Netgedichten

netgedicht (nr. 18.102):

- als nevel optrekt -

als nevel optrekt
geeft de aarde schoonheid bloot
ontwaakt in mij heftig verlangen
mij neer te vlijen in haar moederschoot
deinend op het wuivend graan
een bloem om kleuren te bekennen
appelboompje, bereid zijn vruchten af te staan
grazig als een grastapijt waarover prille pootjes rennen

als nevel optrekt
krioelen krolse beestjes nog dauwdronken
verwarmt ochtendzon als minneschijn de weke grond
zachtgloeiend richt zich leven hemelwaarts en
beantwoordt deze morgenzoen terstond
zo gewekt zou ik me willen heffen
armen hoog, het hart gelijk de bloemkelk zo gastvrij

als nevel neerdaalt
zal ik weerom beseffen
hetgeen altezamen schoonheid biedt
gedragen wordt in 't grote hart
ikzelve eertijds bereids de moederschoot verliet
zo al wat zich ontvouwen kan tot bloei
geschieden moet in mij