Alle inzendingen over moed

het huwelijk niet lang had standgehouden en dat hij opnieuw gezwicht was voor nieuw vrouwelijk schoon, hoe zwaar hij er ook onder leed, hoezeer het tegen de christelijke familietraditie inging En hoe diep ongelukkig het hem maakte… Hij kon het gewoon niet helpen, hij kon zichzelf niet veranderen, en hij had jammer genoeg ook niet de moed…

Wij roemen zijn hoge gaven, Zijn burgerdeugd, zijn moed: Hij offerde aan 's lands belangen En rust en goed, zijn bloed. Wat wonder als 't zicht van zijn beeltnis Ons harte kloppen doet? Wij gieten zijn trekken in 't koper, Wij beitlen ze in marmersteen; Hij ligt in het graf onverschillig, Sinds eeuwen in 't graf alleen.…

't komt allemaal in stukken in beetjes en in mootjes 't is zoeken naar de juiste vorm het eindeloos gesnoei, gestoei, gemier met woorden en met nootjes en bergen kladpapier een flinke schep vermeend talent een paar ons moed…

'k Dacht: ik was nog al kapabel; 'k Werd begerig naar een ambt, 'k Heb vol moed de grote heren Met verzoeken aangeklampt: Ach, wat hielpen al mijn beden, Die men stil ter zijde schoof, 'k Had geen wagen om te kruien En... de heren bleven doof. 'k Had een tante, 't mens had centen, Of ik op 't legaatblad stond?…

Mooi zijn is de ander steunen Bij verdriet, of zorgen, pijn Op zijn schouder kunnen leunen „Ik zal er altijd voor je zijn" Mooi zijn is je naasten geven Nieuw vertrouwen, rust en moed Ieder weet dat hoop doet leven „Geloof me maar, het komt wel goed" Mooi zijn is dat beetje aandacht Vanuit jezelf, en niet gestuurd Een warm gevoel terwijl…

Toen trok ik af, en ben voorwaar bewogen, Met welk een moed beschermde zij haar eer. Ik heb er veel, 'k beken het, reeds bedrogen, Naar nimmer bood een zoveel tegenweer. 'k Werd waarlijk bang voor 't gloeien van haar ogen, En sloeg voor 't eerst beschaamd mijn ogen neer. Zot, die ik ben, nu heb ik haar verloren.…

Waar ’t lieflijk doel van ons verlangen Niet als ’t gevleugeld droombeeld wijkt: Waar ’t zwevend weefsel niet bezwijkt, Waaraan de moede ziel bleef hangen. Waar, die wij minden, heengevloôn, Gaan treên langs eeuw’ge levensvlieten, En hemelzaligheên genieten, Terwijl wij wenen om de doôn.…

ons zond misschien moet ik ze eerst wel even bellen voordat ze opgaan in de grond traag landende vlokken zal ik tellen ze volgen tot ze samen zijn lijdzaam smeltend mij laten vertellen over hun einde zonder pijn ik wil de onschuld met ze delen niet lijden onder fout of goed de vlokkendans zal nooit vervelen vlokken, oh vlokken, wat een moed…

Onzeker ware uw ijvrig werk, Bracht ik geen tijding en geen merk; Gij ziet angstvallig naar mij uit, Eer gij met moed een handel sluit. Wat mensen help ik uit de droom, Wier wens mijn komst voldoet!…

Hij maakt zich nat En roept de moed. Voordat de kat het doorhad, Pakt hij de hoed, Snel te voet, Pompend bloed, Voorbij de stoet En groet de kat. Jazeker, hij heeft de hoed van de kat gejat. Die adrenaline Werkt als cocaïne. En zo rende hij Als een bezige bij In de nabije kantine.…

Vreemd bleef ge Hem, die het ooilam behoedt: Zwakte is uw wreedheid en blindheid uw moed. Dreiging en dood blaast gij uit voor uw schreden; Waar ook verdrukking de bloedvaan ontplooit, Eén heeft de strijd voor het leven volstreden; Vruchteloos waar ge zijn kudde verstrooit: SAULUS van Tarsen, het werk is voltooid.…

Dit kostelijke plekje is voor kinderen en ons een lust 'n uitzicht dat ons steeds met verse moed wakker kust. De nevel maakt soms alles wit, toch blijven seizoenen beslist niet in gebreke voor de ochtend is verstreken.…

Grijp moed, Schoon Kind, en vaar mee!' Het Meisje, met blosje op voorhoofd en wang, Stond peinzend aan 't ruim van de zee; Daar klonk uit de hoge een Tovergezang; Daar murmelde 't zacht langs de ree: 'Ga varen, Lief Kind! ga varen! De morgenzon glanst op de baren: Gij voert het Geluk met u mee!…

Een blinddoek schuurt langs mijn wangen Mijn vingertoppen tasten langs de muren en wanden Naar vrijheid zou ik moeten verlangen Maar mijn vraag blijft waar ik ooit in zal belanden Ik zie alleen nog maar beelden in mijn hoofd Die langs razen als boze gedachten Alle moed is bij mij weg geroofd Alles in mijn leven kan ik alleen nog maar…

Geen tijd om te kneden, bedden opmaken, tafel dekken, afruimen, snel, efficient, soms smakeloos, afwas, zoemende disputen, kinderen, dieren voederen, winkelvlugte, één vrolijke noot, werken, koken, strijken, was, altijd maar was en kuis... ook kuis steeds weer als seizoenen in ijltempo, adem, geef me adem, geef mij rust en moed…

Hoor 'k een geestenstem hier ruisen In dat lisplend loverbruisen, Om mij hoger moed te geven, Mij met zoete lust te omzweven, Om te smoren diepe zuchten In een walm van amberluchten? Iedre zenuw trilt en beeft mij. Wat omgeeft mij? wat doorzweeft mij? Ja! een geest is 't, die me omvademt, Die mij lieflijk tegenademt!…

Als het de waarde van hun bundel dan maar niet zo vergaat als de waarde van een niet met name te noemen diploma dat bij niet met name te noemen hogescholen behaald is… Misschien kan men moed putten uit het voorbeeld van de Franse schrijver Jean-Philippe Blondel, die pas na 270 afwijzingen en 20 jaar geduld in 2003 zijn eerste roman mocht publiceren…

kostbare helpende hand wil ik wel eens mijn plicht verzaken verslingerd aan iets lossers raken dan nauwgezet of ruggengraat De ziekte gaat ijlings zijn weg langs aardse wetten waaraan ik me met moeite onderwerp waarbij vallen en opstaan mij ertoe zetten me op draagkracht (aan het lijden evenredig) te verlaten Door wanhoop gedreven en in moed…

De volle dozen liegen niet ze staren mij aan met hun opslorpende blik ik geef er één een tik Hij vliegt languit op zijn zij verliest zijn bovenste kartonnen hoed och ik verlies toch de moed Dat hij maar verder zonder mij doet. Hoewel ik vind schatten terug! Lang geleden was ik die kwijt geraakt.…

Ik lag weerloos op een bed gesmeten en de een na de ander had de gore moed om mij te verkrachten, terwijl ik me door de overmacht niet kon verweren. De pijn van hun walgelijke genotseisen ging mij door merg en been. Ze hebben mijn tranen voor kinderachtige aanstellerij gehouden, de barbaren!…

Tot die obsessie breekt met vele maskers, die huilen op de eerste rij, het geeft de passanten wat ruimte en wat moed, alleen verliest een wolf nooit zijn gecamoufleerde streken en blijft in verbale bedoelingen steken.…

Voor je lach die beviel, als mijn moed iets minder was. Tegen jou, die mij steunde langs mijn weg zonder beperkingen, leek hij bijna recht. Jij, die mij bevrijdde, mij verblijdde, vreugdevol wil ik zingen tot de Heer. Jij zijt de Almachtige aller tijden, jij zijt de Heer, die ik zo bijzonder dankbaar eer.…

Schemering sterft weifelend "onhoudbaar" begint de moed te dagen ontluikend brandt bij dageraad de hemel enigszins verlicht ongemakkelijk, ja, haast ondraaglijk..…

Dan weer een rustige periode waarin de Lithium zijn werk goed doet Dat stuk rust hebben we nodig het geeft nieuwe moed... Het is zwaar en vele relaties stranden hierdoor Ik wil mijn partner voor geen goud missen dus wij knokken samen door...…

Ik wens je de moed en kracht van de ochtendzon waarmee ooit leven startte en ook jouw geluk ooit begon, ja, ik wens je oprecht dat voor het geval je het even vergat.…

" De moed zinkt weg; de knieën knikken En de ogen breken op de stond Waar, van de draagbaar afgeschoven, De doodkist neerdaalt in de grond. O 't dof gebons der vallende aarde, Weerschokkend in het broos gemoed!... O 't hooploos huilen van de kleinen, Dat aller tranen vloeien doet!...…

Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan. Hij kraakt en knakt de takken En werpt ze van omhoog; De wind blies 't arme knaapje De tranen in het oog.…

zién mijn tranen Och hoe ondraaglijk werd het verlangen om eens luid uit te huilen mijn tranen Zo graag ik wilde maar het echt niet kon Die nachten waren mijn vlucht waarin ik dacht mezelf te kunnen geven maar dan vergat dat mijn hart zich buiten mezelf bevond En toch......, ik voelde mij geborgen in die nachten, ik eens zwerver die moed…

zeggen Er was nog zo veel onbesproken Waarom nu al, nee we waren nog niet klaar We hadden elkaar nog zo nodig Ik hen en zij mij Nu sta ik alleen Blijf achter met heel veel vragen Met heel veel pijn Veranderen kan ik het niet Helaas, nee dit kruis zal ik moeten dragen Maar het is zo zwaar, loodzwaar Soms mis ik de kracht en ontbreekt de moed…

Grijp moed, schoon kind, en vaar mee!' Het meisje, met blosje op voorhoofd en wang, Stond peinzend aan 't ruim van de zee; Daar klonk uit den hoge een tovergezang; Daar murmelde 't zacht langs de ree: 'Ga varen, lief kind! ga varen! De morgenzon glanst op de baren: Gij voert het geluk met u mee!…