Alle inzendingen over ontken

Maar toch; bij een gedekte tafel en distillaten, ontken ik enige samenhang.…

dimensies klappen uit vertellen door de tijd hoe jij en ik vaak haat en nijd verstrengeld zijn in tedere omhelzing ontken het maakt niets uit het woord de zin de kleur en geur het is al vastgelegd toeval heeft ons niet gered negeren heeft geen zin wel afstand nemen van een explosief begin wij hebben tegen alle weten in ons laatste…

(de ambtenaar slaat terug) in antwoord op een tiental uwer brieven waarin u telkenmale boosheid spuit aangaande een gemeentelijk besluit inzake het hanteren van tarieven ontken ik de correctheid van uw grieven de aanslag klopt tot op de laatste duit dus stop met het gemekker en gemuit wij zijn geen bende harteloze dieven en traag, geachte…

vanavond, vannacht vlinder ik weersta de walgelijke wanen van eerlijk echt en eenzaamzijn van sorry, somber, niet meer samen van nacht en morgen weet ik niet verdriet verergert vast mijn hopen ik voel me leeg, zo vol verdriet ontken die stomme samenlopen ik vloek, scheld god uit en ik huil roep, jij moet altijd bij ons blijven ik snuit…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

ik heb weleens gedacht als ik jou zo bezig zie aan het liedje engelen bestaan niet jij bent juist zonder aureool en vleugels het levende bewijs van het tegendeel want jij bestaat ook al vlieg je niet en doe je nauwelijks wonderen ontken je dat jij lief leuk en juist bijzonder aardig bent hoef ik jou niet te ontmaskeren…

beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout, onderstreep met krassen elke fout, wanneer de muzen mij verrassen, schuil ik gauw achter het vege lijf, raak elke streek, ontken…

Ieder mag het zijne denken, of geloven wat je wilt, Maar ontken niet dat hier boven Geen Goddelijke macht bestaat Het heelal? Voor mij gemaakt door een Goddelijke Coördinaat…

zet Op 10 grijze papieren om je liefde te bevestigen Ik vraag je alleen Of je van de duiven houdt Die ik gewend ben te kijken Het verleden ga ik niet ontkennen De toekomst zal op een dag komen En het nu Wat maakt het de mensen uit Ze gaan toch altijd kletsen Blijf deze minuut vullen Met redenen om te ademen Doe me geen pleziertje en ontken…

ontken de doornen en de keien. als een leeg papier wacht aan het eind de ultieme vrijheid. als de chimère is gebroken blijft de vraag onuitgesproken wie jouw weg met rozen zal plaveien…

wij naar wegen waarop we steun en warmte konden geven we koesterden ontluikend leven en spraken in de uren van de slechtste dagen met elkaar jij wilt niet meer en kiest om weer alleen te gaan geen ballast meer uit je verleden ik hoor niet bij dat schuldgevoel dat knaagt en je steeds bijt, je angsten komen uit die andere tijd ontken…

wil ik nieuw en anders om de lijn te trekken die weer een nieuw begin markeren zou zoals het daglicht dat ik niet verdraag omdat ik in donker beter lieg dan zo zelfs als ik de waarheid in ere herstel ben ik naakter dan in het eerste begin voel je, waar ik heen wil, maar alleen en zeg me nooit dat ik het ijzer niet breken kan want dan ontken…

Opruiende dromen het onvermoeibare willen als kind en verder kijken dan mogelijk, ik zag de cynische blik en hoorde de toon van de volwassenen, waarachtig ik wist dat ik zo niet wilde worden en toch, al vecht ik er nog steeds tegen en ontken ik het, het ouder worden temt je tenzij je heel gelukkige genen hebt, ik niet.…

Wispelturig als ik ben ga ik aan U voorbij, ontken mezelf. Mijn naam onuitwisbaar in Uw hand. Hoeveel dagen heb ik nodig, om mijn hand in de Uwe te vervlechten? Mijn ommekeer als een vluchtig moment. Geduldig bent U, U die leeft van eeuwigheid. Mijn woord broos en tweeslachtig. Uw woord Waarheid, blijft gestand.…

meer met een ander Voelt als een open wond in mijn hart Maar ik zal het toch met mezelf moeten doen Omarm de pijn met liefde en maak een nieuwe start Of zal ik weer vluchten… Rennen zoals altijd Kan ook gaan vechten Aangaan van de strijd Maar wat ik ook doe Waar ik ook ben Ik neem altijd mezelf mee Maar het ware gevoel Dat is wat ik ontken…

Zie nu toch eens hoe gelukkig ik ben ik loop zelfs de gehele dag te stralen Vraag of ik verdriet heb en ik ontken wijl ik door mijn leed loop te dwalen Kijk toch eens hoe ik opgewekt lach ik smul met volle teugen van ’t leven Zie ‘t vrolijk wapperen van mijn vlag dat duurt zo dikwijls enkel heel even Zie nu toch eens hoe voldaan ik kijk…

Ook kwaaie zin, ‘k ontken het niet, maar ’t is een grof schandaal! Op ‘t Nederlands En El gebied wordt ‘hartenkreet’ banaal. Ons mooist’ gedicht wordt daar gepleurd; in ’t non-tabblad circuit. Al menig kunstwerk wordt besmeurd bij voorbaat, potverdrie! Geen hond die ’t leest, ik zeg het maar, zie nou dat scorebord.…

Helaas, na al diverse jaren de beerputten van het roomse geloof uitspittend, vooral op seksueel misbruik, ben ook jij door de mand van de waarheid gevallen, ontken maar niet, want gij, schobbejak Gijsen, hebt niet alleen die weerloze jongemannen verneukt, maar heel de Kerk, die pretendeert niets met deze vuilnis te maken heeft, penitenties…

ik ontken je bestaan maar erken het effect wat je op mij hebt ik zwijg en doe mijn ogen dicht maar juist daar, waar wij beiden niet zijn is onze aanwezigheid het sterkst je bent wat ik ken een deel van mezelf een geborgen schat dat mij weet te kwellen vanwege mijn verlangen je te tasten maar onmogelijkheid…

Maar dat kan ik onmogelijk vertellen, Want mensen denken na over alles wat je gezegd hebt, ook al ontken je het later. Ik ben soms gewoon te enthousiast en te snel met dingen.. En ik moet nadenken voordat ik iets doe of zeg. Maar soms duurt alles voor je gevoel te lang En zeg je dingen terwijl je weet dat je er nog niet aan toe bent.…