Alle inzendingen over nerven

Najaarsblad dat Zich uitvouwt Op de stenen Van mijn stoep Om mij hart'lijk Te ontvangen als Ik in de winter Zonder sneeuw en ijs Naar buiten stap, Nerven in schoonheid Gestorven die het Brughoofd naar Mijn lente zijn, Herfst die moeiteloos Zo op het oog het Voorjaar bereikt En de winter overslaat…

hoe bijzonder is toch een blad dat je in z’n nerven kunt lezen wat hij ooit had willen wezen zijn droom is dat te zijn wat alle nerven gezamenlijk in z’n lichaam hebben weten te kerven: een boom…

Mijn bloem, ik verdiep me in je goddelijk blad en vloei verloren door je krachtige nerven hier wil ik gelukkig zijn wil ik sterven…

ik schop de bladeren omhoog ze ruisen niet dood genoeg er sijpelt nog teveel groen door de nerven…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

‘Hoogste tijd’, zo dacht het blad - al turend in de grauwe lucht - ‘ik heb mijn seizoenen nu gehad ben klaar voor de finale vlucht Krijg kramp in al mijn nerven mijn huidje wordt al droog val ik nu in duizend scherven of zweef ik naar de regenboog ?’…

zijn hoeveel nerven de mensheid heeft doet niet terzake maar weten waar zij huizen en voelen de spiegel is mijn grote vriend die ik dagelijks hanteer en vaak breekt.…

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen van ontelbaar blad, energie geladen in de lichte nerven van hun dromen.…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

Je bent dus voetbalgek tot in je nerven Als Holland ijvert voor de Wereldcup Zet jij je zinnen op een superwup En ros je zo een achterruit aan scherven De TomTom vergeet je weg te grissen Want de weg, die ben je kwijt, dat kan niet missen…

stenensplijtend, stofverbijtend met een hamer in je schoot krissekrassend, zelfverrassend leg je alle nerven bloot beeldenstormend, beeldenvormend met je groot miskend talent marmerslijpend, tangenknijpend steeds meer vuur, polyvalent…

Lees ik weemoed in de nerven van het leven. Hun kleurrijk afscheid vult het bos met regenbogen. Een laatste groet glinstert na, nog heel even.…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

zag je in het laatste blad dat dwarrelde en landde nam je in mijn handen bewonderde je kleur wist de boom voelde ook je nerven herkende toen je geur kom maar thuis daar waar je hoorde en oogst weer een geboren worden…

Klaag niet over herfst die steeds je nerven kerft dus warm een lach op je gezicht zie een straaltje zonnelicht lees dit zomers herfstgedicht elk mens, een vrouw of man ja gewoon een lach het mag op deze trieste herfstdag!…

dat blaadje op de grond was de eerste niet meer donkergroen getand met gehavende nerven en een teer krom steeltje het bruine onstuimige roest heeft zich hiermee aangekondigd een belofte die ik niet vergeten zal ik verlang naar zijn storm het grijs nattigheid onbesuisde woestheid…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

als mijn mond een appel was zou ik pitten praten je verleiden met ogen als wolken de straatlantaarn zou mijn fakkel zijn bladeren zouden rillen in hun nerven als de honkbalspeler een schildpad neerhaalt een landschap zou zich verschuilen achter een rood fluwelen gordijn - enkel als mijn mond een appel was -…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

Je bent nu nog als een verteerd blad, niets is meer over dat bij jou als mens eens zo kostbaar heeft gewogen, nog slechts de lege nerven in een fijn gemaasd patroon. Jouw kostbaar wezen dat nog zoveel te geven had, door de ziekte in de tijd vervlogen, blijf je in mijn herinnering, vervagend, als eens zo dierbaar persoon.…

nat sloop tussen vochtig, aangeslagen misschien nevelig in, tussen kieren door beslagen zicht herkende ze vergeten spaanders, niet meer nat was het onze tijd, wasemend gedruppeld nu in nerven van een vroegere inhoud, prikkend vocht vermengd droog…

mocht ik al wat woorden laten bloesemen uit mijn hand kon ik al iets vruchtbaars achterlaten in een gedicht dan zou ik de mooiste zomer schrijven op een lijn van licht warmte wuiven in de nerven van elk beschreven blad och, hoe graag zou ik elk vers een signatuur meegeven uit mijn hart…

jaren slepen door het huis mijn kamer en ik zijn één we ademen en kijken in het leven van elkaar ik schrijf en zij leest smalle woorden kamerbreed met indringende ogen diepkijkend in het verborgene van ons geankerde samenzijn ogenblikken opgebouwd uit de nerven van leven in alledaagsheid van bestaan…

Het is niet moeilijk om een plant een boom te tekenen Nerven en een bladerkroon echte kleuren te schilderen. Hoe huwen we met duizenden vaders in ons hoofd. ©…

Op zo’n dag wordt de morgen geschreven, leg ik mijn kleinste nerven bloot. Op die dag kus ik je zacht op wakker geworden lippen en doe mijn schaamrok af -------------------------- uit: 'Woordkunst', 2010.…

heb het blad toch omgekeerd las de nerven in het sterven van het groen zo fijn vertakt gaf jij voorjaar in veelkleurig chlorofyl groeide warm je ziel in lange zomerdagen nu wintert slechts profiel mag ik in het lengen van de dagen weer lente van je vragen…

Wrijf mijn palmen over haar nerven. Het voelt aan als vertrouwd. Als iets dat er nog is.…

De pijn, gevoeld tot in de nerven van het zijn heeft alle cellen uitgehold tot lege kamers zonder ruimte voor liefde noch voor haat het legt de klanken in een mond die niet meer spreken wil de onmacht machteloos verwond tot zinnen zonder taal En zo gedreven door hetgeen wat niet meer eigen is stoot het meer af dan het behouden laat…