Alle inzendingen over noot

hoor haar belcanto de keerzijde van het lied heeft tekst noch noten…

Geoogst door de herfst Noten zingen eigen-wijs Wind in de bomen…

een zachte hand engelenwit strooit hemelse noten over het aardse gedonder…

stemmig in 't zwart kraken ze een harde noot krassen van plezier…

Do not stand at my grave and cry; I am not there. I did not die.…

Uitbranden verwarmt niet verteert tot een hoopje as terwijl je nog hoopt dat wat ooit was terug zal keren als een vrolijk lied blijkt dezelfde melodie heel anders te klinken Helemaal opnieuw moet je het lied weer leren zingen noot voor noot maar o de toonladders en het lange alfabet wat zijn ze moeilijk…

Noten balken ezels oren opgerolde sleutels. Metronomen tiktak tonen bladmuzieken heuvels Golvende orkesten spelen paukenslag orkanen. Opuswolken regenvlagen pizzicato dagen.…

Die maakt, tot grote vreugd van flui- en trompettist tot vio- en cellist van elke noot een deugd.…

Wie straks naar een eilandje vlucht Doet dat op de olie van palmen Die opbrandt met kokosnootwalmen Dat geurt heel apart in de lucht De bioboer, hij groeide groot En maakte de deugd tot een noot…

Er groeit geen boom in het wijde bos. Die liefdesgeheimen trouwer bewaar’. Die beter bescherme de zetels van mos, Dan de oud geprezene hazelaar. Hij vlamt in de nijpende wintertijd Met zijn bloemetjes klein en teer, En gans een schare katjes vlijt Zich op zijn naakte leden neer. En als zijn eigen vuur is geblust, Dan steekt de struik zich…

ren fiiieee kort door de bocht zwaai vlieg voorbij snel dwars fluitje van een cent hoor mij hoge noot ik .... net optijd pfff…

laat ik maar mijn rode glas met witte wijn verkleuren het roze glanst als ik wat tegenlicht door flinterdunne schaduw laat buiten, op de straat speelt een orgel levensliefde op de maat van mijn muziek alle poppen dansen en hun handen dragen stokken naar de zijkant van mijn hart anderzijds een bleinen bel ze slaan de maatstaf van…

Ik kan mijn nagels krommen, strepen in je vel, je geeft geen kik, mijn snik mijn strelend onvermogen vindt leegte in je ogen starend in ongeziene verte mijn vuisten slaan je rug ik stampvoet: kom terug ik krijs de ongehoorde noten ik hijs mijn rimpelvel in kous en jarretel en zing mijn vroeger lied maar jij gaat niet accoord de…

Het orkest zweeg Het publiek verveelde zich dood De dirigent nam de tijd voor zijn hoge nood…

Ik blaf als een hond Ik mekker als een geit Steeds weer een strijd Tussen mij en het dierenrijk Ik balk als een ezel En ben schuw als de wezel Ik koer als een duif En voel me als een vos In dit half gekapte bos Ik loer als een uil En Heb een olifant van een buil Ik ren als een muis En voel me net als de orca Eigenlijk nergens thuis…

de wind speelt een symfonie met de bladeren in rake noten de wind raakt de boom zichtbaar zodat ze plots huilt van het lachen de wind wiegt als een moeder takken in slaap totdat de boom droomt de wind staakt haar wilde bui de boom komt tot rust de laatste noot valt…

Daar lig je tussen ‘t eikenhout, gekleed in nette kleren Er is zelfs niet vergeten om je nog één keer te scheren De fris gewassen handen op de borst tesaam gevouwen En een gelaat dat roerloos stilt, in blindelings vertrouwen Daar lig je dan in ’t wit satijn door ieder te aanschouwen De naasten laten nog een traan omdat ze van je houwen En op…

iedere noot die ik neerpen draag ik op aan jou samen met de woorden componeer ik een lied iedere noot die ik spelen zal zal echoën in onze wereld waar jij ook bent of gaat de muziek zal je vinden ik draag dit liefdeslied op aan diegene waarvan ik hou ook na het scheiden in de dood zullen de tonen blijven zweven het blijft Ons Lied…

Haar stem verloren wanneer handen bekoren klinkt een vrolijke noot krachtig als herboren.…

dehanenendeezelsallemaal begerenzetelsinhetkabinet decoalitiewordtnietjevanhet zesprekenvreemdgenoegelkanderstaal realiseerjehoezeonrustzaaien dehanenbalkenendeezelskraaien _______________________ Noot: Ze geven elkaar de ruimte niet…

Het bladerdak op zijn dichtst populieren op hun hoogst akkers op hun rijpst bolsters van noten en kastanjes op hun schoonst…

oma las geen noot, maar spelen kon ze wel haar favoriet: Johan Strauss walsenkoning het klonk altijd opgewekt in haar woning eerste noot twee tellen, tweede noot een tel zij leerde haar stukken feilloos op gehoor even proberen dan had ze er weer één ‘t ging altijd zonder moeite, zo ‘t scheen na één keer luisteren had ze het al door in…

Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig. De muur weggevaagd. Ik de metselaar onbegrepen, werkeloos, bevrijd van de last. De stilte treedt aan. Noten sterven weg in de verte.…

ik verf de koeien groen als weerschijn van hun thuis de luchten Ruysdaelblauw gegrond met wit van dauw bloed wordt Dalirood als monding van de dood rozen vlijen op een grond -weet dat drie d verwondt- geheel in lichte toets niet hoorbaar pianissimo klavier gelijk doek en ezel zit ik hier morgen haal ik het van papier…

Ze zingen niet ze krijsen zich een vooravondconcert forte & fortissimo Ze hebben geen noten op hun zang Hoge bomen hun pleisterplaats Voor koude nacht en vroege ochtend Bij het eerste licht vertrekken ze Verrekken het te zingen.…

wat is gevierd dan langs nieuwe lijnen de zijne en de mijne nu apart in eigen gang blijft de binding levenslang het andere morgen komt al vrolijk binnen met de grip op volle zinnen er staan kansen voor de deur in denken opgelicht uit sleur groeien rijpe vruchten er dagen mooie blauwe luchten nu klaart het schrijven en ik vang weldra noten…

gedeelde lippen verlangen naar de manen van jou onder de zon van dragen die uitnodigt tot verder om te vertrekken vanuit jouw hand alleen jij en ik op de noten van de zee met dezelfde glimlach rond de ogen handen die geven…

grijze hollandse herfstlucht brengt verkoelende buien in tuinen kwijnen bloemen stof spoelt weg van boomblad noten worden nu geraapt mensen dragen regenkleding nóg is het geen wintertijd bossen lokken voor wandeling windvlagen lopen mee…

beweeg ik bewogen wiegend en zingend op het ritme van roering en pijn gevoeld de ontspanning van een berustend refrein gaat het dansend over kindertijd in niets gekleed dan naakte huid mag ik er zijn nog onverbruid ontken toch weer geen verdriet vergeet de eerste noten niet…

Titanic icecubes in de koudela We zijn nu toch wel heel erg diep gezonken Zoveel mensen die toen zijn verdronken En wij spelen dit in borrelglazen na We moeten schuldbewust zijn met ons allen Maar zijn er als een ijsblok voor gevallen…