Alle inzendingen over ongeschreven

in een voorwoord van nadagen in vloeiend, sprankelend water knisperend taalloze letters op ongeschreven blad de glinstering van oprechtheid of diepte van kleinigheden gebeeldhouwd dromen, zowel ongeletterd vergeten, het onthouden van een dag, als een zinderende ruggengraat, meegevoerd in een bries, in de bijziende verte denkbeeldig…

Herfst en winter sluiten een verstild verbond Het late licht te weren uit de dag Het duister ruim baan te schenken Hoge bomen worden volslanke silhouetten versperren het pad dat ik ga Het zijn van natuur de ongeschreven wetten Wie mag het jonge licht ontsteken in het nieuwe jaar?…

volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op het vroegste licht…

Ik loop door de poort van de dode mergelgroeve de stilte spreekt vrijuit van arbeid die niemand kent niemand achterhaalt ongeschreven geschiedenis van hakkende slaven en knechten laat zich horen verleidt mij: aanvaard klakkeloos je dagelijks werk wees te lui om het geheim van elke broodwinning te zoeken.…

je schijnt als altijd licht straalt in het duister van mijn woorden licht de donkere kant van letters op die in samen denken zijn geboren ik adem het gedicht maar zwicht voor vleugjes poëzie van jou verander het dan gauw ja ik erken jouw kracht van ongeschreven regels het wit heeft blijvend liefde tussen ons gebracht…

De herfst, in goud gevat laat zich van zijn mooiste kant zien De bomen barsten uit in kleuren waarvan dichters de woorden ongeschreven laten de taal zichzelf nog uit moet vinden om te beschrijven schilders hun palet mengen in dromen Ogen drinken gretig dompelen in een bad vol goud het hart…

alsof een waterput vol ongeschreven wetten emmertje voor emmertje wordt leeg gedregd zo schrijven wij gedreven via voorgeschreven regels in rijm verdrinkt misschien een inhoudrijk gedicht waar vrijheid zinkt tot op de bodem maar geef mij een stuk touw en ik bind mijn gedachten vast geheel ontregeld…

van brood en wijn proef ik klaarwakker je naam in het rood wanneer duistere wolken samenpakken de maan en sterren verbergen het uitzicht in een vreemd geworden wereld van vervuilde luchten en misverstanden is er geen taal of teken die onuitgesproken, of ongeschreven is zijn er kleine lichtpuntjes van uitersten die elkaar raken in…

het fris gewassen gras glimlacht hij is tevreden met zijn kapster niet te kort, niet te lang zo maaide zij met lentezang het karmijnen kraagje van een aster het mos maiorum riep echter uit: ik ben een ongeschreven wet daarom heeft de coiffeuse wat paardenbloemen op zijn hoofd gezet zij boog zich naar beneden en zei: je hebt niets meer te…

verloren lopen in onheilspellende nachten waar de dag geen vat op lijkt te krijgen hongert het hart naar hetgeen ongeschreven verder kabbelt struikelend over een grote leegte aan het begin van de doodlopende weg roep jij : ' mijn hart is blind ' stug loop je door net zolang tot jij jezelf tegenkomt…

fraaiigheid in woorden omfloerst de klankkleur één voor één afhankelijk van grenswaarden is de frequentie zwaar overtrokken volumineus wend je hoofd niet af naar wat je ongeschreven laat smaken verschillen kies niet voor een wit-zwart benadering om de ander schaakmat te zetten het kan ook anders loop geen pion omver als er geen…

ik loop deze dagen door de geest van een getraliede cel gevuld met dove oren doch met leegte het meest verwijl in het gewicht van een aangekleed skelet ogen op niets gericht, een ongeschreven wet, die verdwalen in een vergezicht van water en brood dat sprakeloosheid als horizon kent het is de wederkerige schaduw waar binnen…

Luiz verbrak de ongeschreven code, Want razendsnel kneep hij ertussenuit. Moreel verwerpelijk was dat besluit, Maar goed dat blikken hem niet konden doden. Zijn act is niet verboden bij de wet, Maar buitenspel heeft hij zich wel gezet.…

schrijf nog zeggen zal leid slechts mijn handen hoor zo nu en dan mijn stem vraag niet wat u daarvan denkt gewillig zijn letters die kleuren op papier regels langs randen van leven draaiend om de kern van bestaan en wezen niet begrijpend wat ik zoek ook al tellen reeds mijn jaren schrijf toch mijn ervaren in alinea’s van zwijgen als een ongeschreven…

Letters dansen rondom mijn blauw-schrijvende pen die niets anders wil dan liefde voor je beschrijven Ik volg met ganzenveren de tekens waar niemand ooit verhalen in zag tot ik jouw glimlach erin zag verschijnen Ik dans met letters in 't rond langs de ongeschreven wet van liefde waar ik ons weer terug zal vinden…

Geen schaduwen werpt wat ongeschreven is niet gelezen wordt wat zich laat zien doet het licht weerkaatsen maakt zich een vorm herkenbaarheid en optelsom van bekend en onbekend zo laat een kus zich voelen twee lippen op een zachte huid daarbij een passend geluid noemt zich en klinkt vrolijk twee wijnglazen tegen elkaar breekbaar…

Mijn herinneringen tekenen tekst op een blanco blad de ongeschreven letters van mijn moeder. Blij met een hof vol bloemen schreef ze woorden in ongedwongen ogentaal, met lettergrepen in een welbegrepen vertrouwd verhaal. De woorden op mijn voorhoofd geschreven: Gods zegen en beware, die beelden zijn mij bijgebleven.…

Onverwachte tintelingen laten een grijze massa kraken, scheuren meedogenloos door het stof der geboden, dwars tegen elke sleur in, langs ondenkbare vormen, ongeschreven normen, verboden vruchten, restanten van verbrijzelde verlangens en onvoorspelbare kluchten, richting de uitgebluste delen van menig levensvuur, door het beeld dat spontaan…

Vanuit de ivoren kooi heb ik de nacht verwerkt, die ik heb verloren in het kaatsend licht, de grijze lucht bewerkt tot harde staal, het leven in de geest verscherpt zich tot inzicht en preekt een ongeschreven taal, beelden worden helder, die ik niet pareren kan met woorden en zoek ik naar een gedicht die met die obsessie breekt.…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

mijn toekomstige gedichten zijn nu nog ongeschreven maar ik voel ze in me leven als volhardende intentie met het hevige verlangen op te lichten tot presentie tussen het toetje en de vaat is bijvoorbeeld zo’n moment waarop het woordenloze woord ineens precies zijn letters kent de deur naar het onzegbare staat dan even op een kier en leegte…

vandaag vond ik een lach in de kronieken van liefde verwijderde spinrag met tijd zag blijdschap en openheid bladerde terug las scherven geluk in een eindeloos verlangen een bloem nat van tranen verwelkt zonder kleur slechts de geur was op het blad blijven hangen de lach van vandaag is de vraag naar het nog ongeschreven wit…

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

dag begint aan het bureau ik daal af in een wit landschap wat geen landschap mag heten omdat er geen letters zijn geen bouwstenen geen vorm hier, tussen de regels, is het witter dan wit ik ben op weg naar binnen, naar de kern die zich niet in taal vangen laat maar ik adem diep in, in volle teugen keer dan terug, trek me op aan een ongeschreven…

Ik laaf mij aan de vele woorden Die stromen uit mijn hersenspinsels Samen verbind ik ze in akkoorden En schrijf ze op als papieren verzinsels Mijn woorden laat ik zwierig dansen Voor de ogen van een menig lezer Het zijn vaak geschreven kansen Maar ook soms dienend als genezer Ik luister naar mijn ongeschreven taal Die woorden zijn nog ongeboren…

Je zachte woorden nevelen als dauw in een zomers morgenlicht Je schrijft de ongeschreven bladzij met het mooiste liefdesgedicht Je zachte woorden strelen als een geurende bloesem in mei Je laat de letters in liefde zweven over de roomwitte bladzij Je zachte woorden koesteren als de blauwe zee aan het strand Je schrijft de woorden in passie…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

hij leest me als een ongeschreven boek. ik huiver, wacht wacht urenlang, mijn ogen dicht. zijn schaduw onbeweeglijk boven me, geen mond beweegt het antwoord geef ik, zonder vraag. voor jou ben ik totaal, altijd. ik geef mezelf in handen van mijn schaduwprins mijn lot ben jij…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschreven regels de vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

met woorden met blikken met vragen en nieuwe akkoorden die mij raken verstrikken in ons warme net heel langzaam nader je steeds dichterbij driedimensionaal op mijn netvlies zó mooi de nacht de dans maar vooral: jij in het diepe duister gloei ik na blijf ik leven duizend gedichten in mijn hoofd allemaal ongeschreven…