Alle inzendingen over onberoerd

het huilen van je kinderen laat geen ieder onberoerd je sterft dan duizend malen bij het aanschouwen van hun tranen pijn snijdt door je heen om het bittere geween geen woorden om te troosten elk afscheid is er één stukgelopen dromen liggen aan de basis hartjes moeten kiezen een onmogelijke keuze ween niet meer mijn kinderen…

Zie hoe door de kieren van mijn gordijn De messcherpe zonnestralen snijden Verlichtend ongecensureerd het geheim Een drama dat ik had willen vermijden Reeds vertoont zich de verkleuring En voel jij koud en gevoelloos aan Je begint je spiegelend glad te krommen En jij kijkt mij koud onberoerd aan Toch kan ik jou niet opbergen En vlei ik…

wij wonen in ons, als steeds worden nekhaartjes opgeladen voegen zich vormen willig in elkaar frivool het weten van buitengesloten nacht ik tast mij jouw schaduw omhoog mijn zwijgen lacht wetend wat gaat komen en dat ik jou niet onberoerd laat aan melkwitte borsten die jij mij eerst plagend onthoudt geef ik mij over - eindelijk weer…

Zelfs je kinderen, lieten ze niet onberoerd. Misschien onnodig over jou te schrijven, want er zijn reeds boeken vol. Toch even een moment bij jouw leven stilstaan... Het bezorgde mijn tienerjaren de 'Thriller' van mijn leven.…

We zijn samen scheep gegaan Scheepsmaatjes zijn we geworden aan stuur-en bakboord We hadden wind in de zeilen We kenden stroomopwaarts en stroomafwaarts Het water zelden onberoerd We leden bijna schipbreuk stormwind, onze tegenstander We lieten meer dan een enkele waterlander Nu kennen we wal en oever de tros…

Er danst van bloem tot bloem geen stamper laat het onberoerd een volijverig bijenkind het doet zijn werk in weer en wind natuurgetrouw zijn levensloop bepaald ten dienste van de koningin wipt bloemen in en uit de honing is een onderdeel bevruchten dat is toch de plicht en in het late zonnelicht bloeit volgend jaar een jonge plant…

Van hoge,lage van waarde in onze zoektocht langs aarde gras - en kruidenrand van het evenwicht Het is soms even 'n stil water vervat in woorden een gedicht Door wind niet aangeraakt,bewogen ...onberoerd Maar wind wakkert aan rimpelt het papier Laat zich gelden wij....…

Een linnen doek penselen kwasten palet tubes olieverf zonder dop onberoerd in zolderhoek verstopt onder voddig besmeurd kleurig doek -oude hobby- houten ezel -schildervriend !…

( Een herinnering ) De stilte hangt in de Dood van kalende takken De vogels zingen zo frivool niet meer Ik mis de smaak van een nieuwe lente en wist niet of je nog komen zou Je foto’s zijn verkleurd in de schemer der herinnering De kamer is verlaten, het bed ligt er onberoerd Ik veeg mijn tranen van een versteende vloer…

Was het de wolkbreuk of toch het verdriet om wie in dat graf haar was ontstegen, dat ze onberoerd haar gezicht nat liet? Het enige gezelschap bij het graf was zij. Versterkt door de harde regen droop van het taf'reel de eenzaamheid af.…

Ik geef mij over aan de stilte van golven die verzen volgen en verterende lust wanneer ik de spiegel neem van woorden en tijd ontwerp licht- opaal, nachtjasmijn ‘s middags in de kamer in de straat voor dit venster onberoerd, op de rand van begrijpen van liefde.…

en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel.…

Het laat een mens die nader kijkt niet onberoerd. Maar Janne toont ons waar het echt om gaat: We leven nú. Ze blijft niet binnen, Ze kijkt niet om en ziet het allemaal.…

De wei glooit glanzend, onberoerd, terwijl het water parelmoert. Ik zie een hand tot groet geheven. Ons 'goedemorgen' duurt maar even. Stiertjes staan glazig in conclaaf. Een veldmuis vlucht. Schaduw van raaf. Een boze buizerd krijst: "Van mij!" en daar draaft een 'hallo' voorbij. Een vuilniswagen stopt.…

Je stoel, je glas; ’t blijft onberoerd zo staan. Ik hoor je stem, je lach; ‘k schop doelloos door ‘t gras. ‘t Is tijd, ik moet nu gaan; en ‘t leven ademt weer zoals het was. ©Prlwytskovsky.…

ineens verdwenen zijn, met de kleding van de dag nog om het geweten gewikkeld het haar verkleefd in lange slierten grijs onberoerd liggen emoties te eroderen in de vergankelijkheid van de geest, niets achter gelaten alsof het er nooit is geweest wielen wentelen zich naar andere tijden naar daar waar het zoeken wordt gevreesd terzijde…

van volle tintelende klanken en de kleuring van het ongeëvenaarde vleugelslagen geboren uit zebrapatronen ouverture van een spektakelstuk lichtgewichtvezels om te zweven wankel wiegend op het lome licht het woont in vraagtekens en witregels zonder de keuze tussen hem of haar onder de verhulling en afscherming van vlekken en vegen slaapt onberoerd…

verwarrende weg open gelaten medaillons nog niet half verslagen hebben het leven op zich statig verder gedragen met tussenpozen geprobeerd glans niet te verliezen de natuurlijke loop der dingen te achterhalen haar gezicht terug trachten te geven reikhalzend met tranen die wangen schroeien tot het bloed van water aan de lippen niet langer onberoerd…

dikke droppen glanzen onberoerd op schouders capuchons timide dichtgesnoerd maar de kinderen hebben niets tegen deze grijs gedwaalde omgeving luidruchtig hollend verkennen ze de omgeving branie verspreidend naar alle kanten vertrouwd hangt de regen in hun mantels.…

ook jij kunt niet in alle spiegels lezen omdat slechts één het ware beeld je toont laat zien wat is en komt zelfs wat ooit is geweest en 't altijd maar veranderen vrezen ’licht’ tot het duister zeggen moet - al trekt het onberoerd in eigen verten weg te wachten tot jij ook jouw schaduw bent en van je houden durft omdat jij eindelijk kent…

De biechtende vrouw tot de jonge pastoor "Eerwaarde ik heb gezondigd" "Welke zonde heeft u begaan" vroeg de pastoor met stijgende spanning "Eerwaarde, ik heb mijzelf beroerd" dat liet de eerwaarde niet onberoerd Zijn benen wat uit elkaar zijn hoofd nog dichter naar haar liet hij zijn roede stijgen zijn stem sloeg over in hijgen…

De tijd is guur en onberoerd. De tijd is als de kille en dorre zee, die zwoegt noch krijt. Ik ben alleen; ik pers mijn strakke lippen samen op eenzaam deze grote sterre, die ze bijt.…

Morgen ga ik bezinnen en laat mijn gedachten liggen op het schap, zal ik woorden onberoerd laten en worden zij geen zinnen. Morgen laat ik ieder beeld-woord rusten om te verdwijnen in een kosmische wereld teruggetrokken, dromend achter de coulissen Dan zal ik nog slechts luisteren naar de stilte en ontmoet ik mijn Ziel.…

tijd breekt aan waarin zal blijven wat waardig is in gevoelens tussen ons gebleven waarin ik altijd zal praten over jouw afwezigheid als zou je net in aantocht zijn een andere tijd breekt aan waarin ik zal lijden gaande langs dierbare nu ook trieste plekken waarin onze muziek zal zijn verstomd mijn stem zo stil zal blijven de piano onberoerd…

Toch wilde ze liever onberoerd blijven. Ze vluchtte de bossen in, hij stalkte haar totdat ze een metamorfose onderging, ze werd door de goden verhoord en ze werd een laurier, liever dat dan bezoedeling.…

Onberoerd door zijn afzichtelijk tumult. Hij blaast vuurtongen naar de diepte slijk glanst aan de schubben. Maar ik wen aan het gevaar, gluiperige griezel in de kelder. Het verliest zijn greep in de loop van de reis. een lek in een luchtkasteel.…

Diep in ’t onberoerde korenveld… Met elke stroeve, onbeholpen wending verzwijgen wij elkander steeds opnieuw, voor ’t verleden, vóór wat nóg moet komen.…

gezicht schijnt gegoten, geslepen, fijn, door koel, stromend water uit puur wit elfenbein De stille stem klinkt gedempt, ver, helderzacht, door flarden winternevel vervagend in haar lach Een eenzaamheid, groot en geheim, verschuilt zich in de stille ogen, geen mensenkind ooit zo bewogen zij danst zij zweeft zij spreekt in rijm Haar onberoerdheid…

Je lijkt onberoerd na de knieval, de verplichte roos. maar achter het gelaat dat weigert zegt het bloed ‘ja’ in blije tonen. “Graag drama en feest en meer.”…

Een lichtje bij je foto is alles wat nog rest aan jou Mijn lief nog steeds, geloof ik het niet, zie ik je echt nooit meer je lach, je kus, je knuffel mijn lief Ik ga mijn tranen drogen voor eventjes, schamen doe ik me niet Net als voor de eenzaamheid die me treft bij het naar bed gaan, jouw kant onberoerd, onbeslapen, zo zal het altijd zijn…