Alle inzendingen over niet wanhopen

Tastend in het duister wankelend onder zware last Uit angst om je niet te bereiken smeek ik in wanhoop ……hou me vast………

in wanhoop nodigt hij zichzelf op de thee tijdens de thee valt het mee maar / daarna is het weer hetzelfde…

moedernaakt bij eb nog onbetreden ligt daar het strand naakt ook takken in het duin gestrekt in hoop of wanhoop…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

Laatst vond men in een labyrint een wanhopig, verdrietig mensenkind het was zo bang want wat duurt het lang als je nergens meer een uitweg vindt…

Weggelopen voor de zonden der wanhoop, zoek ik mijn grillen elders. Nimmer zal ik jou omhelzen en ik maal er niet om. Waren er van jou maar twee.…

De hoge boom is van wortels tot aan de top omhuld door klimop: die grote, sterke reus strekt wanhopig zijn armen uit.…

en kan je huilen vol wanhoop het wordt morgen en je weet het is over er wacht nog iemand die van je houdt die ander vervaagt het is over voorbij…

Wat blijft er mij nu over, De wanhoop of ’t plezier? Plezier door schuimend bier! Of smart door mingetover!... Wat blijft er mij nu over, De wanhoop of ’t plezier?…

Wanhopig en ook bang…

is wanhopig op zoek naar wat laat geluk dan kan dát gedeelte in ieder geval niet meer stuk want alleen is maar alleen…

met de wanhoop van een dichter bij het zoeken naar de woorden als een zanger naar accoorden woorden die hij heeft geweten hangen tot de draad versleten halfstok aan de vlaggenmast zoveel heeft z'n glans verloren inspiratie lijkt verbrast tot hij in het ochtendgloren iets verneemt dat hem verrast...…

Geen toekomst voor hun beiden hij moest gaan keek even nog om droeg haar wanhoop in zijn ogen zij zijn kindje in haar schoot september 1967…

zelfs ontkroont pogen ze in hun wanhoop hoger te klimmen om achter de grijze wolkenstroom schitterende dromen onder ogen te zien…

Omarm de nacht in Langgerekt vertrouwen Houd in het duister Vast aan hopen op Het vroege licht Dat in wanhoop Uitzicht biedt…

Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

boven enkel onder en ik alleen verslagen wanhopig bang ik vervaag wordt een schim alles verdwijnt en niets verdwijnt ik ben er niet niet meer ik ben weg weg…

Hij was dubbelhartig en heeft in z'n wanhoop met twee van z'n zwaarden een dubbele zelfmoord gepleegd.…

De zee wind,golven banen van schuim vluchtig en toch taai als stroop wanhopig vasthoudend tot verdord, verdroogd ophouden te bestaan.…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kolhalzen der zee? Nee ik ga niet me je mee Ik blijf hier waar ik aan land ging.…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kokhalzen der zee? Nee, ik ga niet met je mee. Ik blijf hier, waar ik aan land ging…

Niets of niemand zal bij me blijven; niets of niemand dan deze vier: deze pen, dit lamplicht, dit bureau, dit papier In de wanhoop van mijn verlatingsangst ben ik hiervoor het bangst; dat ook zij zullen deserteren…

de nacht klokt twaalf uur geen mens voor hem met hem hij alleen met z'n kroketje uit de muur met stoppels op 't gezicht in 't neonlicht verdwaalt in zichzelf zweeft zijn 'ik' in wanhoop…

Daarom, laat af van hoop en wanhoop, kom waar vrouwen lachen en waar om en om de wijnkan rondgaat, drink voordat uw stof wordt omgearbeid tot een andre kom.…

Woedend trap ik tegen schelpen stamp de golven uit de zee krijs de meeuwen uit de hemel gil wanhopig, neem me mee wil de duinen wel verscheuren voel mijn ongekende kracht stamp de kuilen tot een berg wil niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren…

niemand die mijn tranen ziet wil verketteren, wil vertrappen zoek wanhopig naar waarom heb geen antwoorden op vragen zijn Gods wegen echt zo krom ?…

mijn zoon aan ’t kruis zijn bloedende handen heelden eens melaatsen zijn bijna gebroken stem riep eens moeder en kind troostte de wanhopigen hoor hoe men hem bespotte na die uren van duisternis van god en mens verlaten waarin hij gilde van wanhoop het zwaard kerft mijn ziel na een levenslange dreiging hij groeide onder mijn hart trappelde…

Drijvend op een vlot dromend van ogen die mij raken Hongerend naar jou, Mijn dromen volgend in de hoop dat je er zal zijn Mijn hart schijnt als de zon die ondergaat in de zee der wanhoop Wat moet ik zonder jouw richting?…

De wereld kronkelt zich als een slang om macht, geweld en hebzucht Ze is zelf echter degene die genadeloos gewurgd wordt en haar laatste hoop als een wanhopige ademtcht uitblaast…