Alle inzendingen over motregen

blust Terwijl de engel zwijgt Bijna verbaasd en vleugellam naar beneden tuimelt Hoor ik behalve de leegte jouw gebroken stem De motregen fluistert ‘enzoverder’ Op een toon die gemakzucht verraadt Ik hijg langs het dwaalspoor De mirakelsteeg die ergens doodloopt in de tropen Of op de noordpool waar motregen In zijn val kristal wordt Ik…

Veel gedoe deze week Over het Zweedse model Dat wij bij ons moeten invoeren Verboden moet het zijn Om naar 't bordeel te gaan En anderszins hoeren Te bezoeken wordt strafbaar gesteld - Als je het wel doet en daarbij Wordt betrapt is de schandpaal je deel Dat Zweedse model kan ik missen Als motregen en kiespijn…

Kijkend naar de grauwe lucht Zie ik ganzen op de vlucht De somberheid achterlatend Van motregen en natte straten Die somberheid spiegelt mijn hart Mat beslagen door de hete tranen Wens ik een van hen te zijn…

Ik leg mijn oor te grabbel hoor de avond vallen motregen ook, een noten ping ping pizzicato het stromen van zinnen waterspinnen die dansen gaan viool contrabas gestemd de muziek trekt het water aan…

Lopend in de motregen over oneffen pad, door een wiptegel mijn voeten in een schoenenbad sjomp ik door de stad voor een try-out van theater te water. Onderwerp van voorstelling op het schip “Verwondering”: “KOUWE VOETEN” ik leef me vol huiver in……

De mist hangt zoals de sfeer tussen jou tussen mij De motregen valt zoals het doek tussen jou tussen mij Gedachten dwalen zoals ik dwaal tussen jou tussen mij Verlaat mij niet nu niet nooit niet nooit meer……

daalt over ons neer ....als motregen door wind in wolken grijs voortbewogen Soms overheerst het diepste blauw aan de herfsthemel gekrijt grijs verjaagd We worden meermaals geplaagd door regenvlagen stoten van wind 'Mijn kind, de druiven zijn die dagen: voor opa zuur'.…

ik hoorde de wind door de tochtspleten fluiten hoe motregen miezerde tegen de ruiten en heel in de verte sirenes paniek ik zag grijze meeuwen vlak boven de daken de kat van de buren mijn zak openmaken ik rook de frituur van de Smiths-chipsfabriek en voelde terwijl ik zo wat stond te dromen het bladloze zwiepen van winterse bomen…

de open deuren naar mijn tuin geven een blik op het groen handen met die kleur heb ik nooit gehad er zijn aanverwanten die dat doen dan wel gaat de natuur de eigen gang in 't verlengde van mijn karakter ik voel me daarin thuis nimmer gewetensbezwaren dienaangaande gekend enfin, thans verspreidt een lichte douche mijn landgoed die een beschermende…

Alleen motregen heeft zulke penselen, alleen landwind de langzame hand van passen en meten tot de tempel van tabak de mistgod gegoten zit. Onder de olm rust intussen de tijd, rekt de nazon uit. ---------------------------------------- uit: 'De bomen zijn paars en de hemel'.…

in geurende luchten mijzelf verliezen verdwalend in kleuren verdrinkend in tijd verkleurende vruchten wilgen die kniezen herfstgebeuren dompelend in spijt spijt van de dagen die ik onnadenkend doorbracht met vreemden te ver van hun bron verwijtend hun klagen in motregen drenkend herfstontheemden op zoek naar de zon…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

't Houtwerk op de tribunes te nat om te gaan zitten zuigen z'n banden zich vast aan 't cement van de baan drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme vleugel van zeildoek of geolied papier boven z'n hoofd zo hopeloos…

Hartstochtelijk als motregen. Maar soms kijk ik omhoog en zie de roekeloosheid van Uw vluchtige wolken, gestegen uit de wijde zee waaruit men dit maatwerklandje maakte. Vergeef ons heer: Uw rijk verknoeid, ons land geschapen naar ons rechtzinnig beeld.…

Motregen aan zee, een koude morgen, de grauwe kop van een bunker. Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan?…

Ik weet het niet en kom weer boven water, ik stel me een vuurkorf voor, daarin een gloeiende massa, amorf, waarvan de sintels zich mengen met de fijne druppels van motregen, geknor in de lucht, een vliegend varken éénmotorig.…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Zij stierf gedurende haar leven Met regelmaat duizenden doden Hoe ze ook trachtte mee te geven Met weer-, natuur- en andere goden De wolken zweetten zure regen Haar voorhoofd motregende pijn Het water werd pas rode wijn Na ‘t lezen van zijn ‘je genegen’ Haar lijkwade viel op de grond Ze stapte naakt het zonlicht binnen Rekte zich uit,…

Maar wat gebeuren moest gebeurt: motregen die het land ontkleurt. Dan ben ik thuis. Weer aan de slag! Zacht klatert nog de schaterlach.…

Ik wel, in de motregen aan mijn voordeur. Vlaanderens eerste klokslag om acht uur zijn voor de helden van de zorg. Drie huizen verder klonk I never walk alone Luid genoeg voor de hele wijk. Zoveel samenhorigheid had ik niet verwacht. Maar vandaag heet zoiets een niet-essentiële verplaatsing.…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

Struikelend sleep ik door kwade dromen onverklaarbare mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin een fossielen bos onverklaarbaar sla ik glasgordijnen open van motregen, dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres gesloten tussen mens en de natuur binnen het eeuwigdurende gedruis blijf ik abrupt hangen…

Na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt land en zee hebben gegeven ontzout en verwaterd struikelend slepen door kwade dromen fascinerende mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin fossielend bos onverklaarbaar sla ik het voorhang open van motregen dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres…

gedreven door wind en motregen ploeterend over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even…

motregen valt niet langer op straat maar etst nu schrammen in de ziel trekt blaren op muren van dit treurkalifaat paarse bloemen groeien op ijdele hoop het leven gaat altijd door zo heeft men mij verzekerd maar zachte hoop gaat vroeg of laat teloor…

Ik adem woord voor woord en ik proef de angst in de grijze motregen. Geen spoor in het dode woud. Morgen ben ik mijn naam vergeten. Noem me dan, zeg mijn naam, zeg me wie ik ben, omarm mijn verlorenheid in zachte armen. Lieg liefdevol en breng me stap voor stap naar huis waar de winter met koude ogen wacht.…

De zon was wel toegestaan deze dag, regen ging aan het einde een poos nog even loos met motregen strooien. Ik hoorde druppels wel vanuit diepte opleven, een te bekend zaterdagritme vandaag op de pannendaken geven. Vluchtig vlieden ongekooide gedachten mee vanuit een zee. Flarden om te zeven, over leven prevelden zij een en ander.…

Motregen trekt een sluier over het lover een lap wild wacht op een betonnen lot, een fort van verzet sluimert in de ochtend. Het lomp geweld verzamelt, damp parelt aan het vizier van hun helm. Deze zomer nog kropen de mieren hier ze tasten met schichtige sprieten. Nu vind je scherven van een wensdroom.…

kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig keer zeewater halen om dan moe gespeeld in een boterham te bijten een boterham met kaas en zand dwars door bijeengeraapte bladeren rennen paddestoelen kijken met motregen…

stutten en doorstromen Een nevelsliert streelt jouw wijkende lippen Een waterval klatert over ons Vult de holte Vaagt de stofnetten in de schedel weg Als de zomerwind onder onze kleren speelt Vinden we dansend de bron In onze borst waar een smid schuilt Die gensters uit het staal slaat Je staart naar me en ik verstar Jouw ogen boren door de motregen…