Alle inzendingen over mist

Geel danst de bliksem op de richels, eindelijk -- gebeurt er eens iets.…

van buiten komt het en omvademt ons zoals een ongeziene hallucinogene mist die ademtocht na ademtocht zich afzet, condenseert en druipsteen vormt totdat een samenstel ontstaat dat als vanzelf de plaatsen kiest waarheen gehoorzaam onze allersnelste voeten gaan tot ze ijkoud en dan van marmer zijn. -------------------------------…

Wanneer mijn lichaam lijk geworden is Was het dan met rode wijn en jasmijn Als je mij zoekt op de laatste dag, me mist Zoek mij dan in het stof, ruik rode wijn Herinner dan mijn stem en lach De boze geesten uit en gedag Toe, dans rondjes bij mijn graf Zing! Strooi bloesems van jasmijn…

woorden zijn krom en leeg zij vormen en misleiden steeds verder van de onzegbare werkelijkheid zij verstikken en maken onzichtbaar als een sluier van dikke mist boven de nevel is de leegte: klaar en helder er is geen zicht en niets is er te beluisteren geuren zijn er nooit geweest, en ook de smaak voelt weldadig afwezig hier wordt de…

Als de nacht de wereld sluit het licht verkoopt de gracht nog even glinstert weerspiegelt waar jij loopt De mist slechts wazig niet meer dan fijne dauw de lichten doven bij de buren en bij jou Dan valt de stilte even in mijn hoofd is elk sprankje licht werkelijk gedoofd…

Zo mist hij keer op keer het mooiste. Maar kijk hoe hij vandaag de negatieven in de haard verbrandt. Op zijn gezicht ontwikkelt zich een zachte glans van licht! Terwijl ik kleur zie ik opeens zijn allermooiste kant.…

Stille wegen donkere lucht zacht geregen en ik zucht Droeve uren en zware mist Al één uur en weer vergist Kille nachten bij verre maan In gedachten kom jij eraan Stille paden donkere nood dalende bladen Ik wil dood..…

Te midden, hedendaagse herrie en escalatie, angst en mist nu wordt Bomans relativerende gemist heer en meester van iedere situatie en als kameleon paste hij zich moeiteloos aan en spotlights waren zijn bestaan sterk talent, schrijver, conferencier interviewer, filosoof en cabaretier een persoonlijkheid en al nostalgisch gevoel nu Zonder…

slordigheid valt niet op te rapen, je bent gestruikeld op je tocht naar gulzigheid, niet buiten maar in en door jezelf je rangschikt me als dertien in een dozijn, ooit uitverkoren op je uitgelezen weg nog even raap ik je woorden op, je hoeft zelfs niet te zeggen dat je me mist ik lees de leugens wel op het blanco blad slordig…

ze nam een duik in troebel water niet dat ze het wist ging zoeken om te vinden het antwoord op haar vraag maar ze zag niets tastte in het duister vond geen weg terug toen besefte ze ik kan onder water leven de mist trok op en in het heldere water zweefde het antwoord op haar vraag ’s morgens is haar lichaam aangedreven…

Toen het avond werd in Spa en in de heuvels klom de mist, besloot de zon te gaan. De dag moest nu gewist. De bank in schemerlampelicht bleef leeg vandaag, de deken gevouwen, het tv-kastje dicht. De dagen die hierna verstreken, bleven lang als deze avond. Tot de piano een ander vond.…

bijna onzichtbaar in het riet hoor ik een late karekiet hier wacht het hooi in stilte op de ruiven een koekoek in de iep roept onophoudend de dag sluit van zelf zijn oog de maan schuift in de nacht zonder betoog er sluipt wat mist tussen de bomen bij valavond vind ik een nest vol dromen.…

In het vroege ochtendlicht op het verlaten Castricumse strand liep een eenzame man gebogen zijn hoofd denkend aan haar voetstappen die hij nu naast zich mist een enkele druppel zeewater die de wind op zijn gezicht heeft geblazen vertaalt de droefheid van zijn dagen en toch als hij even omhoog kijkt toont hij het begin van een voorzichtige…

Het trage landschap stroomt bleek langs mijn lichaam ijzige bomen wringen hun klauwen door de nevel als wilden zij de loden wolken openscheuren één onbesneeuwde vogel splijt ver boven mij de koude eenzaam zwart in het wit van de winter door de mist van mijn adem klinkt zijn schreeuw.…

Gekke puinhoop waanzinnig nabij als een plotseling moederloos kind ren je zoek je naar bekend geborgen bent radeloos troostloos verdwaald bijna krachtloos mist de moedertroost het vertrouwde warm gevoel tussen troostloze hartpijnlijke puinhopen zoeken wij en vinden elkaar.…

Als alles oppervlakkig leeg is en elk vooruitzicht er in mist? Hoe vul ik de verdere dagen zonder liefde aan mijn zij. Slechts één iemand kan dat veranderen, en die ene dat ben jij.........…

met de straten aangewit en gekranst in woorden van verrukking sneeuwgelokt bekruip je mij warmte isolerend tot in het diepste van mijn ziel geluk vibrerend in gevoel van verstandhouding en wederzijds respect in de mist van onze herinneringen houden wij elkander vast los van toen en opnieuw beginnend zullen wij…

Het is niets, het mist bezieling, gevoel, nut, vrijheid, onzekerheid, passie en variatie, vermeldingen ook die van het lot zijn eigenlijk louter vervluchtigde verschijnselen van het gebroed dat zich op deze aarde kunstenaar noemt van waarde. Ja wat?!…

de klok tikt de minuten weg toch nimmer zo gestaag als sinds die dag dat jij in opging in de mist het 'tot zo' veranderde van uren in dagen van weken in maanden de stilte oorverdovend onbegrip verzandde in verdriet een onmenselijk diep gemis blijven vragen onbeantwoord het waar om een open eind…

voeten zijn verkeerd gelopen volgen plots een andere weg dan die uitgestippeld leek er heerst een kille stilte mist omsluit haar hart zoute tranen kussen de onwezenlijke waarheid die ze in haar schoot geworpen kreeg een zee van bloemen geurt zon baant zich een weg door het wolkendek hij omarmt haar…

Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

Flarden mist hoeven schotse runderen neergepoot in brakke grond verzinkend in de modder haar in de krul roodbruin doornat trendy kapsel geduldig met ellenmaat zwijgzaam als ging het om een complot vlakte platteland dat Brel zo langoureus bezong ossen schots van akte maar mooi met iets van God…

in het voetspoor van gisteren kwam ik het tegen, radeloos ontdaan met kille stappen verder gaan lijkt goed geraapte moed versiert mijn hart het klopt in alle staten buiten, boven straten hangt de dikke mist van een gewist verleden moegestreden ligt het nu in al mijn zwarte gaten…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

Misschien is het maar goed, hoewel het best vervelend is, dat alles wat ik meemaak, gewoon net de waarheid mist.…

paar dagen drie of vier liever jaren voor je weg gaat blijf dat idee is geen idee want het is altijd weggaan zelfs in mij is er iets buiten mij dat weggaat ik kan niet helpen dat ik kijk naar de mist in de straten en over het water zoveel boten en aan de overkant de overkant altijd de overkant toch een…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Het stille verdriet mag er natuurlijk altijd zijn, want waar het om gaat is dat je simpelweg de liefde mist van de prachtige persoon, die er nu niet meer is.…

Een hof,een tuin onkruid,kruiden kruipen door en langs groene grond Ze geuren na een zomerse bui na mist,na dauw door zonlicht aangeraakt Ze maken het ...bont een overvloed aan bloempjes,bloemen Niet allen ken ik bij naam kan ik zomaar benoemen Door de Schepper zijn ze voor mijn oog? mijn neus?mijn vingers? gemaakt.…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…