Alle inzendingen over mozaiek

De mozaieken van kleur die in je ogen mogen dwalen schitteren als parels wanneer je stappen zet in de woestijn zo groot. Mijn hart geeft bloesem aan een start van een nieuw eigen leven oprecht kan ik de spiegel aanvaarden en dankbaar zijn voor het leven.…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van gebroken dromen die ontwaken in een kleurrijk mozaïek het gedicht in duizend stapjes dat in zestien zinnen adem vindt daar kunnen ze me 's nachts wakker voor maken overdag liever niet…

dag van ze kent in gedartel en gedurfde duik maar tussen de struiken en groen grijzende grassen is het een drukte in lentegewas waar bollen en knollen op springen staan dan is het wit snel vergroend in het licht van de steeds langer schijnende zon en de eerste kleurtjes draaien zich al heel voorzichtig om openen zo het mozaïek…

ik rol de losse draden maar op kluwens het gebeuren in de eigen kleuren bij elkaar ook zijn er lapjes stof ten dele onbewerkt gerafeld en nog lang niet klaar ik zoek naar een patroon in het mozaïek van maanden probeer toch alles af te ronden van het voorbije jaar op het palet van kleuren opent zich de nieuwe tijd geen patroon nog…

je schikt wat woorden naar hun klank droevig in de donkere tonen de kleinste klinken vaak het langst in de hoogste regionen je componeert stemming met muziek inhoud is een mozaïek gelegd in kleuren die je spreidt tot strofen die een mooi gedicht beloven dat is het gezicht waarmee je naar de lezer kijkt en haar en…

ik hoorde in zacht geritsel wind en losse bladeren in een onooglijk bergje bosafval dat mij nooit opgevallen zou zijn als haar kleurig mozaïek niet omringd was met een kring paddenstoelen die alles terugbracht tot de elven en kaboutertijd met meerdere plekken die iets van bewoning hadden duidend op leven zou de aarde leven toch…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van een gebroken droom die ontwaken in een helder mozaïek het gedicht in duizend stappen dat in zestien zinnen adem vindt daar kun je me 's nachts voor wakker maken overdag liever niet…

Hij schildert een mozaïek op een doek dat anders, niet ingevuld, in een oneindigheid verdwijnt.…

jij bracht zwart glas in mijn mozaïek aanvankelijk nog lichte kleuren die braken donker af het sprankelend contrast waarmee jij mij verraste veranderde van spiegelend in mat het oppervlak is hard gebleven toch heb ik mij tot bloeden toe aan zwart gesneden…

welkom heet Als ik de tuin, roze en blauw, betreed Ze heeft een sjaaltje om haar zwarte haar Ze maakte hier, zo blijkt, haar dromen waar En gidst me door de tijd daaraan besteed Het kunstwerk dat de volle aandacht vreet Was pas na dertig jaar volledig klaar Op klokkentijd heeft zij lang niet gelet Haar moeder vulde eens een hele muur Met mozaïek…

ik heb je in grote lijnen getekend belegd met kleuren glas uit wat voorhanden was details gesneden en gepast zodat het eigene herkenbaar lag je warmte als ondergrond gekozen stralend uit gezicht en ogen jij leeft in mozaïek speelt licht en jeugdig in de vreugde van je ziel…

het jonge blad nam licht van de zon legde in groen het mozaïek van de lente knoppen gesneden in een variatie aan kleur prematuur nog de geur wachtend op warmte van heden met een explosie van schoonheid bloesemt het land weer zijn dromen in een schitterend reiken naar zomer…

een stukje mozaïek dat los laat de context verlaat ademloos in harde grond geraakt plaats maakt voor de boreling die naar adem hapt met argeloos gemak in een nieuwe context wordt geplakt stukje bij beetje sterven heeft weinig om het lijf hoe moeilijk kan het zijn hoe moeilijk…

Zacht zwevend op de malse mozaïek, danst hij een laatste tango met een verbolgen mimiek De inktvlek van zijn verre verleden raakt langzaamaan opgedroogd twijfel verteert het heden Het sfeerlicht vol minachting wanneer hij oprijst en wegvliegt op de vleugels van verwachting Ze staat reeds te wachten…

Jij wonderlijk mens geboren blind en beeldend denken jouw woorden in muziek als glazenkeramiek en voeren mee naar neoromantiek passend in het mozaïek van menselijk twijfel bewandel zijn muzikaal talent als afleesinstrument, argument bloemlezingsfragment beeldend denken als gouden liefdesdocument.…

Aangetrokken door haar grillen Reisde hij terug naar die plek En zie, daar zijn de blauwe stormen Die ingewikkelde mozaïeken vormen In rust genietend van het kabbelen Waar geen einde aan lijkt te komen Een storm zwelt zachtjes aan Tijd om in haar op te gaan In hypnose door de zee Ging hij immer met haar mee…

Verraden door een mozaïek van geurig zwakke vleugen. Haastig vlucht de leugen, angstig en ziek.…

herfst domineert in mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand…

Een spiegeling onherkenbaar tot eigen mozaïek gecomponeerd wegreizend op wijder wordende rimpelingen aan de oever werd uitgedoofd en tot weer spiegelen werd gekeerd.…

Licht en donker, dicht en door mekaar, een Byzantijnse mozaïek. De bladeren dansen het ritueel en de wind preekt bekering. Ik, dromende druïde, ben eraan onderhevig. Vol eerbied pluk ik maretak, elk blad is een droom, wat kan ik dromen!…

het waren witte wolken die jij het goud aan de randen schuurde in jouw poging lente vroegtijdig te laten beginnen eenvoud was het mozaïek waarmee de plantsoenen werden opgesierd en dan nog in een veelvoud van herhaling in kleurpaletten bleef ook variatie het ondergeschoven kind in blauw groen en geel in hun strijd wie er…

Door de zon geraakt geschminkt door licht, die zij bij toerbeurt spon, lacht zij op wat ik spreid, wij zijn van gelijke bron, het mozaïek in het tapijt, een musicerend paar, spiegelend beeld, het naakt, tot in elk speels detail aangemaakt, uit de schoot der rijken, steelt mijn blikken om te kijken. ---------------- Pentekening van…

Het is ongelogen, geweldige klanken die versmelten in een mozaïek. Van schitterende kleuren, die veranderen in de heerlijkste geuren. Van Lavendel tot Koriander, voor de stadmens als voor de plattelander. Een traan van ontroering, volledig in vervoering. Blijf ik genieten van dit feest, het is alsof je er de toekomst in leest.…

Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen. Verkennen is het sleutelwoord genieten van de illusie, onzichtbaar zacht en aardig, levensspiegeling vrolijke tranen en een bittere lach.…

Afgebroken tot In 't diepste Fundament werd ik In in de kelder Van het UCP-gebouw Weer opgebouwd Daar, in de onderste Verdieping van psychiatrie Werd ik weer op mijn Beide benen gezet bij Arbeidstherapie - Mozaïek, icoon Ik maakte het bij Jullie doodgewoon En was er blij mee Dat mijn leven bij Jullie en ook door jullie…

je schikt wat woorden naar hun klank, droevig in de donkere tonen de kleinsten klinken vaak het langst, ijlen in de hoogste regionen je componeert de stemming met muziek, de inhoud is een mozaïek gelegd in kleuren die je spreidt tot strofen die een mooi gedicht beloven dat is het gezicht waarmee je naar de lezer kijkt, hem een…

Het mozaïek een vergezicht. De verbeelding de drijvende kracht. De ondergang de wederopstanding het gedicht een bloem de zon de motor woorden als water de verlossing komt altijd Later…

Ik volg een zilverspoor door een stralend mozaïek van magische sterrenbeelden en dwaal langs een hemelsbreed spectrum. Gesluierde geheimen zweven in het fluorescerende licht. Verwonderd blijf ik steken in de diepte van een ster waar ruimte meer betekenissen heeft.…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de loop van mijn fossiele natuur herschikken de scherven in het spiegelbeeld in mozaïek van…

De harde schil van de omheining borst aan innerlijk vermogen en puzzelt het mozaïek waarop het landschap staat getekend in een trots welke voor mij een nieuwe poort heeft geopend De werkelijkheid draag ik op mijn schoot en is het leven dat de nieuwe tijd een wending geeft zoals het oude veel heeft te vergeven Geen degens meer die schermen…