Alle inzendingen over nazomer OR september

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

Onze liefde blijft sprankelend als nazomer welke niet verzwindt eeuwig gehecht doorheen seizoenen diep in ons hart bevindt…

Maar september in september wat was ik in september alleen eenzaam in een stroming tussen de dode vissen als een blinde walvis.…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Eeuwige nazomer 't Was reeds november haast Maar -regelmatig toch- Scheen weer de zon Soms was het bijna zelfs Zondereenjasaanweer Wat onberekenbaar Omdraaien kon…

ik heb in het gras mijn wapens gelegd en mijn wapens gaan geuren als gras ik heb in het gras mijn lichaam gelegd mijn lichaam is geurig als hout bitter en zoet dit liggen dit nietige luchtige liggen als een gele foto liggend in het water glimmend gekruld op de golven of bij het bos stoffig van lichaam en schaduw oh grote adem laat de stenen…

Weinig schone dagen Zijn ons nog gegeven. Laten wij de hemel vragen Om gelukkig leven: Nachten wit van dauw, Die laat optrekt, En als water zonnelauw Langs ’t gewas lekt; Om bezonken klaarte In vogellied en bruine sloot; Vruchten vol zoete zwaarte: Ons blozend brood; Om groene levensbomen, En loof in vlam, Als de engel die ons dromen…

geuren Voor ons is er geen treuren Over wat niet was Het prille herfsten Doet de bladeren kleuren Jichtige gewrichten zeuren Hoog staat het oude gras Loom strek je lijf en leden De ogen gesloten in stil genot Verbonden zijn wij, dicht bij God Tweezaamheid kleurt ons bestaan Eens komt de tijd, dat wij tezamen Aan het warme nazomeren…

De weergoden zijn ons gunstig gezind nog even zindert de zomer na met blauwe hemel en zacht fluisterende wind en je zonnestralen die de aarde hebben gekust zinderende nazomer blijf nog even voordat je bent uitgeblust…

er zit een dame op een kreupele bistrostoel haar weerspiegeling breekt in het gescheurde glas ik zie enkel stukken dame want waar haar ogen moeten staan zit er een gat in het glas van het raam op het terras met de kreupele bistrostoel waarop een gekreukelde dame zit met een glas witte wijn…

wat staan de ogen hoog vanmorgen hoger dan de zon dan de neus die voelt hoe fris het is en zich terstond een rode kleur aanmeet gezelschap voor de mond de nazomer, sleepboot van de herfst, passeert scharlaken bakens door ochtendkou uitgezet de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/…

't Was zo'n mooie zomer een zomer met zon zoals zomers horen te zijn Herfst sluipt in de dagen de zon heeft haar afspraak met de nazomer gemist Ik fiets tussen regenvlagen door van thuis naar werk en weer terug Zou zo graag nog wat zon zien en haar warmte voelen in mijn rug…

De zon laat haar warme blik over haveloze huizen en verlaten land gaan Ze zegeviert Aan lege stranden liggen eenzame handdoeken felgekleurde resten in een uitgeleefd land Vertwijfeld roept een man bebaard en gekleed in lang Vrouwen schuifelen onverstaanbaar mompelend aan mij voorbij Ik sluit mijn ogen en voel de laatste zomerwarmte…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

alsof het hoogseizoen nog moet beginnen ons dorp in zon en zeebad het strand tot de laatste dag genoten onverstoorbaar bloot en bruin op slippers door reeds afgevallen blad ons dorp is nog even badgast morgenvroeg is weer fris september en ben ik aangenaam verrast dan verwelkom ik de mooie herfst met haar kleuren en haar rust dan…

Septemberse zonnestralen, uniek voor ons allen. Wie had ooit gedacht dat we dit nog zouden krijgen? Mooie dagen allen…

Lang voor ’t verdorrende seizoen beginnen moet, speuren haar scherpe ogen naar de onderhuid. De bloemen van haar bloed schreeuwen haar kleuren uit. Ze gaat uitdagender dan ooit van hoofd tot voet. Er is een leven dat zij in den spiegel voedt. Haar ogen drinken het tot zij ze topzwaar sluit: dronk zó een ander haar nu tot den bodem uit, of doofde…

In een witte sloep in de haven lig ik te soezen in de lome stilte van het late zonlicht, de nazomer legt haar vermeende onschuld af, trilt in mij na, de zoele wind die boven het brakke water waait, kleeft mijn gedachten aan de vlindervleugels van een langsfietsend meisje vast…

Vaag drijft door de open deur De bleke avondwind Een bitter kille geur - Alsof de herfst begint. Vaag, als een vallend blad, Daalt door mijn lege geest Herinnering aan wat Wel eenmaal is geweest. 't Is of mijn hart verstomt En of ik stil verga, 't Is of de herfst al komt - Hij komt weldra - weldra!…

Het leven heeft zijn gewone ritme terug gekregen de luiken aan de ramen zijn niet langer gesloten bij de bakker en de slager hangt het bordje "open" ook het verkeer wordt steeds drukker op de wegen de mensen naar het werk,de kinderen aan school afgezet iedereen heeft zijn taak met vernieuwde energie hernomen mooie zomerdagen laten nog even…

Behalve de seizoenen die wij kennen Kwam er een vijfde bij ons aangewaaid Dat heeft de andere vier voorgoed verfraaid Het was voor de bevolking even wennen De indertijd inheemse Indianen Waren met het verschijnsel opgegroeid De landverhuizer werd erdoor geboeid En droomde al van roodgeelgouden lanen De Indian Summer, langzaam dringt het…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

De bomen vertellen het ze laten los wat bloeiend nat werd ze hebben tijd nodig voor rust De ondergaande zon weet het ze gaat eerder weg ze verlaat onze mooie zeekust De frisse ochtenddauw doet spinnenwebben glinsteren het voelt vochtig en klam De zomer kan niet eindeloos duren zoals ze gaf in onvoorspelbaarheid zo vleugellam laat…

maïs wordt geoogst de bloeiende aardperen reiken nog even wuivend richting hemel sommige vogels dreigen al te vertrekken hierover vergaderend met hun jaarlijkse gezemel iedereen probeert deze nazomer zo mogelijk nog even te rekken dit jaar is ze weer zo mooi maar toch vormt ze al voorzichtig haar kleurrijke hoofdtooi op het bankje…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Hete nazomer: dicht loof verbergt nog een bloem van de magnolia. In al zijn pracht rust de pauw tevreden op een mesthoop.…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

November, november en het is pas september…

Waarde Morus, 't was laatst in mijn dromen dat ik zag Het noorden van het nieuw ontdekte land, Amerika De herfst was zacht en warm en ging de zomer achterna Zo laat in 't jaar, het was een oudewijvenzomerdag Gij weet, ik had mijn muze Moria op 't strand ontmoet In Genua, in pronkgewaad, ik had haar stil aanbeden Gij weet…