Alle inzendingen over ontspruiten

maanden niet geweest te druk, geen zin, besognes op het werk maar nu dacht ik, ik ga eens naar de kerk soms krijgt een oude man spontaan de geest nog altijd schuilt in mij het wilde beest de zondaar, de verloren zoon, de vlerk jawel, het viertal lijkt wat minder sterk en met de jaren werd het wat bedeesd de hoogmis liet een mooi gevoel ontspruiten…

Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot, elke droom geeft domweg vertakkingen. De wereld bestaat grotendeels uit water, verwond je niet, put de aarde niet uit. Een sterk geloof in het goede behoedt je voor twijfel, geef me je hand. Zelfs de dood draagt kuisheid als het laatste kleed, vlecht van weegbree een nieuwer.…

buitengewoon pril Een blaadje groen ontluikend fris Een schuchtere knop verstopt in duisternis Een lentebui Een zonnestraal Een lichte bries En dan brutaal … Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en verlangens bruist De kroonbladen bezield met levenszin ontspruiten…

Subtitel: CO2-uitstootloze wereld In de vrouw zie ik het leven weer opnieuw Voorlopig niet te stoppen ronding van haar buik In de vrouw zie ik het leven weer opnieuw Gezonder dan ik In een gezonde en CO2-uitstootloze wereld Die natuur opvallend doet verkleuren Om vervolgens opnieuw te ontspruiten in voorjaarsgroen In de vrouw zie…

Ik was net op weg naar mijn werk toen een verwarde man onberispelijk gekleed met koffertje en paraplu zich losrukte uit een stroom forensen 'Heeft u het gezien-' scheeuwde hij me toe, haast wanhopig zich tegen de stroom aan me vastklampend ik wist niet wat 'De voortdurende vernieuwing van alles wat leeft- het ontspruiten, bloei en…

de herfstlucht me naar buiten waardoor ik ijlings in mijn warme mantel schoot de sleutel greep om de voordeur af te sluiten voor ik het pad koos naar de oever van de sloot om daar te staren naar vervagend morgenrood dat mijn wanhoop in zijn kwijnen leek te uiten gelijkertijd me het besef van schoonheid bood als bodem waaruit vertrouwen mag ontspruiten…

Het dartele leven ontspruit dankzij krachten die handelende machten mooi te boven gaan. Ze komen eraan de grootse verwonder momenten het komt wéér naar buiten gekropen - de lente! In verrassende vormen van velerlei pracht schijnt het stralendste licht na duistere dracht. O, zie al die kleuren en ruik ook die geuren!…

Felice, ik juich uw blijden lichtnaam uit, Waaraan de reinste zaligheid ontspruit, Als 'k hem in eerbiedvol geloof zal noemen! Uw liefde is mijn, uw liefde, godlijk groot, Die hemelvreugde wekt uit ziele nood... Hoe zoude ik u mijn ‘hoog Geluk’ niet roemen!…

Je merkt dat heel de tuin veel stiller wordt. ’t Is wachten tot het groen weer gaat ontspruiten. Dan zit de torenvalk hoog op haar horst en zingt de lijster weer uit volle borst.…

met dank aan Gorter Die Gorter, mooi wist hij het aan te stippen: De Mei, waar groen weer uit de grond ontspruit, de karpers schieten langs de schoeiing kuit en in de rietkraag broeden waterkippen. Brutale mussen die de tuin door hippen en poezen snoepend van vers Kattekruid.…

paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee zonder idee waar naar toe ze worden zwaar en levensmoe verzinken in dikke pakken humus waaruit volgend jaar dus van alles ontspruit…

haartje krenken Maar na een tijdje groeit er toch wel wat Op ’t schedeldak en brauwen om te wenken De oksels gaan rond dertien schaduw schenken Tot slot de baard dan heb je ’t wel gehad Na jaren komt tersluiks de ommekeer Het hoofd vertoont als eerste dunne plekken En kaalslag gaat in ’t kruis verwoed tekeer Maar daar waar het niet moet, ontspruiten…

waar wevers gelijk toewijding draden spant scheert opgespannen passie zich zwanger tot verwachting van een nieuw hoofdstuk dat omgeven met liefde het verhaal vertellen blijft van de bron van zijn bestaan waar wevers gelijk vogels massaal zingen van een nieuwe lente die vlinders fladderen laat ziet ouderlijk de stam haar enten ontspruiten…

opgelegde stromen, het is sierlijk waarover ik vertel en zie toppen van vingers in het verlengde verschijnen om zo uiterlijk gedwee van kijken in illusie te komen ik heb niets meer nodig. stel dat de fantasie wordt verstoord in mijn verzoeking van dagdromen ik reik haar de hand die ik in gedachten met haar deel en alsof het past, ontspruit…

Avond; aan de bleke blauwe lucht, zie Hoe 't bloeisel van de sterren stil ontspruit, Ach: nu vieren vromen de Sabbath uit Met wijn en wierook, licht en melodie. Mijn Vader schenkt de wijn over de randen Van zijn beker, teken van overvloed; Hij ruikt de specerijen scherp en zoet, En zegent het licht met geheven handen.…

, die jij helaas nooit kan winnen Eindeloos wetenschappelijke arti- kelen glijden onder jouw ogen voor- bij, maar als een paal boven water staat dat ONGENEESLIJK ZIEK betekent dat je nooit meer beter wordt Van harte hoop 'k dat het leven jou lief is en andersom dat tijd jouw leven schrijft en jij die van haar dat gedichten ontspruiten…

verveeld te mokken achter je grijze masker Toch is dit niet de apocalyps die je verwacht ’t Is de gloed van m’n vuur dat je afschrikt Wek de klank die slag om slag terugkeert De wekker tikkend, levend in je zachte handen Razend, gierend de tijd ramt aan de poorten Alfa tot Omega, illusie tot de muur Verleden, veredel, verdeel De vloek ontspruit…

moeder aarde het stormt niet maar een warme glans van liefde bouwt bruggen en kastelen vriendschap straalt van noord oost naar zuid west ze vangt het op met beide handen haar voeten dansen vrede ze wil dat verder dan over de horizon fluisteren tot waar nu nog de bomen kaal van tak in de wortels lente vergaren straks zullen ze die laten ontspruiten…

Zij eten het vuur dat ontvlamt uit de oogopslag van de morgenstond en weten van geen ophouden Als de vrouwen in het veld de zaden schalks uit hun schoot werpen ontspruiten nieuwe liefdes Luierend in de bomen zweren de mannen een te dure eed alsof zij bereid zijn om voor het geringste te sterven In hun naïviteit drinken zij de dag vaarwel…

Dat lijkt een liefelijke toversproke Van wijdse heerlijkheid, die plots ontspruit Bij lichter feeë roede... leve' ontloken Glorieus... nog pas met rouwklokke uitgeluid! Zijn 't nu mijn harte-knoppen, die daar breken, In weelde ùitstromend, bij het laafnis-leken Van 't warme licht, rein heiligend gespreid?…

we dromen steeds weer nieuwe blaadjes aan de bomen takken die ontspruiten bloemen die zo heerlijk ruiken in het lente Zijn ik ben het zat ik wil pijn en liefde van echt zomeren weer hitte voelen in mijn botten en al gaan we naar de knoppen het virtuele hebben we gehad wil je voelen en lachen om je gekke smoelen als ik…

Langzaam ontspruiten knoppen aan bomen bladeren en bloesems zo beloftevol komen lente tooien in kronen met een roze krans bezems in winterwind vegen lucht tot glans gevuld met zielzuchten volzinnige beloftes waar wolken verklaren in loze geloftes een lied klinkt klatert het klimt hoger dan hoog tot een meeslepend meanderend melodisch betoog…

. - Toen zag ik u en kon geen mening uiten: 'k Had vreugde, vrede, liefde, weergevonden, 'k zag, waar gij trad een bloem, een roos ontspruiten. Natuur en mensheid voelde ik mij verbonden; In u wilde ik 't heelal in de armen sluiten - Gij, engel!…

Ontspruit schoonheid, Wanneer acceptatie, kwaliteiten blootlegt. Zonder haat, Zonder ten koste van. Weet ik welk een schoonheid, er achter deuren schuilt. Zoeken…totdat je stopt. Jezelf accepteert. Ja zegt. En deelt. Delen van gedachten, Niet altijd compleet, Maar altijd samen. Erkenning van jezelf.…

Een rimpeling in zachte ogen waar het levenswater uit zuivere liefde stroomt Ze spreken een zelfde taal als die van de waternimf die aan de rand van mijn geheim woont dat diep in het hart verscholen ligt en alleen toegankelijk is voor de zachtmoedigen en voor de stille zielen Hier ontspruit mijn oorsprong de dans die het leven verbeeldt…

Zengende hitte die ontspruit, tevens bladergeritsel en wuivend riet. Wanneer jij spreekt woorden als poëzie vloeiend uit je mond zo sensueel en alles verfijnd. Wanneer jij waar dan ook verschijnt dan vorm je één harmonieus geheel. Maar jij bent een verhaal met een open eind. En soms laat ik me gaan op de vleugels van de tijd.…

Er ontspruit een kakofonie in het bestaan die zijn weerga niet kent en zo rent, vlucht men weg van zichzelf, van velen waar ze niets mee kunnen delen.…

Op kringlooppapier zal ik woorden blijven uiten al wil naast stormkracht in mijn ziel nu niets ontspruiten.…

wie jou ziet zal het niet geloven jong en oud ben jij tegelijkertijd gelijk de smaak van goede wijn is jouw eigen wijsheid krachtig zoals kleurrijk ook jouw liefde is de gouden jaren van het leven brachten jou geluk naast tranen zien in het doorgegeven leven loten ontspruiten aan jouw stam die schaduw biedt en houvast met het heden als…

weer vleugels al is de bergtocht zwaar toch klim ik er naar boven al voelt de weg nog naar links en rechts nog beren maar nauwelijks op de weg gelukkig is het nog najaar zodat de beer ongevaarlijk is voorlopig zal de sneeuw de bergtop zwaar bedekken maar als het ijs weer smelt en de vogel met spriet zich meldt gaan planten weer ontspruiten…