Alle inzendingen over noodrem

Minerva wil weer eens een feestje, dus Men koopt wat bier en wijn en ook wat nootjes Huzarensla voor op de kleffe broodjes En stapt dan met dat alles in een bus De regels zijn: Niet aan de noodrem trekken En denk er aan na afloop uit te checken…

En wie het niet meer houdt en gaat staan lekken, Die moet maar aan de hoge noodrem trekken.…

Ik zal dus om mijn eigen kas te spekken Nog dikwijls stiekem aan de noodrem trekken.…

fietsen over het schapendijkje links en rechts de geur van jong de o van de hoge brug geeft grazige fleur in het doorkijkje in een onbewaakt ogenblik huppelen twee veldhazen richting het spoor ik trek aan de noodrem de trein raast door…

spelletje Wanneer je in een trein gezeten Door het landschap glijdt Keer de rollen om Stuur de passagiers de wei in Zet de koeien in de 2de klasse Stel je de vraag Hoe reageren de reizigers Binnen het prikkeldraad Wanneer ze door de ruiten Van de voorbijflitsende trein De gezonde koeienkoppen opmerken Wedden dat ze verbijsterd Naar de noodrem…

Iemand trekt aan de noodrem, de trein stopt, de wereld staat even stil, in gedachten ver- zonken, terwijl het gebed van de pastoor wordt verhoord. De trein gaat door en iedereen danst op het slappe koord... Een komen en gaan, woord na woord ontspruit her en der.…

De scheidingen werken als een noodrem op mijn kloppende hart. Langzamer leven door lusteloosheid, tot het tot stilstand komt. De wil zinvol te leven is zinloos en uitzicht is verdreven. Gevoelloos sta ik stil bij mijn leven, het lijkt korter dan zo even.…

De weergoden aan de noodrem getrokken en de wens en hoop-cultuur naast paard en mat in de gang gezet. "Lach niet" hoor ik haar knarsetanden. Muts en kap opgeslagen met mijn kraag. Een windvlaag als streek van god toch op het ijs gezet.…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

ik kreeg nu in de gaten dat ik jou hier moest verlaten toen mijn laatste trein daar wachtte op de wijzers van de klok en het fluitsignaal viel samen met de eerste wintervlok Van het raam zag ik je zwaaien en de trein schoof met een schok over veel te natte sporen langs dat wat ik had verloren zo verloren dat ik daarna huilend aan de noodrem…

Ik trok aan de noodrem. Het levensritme begon weer aan zijn normale tred. Het bewoog op de gekende wegen. Het werd weer helder, ik had teveel gezwegen.…

hij denkt dat het veilig is op de trein, beeld na beeld gaat voorbij er zijn kinderen zijn handen veegt hij af uit regelmaat wie trekt er aan de noodrem wanneer nieuwe wegen zich naakt wensen langs een ander zijspoor vergrijpt een man zich aan bomen, blind en ongeremd de wind is hem te hoog elders worden namen gegeven aan stenen…

precies wat je zoekt maar weet dat je iets kwijt bent en dat je daarom nu verstrikt zit in dit doolhof van gedachten met de brede stekelige heggen waar je soms overheen kunt kijken maar niet over heen kunt stappen zonder voortdurende pijn heel hard roept hij –stop- maar je kunt een rijdende trein niet zo maar stilzetten tenzij je aan de noodrem…

een schreeuw verkracht de stilte rauw gekrijs stampt de rust in elkaar een spreeuw richt zijn kop op blinkende oogjes weerspiegelen de droefheid van wat verborgen moet blijven tijd hangt aan de noodrem alle gevoel is even gestorven om daarna te verrijzen krachtiger dan ooit tevoren de broeierige lucht zindert nog na trilt van…

gaat de waard kopje onder draagt de toog geen glazen aan de wand een schilderij waarop de gulden snede elke scherpte verloren heeft botte lijnen in verwaterde compositie ze vullen gezonken stegen met trambanen zonder haltes een blinde reiziger tast naar de vluchtheuvel - het perspectief - nergens vinden tastzin en verstand rust geen noodrem…

Zou zo graag aan de noodrem trekken, en de wereld met een stiltekleed bedekken, Roepend: ‘het moet, het kan, als je ‘t gelooft!’ Nog droom ik voort, geboeid, dat wel. En vlieden de seconden, vlieden de seconden vlieden de seconden, van geen tel....…

Op de cadans Schrijf ik denkbeeldig brieven Aan jou, aan allen mij dierbaar Ondertekend met een verlegen Vlaams genegen Juist als jij krimp ik ineen Bij spoorwegovergangen Kopstations,vertreksignalen Zijsporen Problemen met wissels Lange, donkere tunnels Herfstblad op de rails Vertraging en het angstig In de gaten houden van de Noodrem…

uitluiden klokkenluider uitbuiten tuinkabouter boswachter coniferen refereren referentiekader marinepersoneel sonate satesaus paus kruis hemel bedevaart verjaardagstaart maart april mei hertengewei geweldenaar toonbeeld toonbank klerenkast zinloos geweld laadvermogen aardewerk werkonderbreking schouderklopje stopteken ademnood noodrem…