Alle inzendingen over nooit vergaan

In een bejaardenhuis wachtend met smart elke keer angst dat je weer zal gaan hoewel leeftijd met het lot heeft getart het "houden van" zal nooit vergaan Als ik later oud ben...…

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

De liefdesvlam is nooit vergaan, Het lot is blijven voortbestaan. Spoedig zijn de jaren verstreken, Een robuuste relatie, zo is gebleken.…

jouw mooie lach zal nooit vergaan je hebt toch niet geleden? hoe zinloos is nu ons bestaan jij was de enige reden…

Ik weet het weer, ik weet het weer, drank en peuken, vergetelheid valt niet te duwen waar het niet gaat, verdriet vul je niet op, gebeiteld en gehouwen, begraaf je niet met een schop, een gat aan de kustlijn, gevuld met het getij, nooit vergaan, ik weet het weer, ook als ik even niet kijk, jij liet me zien wat ik kan zijn, en ik jou wat…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat.…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat.…

vergaan…

Ik kom uit bij de wortel En verdeel mezelf Onberekenbaar Spijt kan nooit vergaan Verdriet blijft al keer ik terug Oorsprong beheers ik niet Eenzaamheid ook niet Zelfs mijn eigen lichaam Weet niet van mijn bestaan Dit leven ken ik op mijn duim Dat zuig je er niet zomaar uit Maar leef altijd nog met de dag In mijn hart spreek ik Geef…

en als water nooit vergaan ooit zal ze weer opstijgen op weg naar de hemel die zal open staan…

Al kan ik in Elises ogen kijken, Verbaal kan zij mij amper nog bereiken, Maar wat ik componeer zal nooit vergaan !…

Waar gisterens en vandagen niet aan ons leven knagen Waar oud en nieuw niet bestaan en strakke lijven nooit vergaan Bloemen blijven geuren en Jurkjes niet verkleuren Aan de slag gij filosofen Voor mij is het de laatste strofe PS, levensles: Zei een steile Calvinist: "Je ontsnapt pas aan de dood na je laatste ademstoot zelden hemel…

en wat men er ook van vindt en wat men er ook van denkt en wat die blik op hun tweeën mij weer schenkt is dat gevoel dat weer uit de diepte omhoog schiet zo moeilijk in woorden te vangen even had ik de angst dat het mij verliet maar ze blijft eeuwig bestaan zal nooit vergaan de band tussen een moeder en haar kind…

Marmeren beeldengroepen zwanen waken over starre sloten met een nooit vergane pracht. Komt die plotselinge vrees die ik in mijn buik voel beven van hoe klein die spreeuwen waren toen ze dansten door een leven vol van honger en gevaren en hoe streng die toren wees?…

Alleen, lief, waar wij vluchtige uren leven Te zaam in immer wisselende vreugd En zo grondloos verzonken in elkanders Geluk, of de uren eeuwig bij ons bleven Met prille glans van nooit vergane jeugd, Is álles eender en is álles anders.…

Als een vuurtoren aan de oceaan Gelijk 'n adembenemend imposante sirene die mij telkens doet verstenen vast in het heden, nooit vergaan mijn schepen op de woeste zee die het leven mij heeft gegeven zolang ik haar, perfect in licht geschreven of in levenden lijve van dichtbij mee mag maken, een minuut of tien, een halve dag gelukkig met…

Mijn handen grijpen nu, ik trek mij tegen jou aan Dit gebaar beantwoordt mijn enige wens Wij samen, nooit vergaan.…

vergaan in onze herinnering zal deze man blijven bestaan Op zijn weg des levens zat 't wel eens tegen maar, kwam hij altijd daar, waar hij moest zijn…

En Ruijsdael pakt de wolken die nooit vergaan, de stralen die verleden licht voor ons behielden. Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land, verloren paradijs dat wij beschaafd vernielden.…

ik heb een zonnebloem onthoofd gekromd in een doorzichtig uur de wonde met mijn vinger verdoofd geluidloos het leven weggeschuurd gekromd in een doorzichtig uur heb ik jou en mezelf gevonden geluidloos het leven weggeschuurd nog dieper met de dood verbonden heb ik jou en mezelf gevonden 't is de lege plek die mij zo raakt nog dieper met…

Ik denk, niet te negatief, de Rode Kersen bij de taart focus op die ene prent naar waar het windstil waait naar daar waar blaren nooit vergaan en waar de zon koud schijnt Ik ga naar daar, naar ‘t dennenbos naar het koude hart van dennenbos Naar waar je ook maar wil Maar, lieg toch niet, mijn meisje, waar zat je gisternacht?…

Onze liefde zal nooit vergaan, niet tijdens ons tijd`lijk bestaan. Op aarde zullen wij beiden eens sterven. Ooit zal de dood onze liefde bederven.…

een cel twee cellen drie ik ben ik groei en kom naar buiten besta zuig eet word groot word iemand bloei verwelk verlies verstar verga verwaai verdwijn ik was de vervoeging van het zijn…

de uren vergaan, de dagen, de weken, de tijd blijft nooit stilstaan en wij denken dat er oeverloos veel tijd is; die is er, maar niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij.…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

, kan niet vergaan .... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .…

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien Vorm gevend aan het menselijk bestaan Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan Charon niet langer heen en weer zal roeien Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien Straks is het met mij- gardenier gedaan Ik zal je nogmaals innig gadeslaan Je tot die tijd met printerinkt besproeien Totdat ik met je opga…

Het is zo jammer dat alles vergaat, dat alles gesloopt wordt door tijd en zijn haat. De lente brengt bloeien tijd stelt ons tevree, maar dan in de winter neemt tijd alles mee. En ook al weet ik dat het nergens op slaat, doet het me toch pijn dat alles weer gaat. Ook voor de mensen had tijd een idee, hij liet ze kort leven en stemt ze…

Ik ben geboren en dood gegaan Ik ben opgebloeid en stil vergaan Ik ben vertrokken en blijven staan Ik heb geluisterd en niets verstaan Ik heb gesproken en niets gezegd Ik heb getwist en niets weerlegd Ik ben geschreven en nooit verzonden Ik ben verloren en nooit gevonden…

ben ik vergeten hoe dagen vergaan, in de avondrood spiegeling tranen ontstaan waarin ik de wens dat nachten bekoren mooier dan dromen sluit in mijn hart omhels ik verlangen het ochtendgloren waar zonlicht rakend sluiers breekt door tranende ogen die even gesloten nooit meer vergeten hoe dagen vergaan…