Alle inzendingen over nevel

ik dacht woorden te scoren zag zonnen bloeien in de kleuren van hiernaast daar waar ook hun schaduwen contrasteerden in de al lang gedroogde grijze nevels van de nacht…

als nevel optrekt geeft de aarde schoonheid bloot ontwaakt in mij heftig verlangen mij neer te vlijen in haar moederschoot deinend op het wuivend graan een bloem om kleuren te bekennen appelboompje, bereid zijn vruchten af te staan grazig als een grastapijt waarover prille pootjes rennen als nevel optrekt krioelen krolse beestjes nog dauwdronken…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

Op zo’n ogenblik ben ik alleen zie door een nevel van tranen het Licht niet meer. Dat mijn woorden naar U toe zijn gegaan besef ik niet want denken en doen zijn verdwenen begrippen. Nu, dagen later weet ik dat alle woorden uitgesproken of niet, altijd bij U terecht komen.…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…

klanken fris, vrouwen tezamen onderweg een meidoorn, opdoemende aarde vroeg tjirpende vogels een kind dat al huppelend hun werkzaam leven verlicht de manden helpt dragen, hun handen koesteren hoop omvatten de schatten in passende toonaarden.…

als droom ziet men een roedel herten zweven over lage nevels met hun machtige gewei, ziet men de ruggen van de wilde zwijnen, net één tapijt met fijne draad geweven slechts hier en daar ontwaard men reeds de hei wat gaat verloren als dit zou verdwijnen?…

ik heb kou en regen aan de zee meegegeven in een nevelige horizon kwamen zij elkaar tegen waar het grijs langzaam klaarde golven weer hun eigen kleur vergaarden en lichte plekken op het harde zand het strand een bijna zomers aanzien gaven alles bloeide open als in een metamorfose toen zon de wolken brak en ons het paradijs terug…

Nader kwam je over velden als witte sluier verhullend wat deze dag weer brengen zou in frêle gedaante gerezen uit het water als schone nimf. Gouden glans schijnt over je golvende haren die strelen wuivend vlaktes en vallen als serpentines in lokken door lommerrijk blad. In vorderen der morgen baar je nieuwe gezichten van kleuren en…

Uit de nevel over het weiland met half-uitgewiste koeien komt vandaag het werk van Mauve bleek, allerzachtzinnigst boven, daarna de gebroeders Maris, weiden, bruiden, tederheid in sluiers - die nog altijd waar is maar uit een zó andre tijd.…

Een rimpeling op stilstaand water golven van geluk overspoelen mijn hart nevels verstillen oceaan van ruimte de tijd is van mij vandaag een dageraad als warme sprei fijnbesnaard theater onbegrensd tintelend moment van tijd wandelend verder langs deze oever als grenzeloos bevrijd morgen dan zien we wel weer…

Drenkelingen zijn we die wanhopig over schemergrenzen reiken naar het licht dat werd geroofd uit ogen van een mens wiens zien zo lief had tevergeefs de dood heeft elke sprank gedoofd en laat ons achter in een leven zonder tastend zoals de horizon die voor zichzelf ongrijpbaar lijkt maar vaag een stormzee nog in het oneindig voert…

Als ze dwaalt tussen de sluier van nevel maar de weg naar helderheid niet meer vinden kan. Wereld Alzheimerdag 21 september2011…

Zowel mijn hoofd als mijn hart zijn mij dierbaar daar de ene niet zonder de ander en die ander niet zonder die ene kan Overeenkomst zit in de eerste letter 't Verschil in klinkers en het slot Een goed verregend interieur zet zeilen bij 'k Verlang naar de tijd van een parelend hoofd op zoek naar exquise diepte Haar en mijn tijd weten…

De bieten geoogst niet te tellen opgehoopt langs een akkerrand November schilderachtig voor mijn geest als nevel heerst…

ik stapte uit in sterrenvlagen hoorde ik de kosmos praten ver voorbij de maan zij eigent zich de waan van dagelijks bereikbaar aan ik wil zon de latente nova waar ons stelsel mee begon delen in haar kracht opgaan in haar pracht de oerknal delen waar alles mee begon nog zwaai ik naar sterren in nevels en spiralen zullen wij ooit…

vind ik eens het eind der nevelingen Een zicht tot de horizon over verre velden Een land waar geslachten over vertelden Waar de zon altijd schijnt en vogels zingen.…

ik dans een bloementuin kleuren zingen om me heen mijn sluiers zijn wat nevels de zon verdampt ze een voor een bomen zien mijn naaktheid in het groen en ruiselen verheugd hun takken wuiven want in mij herkennen ze hun jeugd de middag zindert in het driftig zoemen van de bijen geuren vlagen in de wind en op bankjes gaan verliefde…

De tijd voelt als een verse appelschil, al wordt het straks vast licht en zou hij willen hij hoort ook nog steeds helder en te luid nachtelijk aanzwellende golven van ooit gillen. Er zwelt een hele stoet schuimkoppen weer golven, wederom amper te stoppen. Meeuwen soppen, meerkoeten deinen mee op ook deze aanzwellende februari zee. Wordt…

Effen, grauwe lucht hangt laag: de toren zie je half zeer scherp, half niet.…

Hedentendage alsmede een groot deel van de hiernavolgende dag des heren waart een etmaal lang op vleugelen van gezang aangezwengeld door Aiolos de god der winden gehuld in licht doorschijnende rafelrandige franje, vanaf zijn hoge zetel op de kale rotsen van Aiaia een licht aangewakkerde heliotrope nevel over de malssappige rundernitraatrijke…

Een halfdoorzichtige nevel, welt op uit de ondergroei, en wekt al snel de wrevel, van hetgeen er loopt, slecht geschoeid.…

Het leven speelt geen menselijk theater met de armoede van stilte de dood is natuurlijk schuw voor het helse lawaai; Het zwoele landschap vraagt en neemt de mooiste dromen ook de zomer-nevel gaat in tijd voorbij.…

Het druppelt licht in Rijnsburg en in Leiden De dag is nog in nevelen gehuld Van nachtgedachten zijn wij nog vervuld De droom in non-rem slaap verfrist ons beiden Een droom blijft vaak in nevelen gehuld En ook al druppelt het nog licht in Leiden De lucht klaart in Oegstgeest op voor ons beiden Al zijn we van de nacht nog diep vervuld…

Mijn woorden Jouw leugens Mijn liefde Jouw schuld Ons leven In nevel gehuld…

Mijn droom Als flarden nevels Weggeblazen! Op de golven Der wind Uiteengespat!…

Als de zon de grijze mist verdrijft groeit door de wazige nevels het klokje van sneeuw…

Hoe alles ons gegeven is, al is het nu geen lichte dag, geen dag vol zon en warmte maar nevel overal en heimwee in de trage uren. Toch worden wij gedragen, door arendsvleugels opgetild tot waar we zelf gaan vliegen en anderen dit leren. Hoe alles ons gegeven is, al blijft er duisternis en dood, vergankelijkheid en nevel.…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

De vergezichten hullen zich in nevelen voor wie ze met mij wil bewandelen. Deze weg ga ik alleen; het einddoel is te zoet om te delen.…