ga je vertellen Dat het over is Tussen jou en mij - Terwijl ik het Tuinpad bij je huis Op loop, neemt De mist in mijn hoofd Hand over hand toe, En hoop ik nog Dat dit een boze Droom is, maar De ongelijke stenen In je tuinpad Doen mij beseffen dat Ik mij niets heb…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

In de mist toch nog zo mooi herkenbaar. Zwanen unieke dieren opvallend, mooi met hun verscheidenheid. Deze: dieren doen nooit wat als je maar niet te dicht bij hen komt. Laat ze leven, dan mag je als mens ervan genieten zoveel je wilt. Zwanen, ze zijn te mooi om waar te zijn.…

ik sprak de zon aan in haar stralen deelde in de schijn warmte kon ik zacht vertalen door even in haar licht te zijn zij is deel geworden van mijn leven opent zicht voor dag en dauw verdrijft de nachtelijke nevels, mist en ook de kou ik ben geen bruiner meer mijn ongeduld is veel te groot, maar zij zal eeuwen schijnen ook…

Was wat ik zag op klare lichte dag nu echt of was het zicht zo slecht omdat het mistte en ik me mitsdien wellicht vergiste? Midden op een anders drukke straat neemt een oude hond zijn kont de maat krabt zich aan een korstig rechteroor sjokt dan welgemoed en zonder op of om te kijken door. Hoeft die ooit nog uit te wijken?…