Alle inzendingen over morfine

Als het ondraaglijke leven hangt aan een zijden draad en een moeizame zucht stil en onverdraaglijk overgaat is het niet de laatste arts als helpende redder in nood die vrije toegang verschaft tot een pijnloos fijne dood…

op de vleugels van Morpheus zweven naar de overkant van zeeën en van bergen van dagen en van nachten landen in het ledikant waar het lot reeds ligt te wachten om samen te vrijen de kleine en de grote dood herenigd in de fijne dood la mort fine…

Wolken morfine vertroebelen de vensters en de lichten van de stad. Pijn is een helder baken. Een wrede slang penetreert mijn penis. Nog ratelen mijn nieren als de kettingen van een geest, maar morgen zal hun gruis het porselein bekrassen.…

Wij worden op de proef gesteld zegt de man en Jeronimo tuimelt de stilte in. Weg van de ziekenkamer, weg van necrotisch weefsel, morfinepleisters, de geur van dood. Hij loopt op de zeereep af en kruipt tussen de hoge helm. Hier, op het balkon van het continent voelt hij zich thuis. Engelland is onmeetbaar ver, Engeland haalbaar. De rust is tijdelijk…

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten. Roepend naar zijn zoon in zijn afscheidstond maar in mij geen bevrijder vond; met honderdduizend doden om zich heen, stierf mijn vader, mijn vader, heel alleen.…

Op een steenworp afstand in het ziekenhuis met glinsterende ogen door de morfine en verzoening met het aanstaande sterven ligt mijn vader in zijn laatste bed hij herkent me na enige twijfel na afwezigheid van meer dan vijftien jaar verschijnt er een glimlach op zijn gezicht hij kan niet meer in zijn rolstoel de krachten nemen af, een aflopende…

De morfine werd extra verhoogd langzaam zakte ze weg ik wil niet, sprak ze nog 1 keer hij hield haar vast, En liet haar gaan...…

naar Pünktlichkeit en Pruisische routine, naar koude baden in de Rijn naar alcohol en uren van morfine totdat ze eindelijk uitgezweet zal zijn. Maar vosje, laten we elkaar ontmoeten, in een bos op een warme donderdag in mei ik streel je haren, kus je sproeten en leg je vossenhoofdje gerieflijk in m'n zij.…

Mijn vader weet dat hij gaat overlijden Doktoren kunnen niets meer voor hem doen Angstvallig pratend over nu en toen Proberen wij de toekomst te vermijden Morfine kan zijn pijnen iets bestrijden Zijn zieke lijf gepind aan een harpoen Ligt hij gebed in smetteloos katoen En tracht zijn geest van angsten te bevrijden Grauw licht valt binnen…

Gestaag doch genadig drupt een oplossing genaamd morfine luttele uren tot seconden weg steeds dichter naar pijnvrij.…

Dwalend en dromend van je begin ben je nu door morfine verdoofd, vlucht voor de strompelende waanzin. De dood wordt je nieuwe gemalin al heb je steeds in het leven geloofd, ijl onder het maanlicht de nacht in.…

Jezus dank dat ik bij mijn moeders sterven mocht zijn bijna al haar kinderen om haar heen dat vond ze zeker fijn de dokter heeft haar angst en pijn verzacht met morfine rustig naar de andere wereld gebracht mijn broers waren te geëmotinoneerd om het laatste gebed te bidden ik bad toen Jezus kom toch in ons midden…

De beslissing is genomen De familie langs gekomen Voor iedereen een laatste groet Je bent een reus, als je dat doet Daarbij voel ik me heel klein Jij ondergaat toch allle pijn Het infuus wordt ingebracht En ik zie nog hoe je lacht De dood is welkom. al te waar Het leven word je nu te zwaar Laat de morfine nu maar stromen En de rust over…

O Moeder Morfine, maak dat ik fiets, met losse handen, lachend naar een spannend wijf! En uit Maar teruglachen doet zij niet, ze knikt even: "Dag, meneer." Pff. M'n benen verpappen, ik staar naar het tollende stuur.…

Het subtiele verschil tussen een pijnstiller en een pijnkiller is dosis en laatste wil…

Met loeiende sirenes naar 't hospitaal gegaan Morfine in mijn aderen De dood die kwam er aan... Als door een wonder leef ik nog Ik dankte God daarvoor een vormeloze massa Versteend door de dood... Waarvoor?…

Vaal, kleurloos en totaal onder de morfine Verpleging en arts, je hokje even uit. Laf, levend en met tranen, die niet willen stoppen, Ren ik snel huiswaarts, tier, gier net als een peuter van vier. De dood vult mijn neusgaten... Maar in mijn geest blijf je het lichtpunt met knalrode jurk Je dansende lange krullen, die me immer omhullen.…

Stoned van de morfine Geen controle in zijn ogen Schrik ik van hem, Daar halfnaakt liggend bij het raam Mijn lieve zieke vader, Die mij verwekte De drager van mijn naam Wat is hij mager en zo klein Ineengekropen op dat bed Waar is die grote vent gebleven Die vroeger bergen heeft verzet De aanblik doet zo'n pijn Bij hem en meer bij mij…

Verkalkte schuld wordt losgeweekt met injecties pure heroïne en morfine, liters gaan er door zijn lijf, hij is niemand die het wel geroken doodgezwegen heeft en zijn hoofd ligt op de schaal, waar de heks zijn bloedende mond nog kust, waarna hij tussen de weelderige schaamtelippen angstig en verdrietig een weg zoekt in het geheimzinnig verbodene…

handen verkrampt als klauwtjes benauwd had je het mam, haal eens adem rustig ik ben bij je ik ga niet weg probeer je te ontspannen het hielp de eerste keer ik week niet van je zijde en toen trachtte je help te schreeuwen maar dat lukte je niet meer op een gegeven moment je ogen dicht maar je lippen ging door met hun noodkreet slaappil morfine…

Door kanker wordt je opgevreten, steeds verder gaat je lijf de morfine slaat niet aan en al ben je een sterk wijf: DIT is onmenselijk. Botten steken door het dunne vel, wat eens glad was nu rimpelt het om je lijf je ligt te sterven van de pijn en toch: ga je niet dood, degene die kanker uit vond is de duivel.…

in de klas vriendelijk, vrolijk en spontaan Niemand die kon weten dat jij zo ziek was Meid wat kwam de klap hard aan Als ik nu terug denk aan die tijd Dan is het een gegeven Een tiener levert een oneerlijke strijd Je hebt echt moeten knokken voor je leven Terwijl wij allen feesten en lachten Was er voor jou geen lol aan Jij kreeg morfine…

Isabelle kuste hem teder op zijn voorhoofd, waaruit de mooiste gedichten zijn ontsprongen, inmiddels zwaar door de morfine verdoofd, weet hij niet meer dat hij zo mooi heeft gezongen. In zijn linkerooghoek ziet hij Paul Verlaine en zegt hij: 'Wat doet die engerd hier!, die wilde me vermoorden en dat zonder gêne, kijk!…