Alle inzendingen over nerven

Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

Over de nerven van de houten vloer kruipt schuchter licht. Tevergeefs; jij zit daar met je ogen dicht. Resideer je nog steeds in je lege pauwenkamer gelijk de vorst van een voormalig rijk? De metronoom tikt verder. De musicus speelt niet. Zijn handen zijn verstard in uitvergroot verdriet.…

Roestige bestanden, twisten verdonkerd nerven, worden minder transparant. Globalisering? Vensters op een kier, wie laat de maskers zakken? De oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen dan vrijer?…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

letters liggen in de la opdat zij niet verkleuren zullen onbeschreven briefjes plakken lijmloos aan de muur in een loodrechte lijn naar daar waar de plint ze opvangt met lieve fluisterverhalen ramen openen onopgemerkt vanuit Craquelé sponningen waar nerven nog altijd in sprookjes geloven…

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ik met kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slaken van de pracht van het herfst getij herfst is even de omgekeerde mei (c) 2005…

Ze heeft zich opgetut het is haar feest Het is een feestbeest tot in haar nerven Het heet bodypainting niet zomaar...verven Het is 'n feest met alles dr'op en dr'an eikels en kastanjes op schalen en op borden: blad, dat ligt te versterven Een vaste bezoeker ben ik op haar feest Wie dit leest kent me.....…

Soms voel ik mij als verwaaid blad Door wind en regen vertrapt doornat Koud kleurloos broos en zo zwak Nerven gescheurd los van mijn tak Liggend op aarde nevelig vol vocht Nergens beschutting tegen kou en tocht Dan is het wachten tot ik zal vergaan Verzwolgen verteerd niet meer zal bestaan…

blanke handen strelend de finesse bedreven zwaar en lichte klus ondoorzichtig als acterende maîtresse scepter zwaait met zachte kus spinnen aangemeten als souplesse al dansend stralend harten breekt nerven slijpen scherp de interesse daarna geraffineerd de kop afsteekt…

ik herinner me woorden als nerven in hun groei er waren kinderen en kastanjebomen vogelpootjes 'n kopje groter en niets vroeg naar schaduw we speelden met elkander in een lichaam zonder honger wisselden van leven, nooit om te vergeten ik was moeder en dan weer meisje ik was cowboy en indiaan en ik werd zand schuilend voor…

Hoe krullen nerven zich, krommen vingers naar een ongekende levenslijn?…

toe maar , schilder maar zachtgrondig de gevallen zomer in een notendop vergeet de nerven niet als enkel restant van sappige groene bladeren denk aan de kleurenschat die je kreeg en vooral het licht dat groeien deed creëer een herfsttapijt niet alleen zacht maar warm genoeg om de winter te dragen zodat het niet eens zielig lijkt…

ik zag de hoop de natuur deelde dat wat ze bezat in het wonder van een zonneglans op het schaduwblad een zachte wind blies er bewogen over de nerven tilde het over een grens daar waar de zomer te vroeg dreigde te sterven door mistvlagen heen in een afwisseling van donker naar licht streelde de natuur een speelse heelheid…

elke boom die ze telde onderweg stond gelijk aan moed tien bomen en dan zou ze praten hem tegemoet in haar onbestaan het werden er twintig en nog meer in schaduw als tussenruimte voor hoop ze raapte stammen uit haar schoot, verzette nerven en woorden naar een vaderbestemming op zijn gezicht niets hield stand behalve…

je knopte veelbelovend bloeide tot een vuurrood blad dat een lange zomer had nog kleurt je levenskracht waarvan de nerven diepte kerven in het oppervlak en kijk je om naar wie je was in je hart gevuld met ochtenddauw rijpen de vruchten van een leven vol ervaring de wijsheid in je zon doorregen ogen het warmrode van je lach zijn…

hoe diep mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal…

ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

de nerven van dit lijf laten geen sap meer door, de levensstroom stagneert, de wortels in de gortdroge grond tasten wanhopig naar water, maar vinden ze niet meer - geen sloot, geen put, geen wel meer in de buurt, alles is droog, droger dan droog, armen en benen verworden tot dode bomen, zijn helemaal van hout, voorgoed opgedroogd…

Thans wijst mijn mentor naar de nerven van de taal: dáár dient het te gebeuren! Daarbij hoor ik nog eens graag of u, lezer, het moest bezuren.…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

Wuivend in de milde herfstzon schitteren de vele kleuren als op een schilderspalet strak tekenen de nerven zich af de wind speelt krijgertje met de blaadjes die zich als een vliegend tapijt aaneen gesmeed voortbewegen opgejaagd en weer uiteengerukt om met een laatste buiteling zacht dwarrelend neer te komen op de zwarte aarde die hen wacht…

mooi die houten nerven van het blonde eikenhout hier is geboden: waken voor lange streken en grote gebaren maar vooral: vergeet de schaduw niet die het wonder doet loskomen van het blonde hout…

Verzakken, bouwvallig worden, vage scheuren, voorspellen erger, gebladderde verf op geweerde deuren, diepe nerven van beloften, waarop de tijd mijn oneindigheid laat sterven.…

Het sap stroomt door mijn nerven, het bloed stijgt naar zijn kruin. Het wordt ijl in mijn hoofd en leeg in zijn kroon. Onder dit knusse bladerkleed, hangt een koele kilte en vouwen we handen in Zalige Stilte.…

zo’n blaadje cirkels schrijvend aan een draad, gesponnen door november het lijkt een stil gebed welhaast smekend, als het zonlicht brekend in de oude nerven scherven vol verkleuring zet ach, het leven schenkt opnieuw het wacht onder de vracht van afgestorven hoop de samenloop van toen en ooit is weggegooid in lege glascontainers…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

Verkleumd in de nerven van mijn blad na blad dwarrel ik met de herfst gevangen in het zuchten van het najaar val ik weg steeds verder te moe om te houden wat ik had uiteen binnenin schrijf ik herinnering in hout uit een nieuwe ring die verhaalt over zon en warmte en betere dagen onderteken ik met nieuwe beloftes…

Het meisje doet haar kleedje uit laat de woorden zien, die beroeren lange nek en schouderbladhaartjes de nerven van haar ruggengraat Zij nodigen uit tot levenslang kussen vederlicht strelen van het gemoed Zo bestaan zij in de naaktheid van ouderwetse dingen en tranen om wie men liefhebt en vervolgens met tanden in de onderlip tegenkomt…

zij zingt vol pathos en vibrato want verborgen tussen de gebarsten lagen van gelakte verven verbergen de nerven soms hoorbaar kreunen van levend hout zij weent allegro vivace want verborgen tussen de pleisterlagen van zand en dagen verbergen de vragen soms voelbaar dreunen van levend hart de spijt om verloren jaren…