Alle inzendingen over onverhoeds

De 10 geboden hebben ons gezegd: Gij zult een anders goed niet slinks begeren Laat staan het onverhoeds te confiskeren Nu blijkt dat je daarvoor wordt omgelegd Maar had de Bijbel ook niet streng verboden Om voor die daad een ander mens te doden.…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

Maar toen ik in een krant een foto zag van een in Zuid-Amerika vermoorde guerillastrijder, achterover liggend met halfgesloten ogen, vreemd ontspannen, onder het opengesjorde hemd het gave bovenlijf tot aan de navel naakt, voelde ik iets in mij verschuiven alsof een ander lichaam in het mijne zich onverhoeds bewoog, de ogen even opsloeg en…

Laat toch maar geduldig zoeken de poort zijn naar dit licht, dit onverhoeds getroffen worden door wat wegleidt uit onszelf, naar vrijheid die veel verder gaat dan kiezen; die zin sticht en betrokkenheid.…

Toen in die hoek waar eerdere wind dood blad had vergaard bracht onverhoeds een stormvlaag werveling teweeg die als een bruine tol de lucht inging. En uit de top daarvan ontsprong vervolgens een fontein, een zwerm voorheen verscholen, luid kwetterende mussen. Ze leken meer te twisten dan te zingen.…

ik schilder je plet je op het doek mijn mes snijdt borsten tepels rijzen onverhoeds ik vorm en modelleer je in het raken, leg mijn ziel in je als ogen die je meer dan levend maken verf droogt in eigen lijnen en legt zachte emoties bloot ik penseel vooral de mijne je bent niet klaar nog lang niet opgedoekt het drogen duurt…

Lachend snoeit zij verdroogde takken terwijl de herfst oogluikend toekijkt hecht morgen zich in reeds omwoelde grond wanneer de laatste loten buigen klinkt onverhoeds als de halmen waai ik en laat ogen stralen op vlagen van aanstormende wind haar laatste oude adem geeft zacht veerkracht aan een nieuw leven stormenderhand…

Glad gepolijst als zij was Duldde zij geen oneven Lang gestrekt in eenvoud Dat bepaalde haar leven Onverhoeds in haar vlak bestaan Was er soms een oneffenheid viel zij aan Grof tierend verpletterend was haar beleid Zonder aanzien mededogen of spijt Tot er die dag een jonge krul verscheen Bevallig libido zij kon daar niet omheen Toen…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

bij angst voor de kruispin toch onverhoeds finaal door zo'n beest gebeten met opname uit zijn gifkanaal subiet in de bloedbanen van spontane schrik verlamd te worden opgegeten niks nog aan de hand zolang men stoer verstout de bestuurde organen voor dood stilhoudt ook voor een kleintje vervaard hij neemt alleen waar en eet je op…

scherp blikt het staal nog warm uit het foedraal als jij me groet het snijdt de wind aan flarden je masker op als wij en garde gaan jouw eerst touche in onbeschermde flank ik riposteerde op de kling raakte onverhoeds je hand je zwaaide groot in alle houwen de striemen door mijn vest koesterde ik in vol vertrouwen in rood gaf…

Zo raadselachtig als de lach van Mona Lisa is jouw verdwijnen in de nacht Zo mooi als haar gezicht was 't jouwe niet, de lijnen en de plooien de kracht in jouw gelaat getuigden sterk van wie je was of bent geweest want nu vermist Ging je vrijwillig weg of greep het noodlot onverhoeds je zonder dat je wist Of niet begrepen…

de kanker in mijn lijf, en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan, ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel, maar ik praat liever tegen iemand aan dan in de ruimte en zo is dit wel de makkelijkste manier om wat te zeggen),- hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in het onverhoeds…

Ieder waarde werd een ding, iedere zin die ons toekwam in zandkorrels opgegaan, toen de vloed onverhoeds aanviel ieder woord dat werd gewogen ontoegankelijk, tot eigen gebied verklaart elk verzwegen woord, als het bloed niet stolt en de klank zich niet bewust wordt in het zwijgen, hult zich in kwetsbaarheid.…

Onverhoeds komt het omhoog als een vulkaanuitbarsting tussendoor een lavastroom Het is verwerken dat gepaard gaat met hevige regenval totdat de zon zijn kracht bepaalt warmte in het lichaam krult de wind langs wimpers fluistert een ander zicht, een nieuw geluid waarvoor ik zwicht geen noot kan ik lezen en toch leeft er muziek in mij:…

wellicht duurt ‘t zoeken te lang wanneer het pad om je heen vervaagt, uit je blik verdwijnt en je lijf zo krom en stram tussen verkreukelde lakens gedurig naar geborgenheid tast maar als het verholen huis zich onverhoeds weer vinden laat en er iemand naar je wuift dan besef je in een flits dat zij het is, de vrouw die jou ooit…

Belieft het jou, op een onverhoeds moment, toch weer de kop op te steken, sta ik niet voor mijzelf in om mij door je te laten meeslepen. . Mijn keuze is snel gemaakt, of jij nu kwaad of goedaardig bent ingesteld, je begrijpt toch dat ik geen oude koeien uit de sloot wil halen.…

in de spiegeling van het brakke water droomt ze en ligt ze stil in de zon zij wier zoute huid nog zoeter smaakt dan suikerspinnen op de Haagse kermis waar onverhoeds geluid verdwijnt alsof we samen verstoppertje spelen en ik mij schuilhoud in een stomme film en Charlie Chaplin grappig zie flaneren over haar borsten tussen…

Ik zag mannen, vrouwen die van iemand hielden, kinderen die van iemand hielden, onbekenden, ontheemden die van iemand hielden ik zag niemand die niet van iemand hield ik zag het aan hun ogen, hun manier van lopen, en ook hun onhandigheid en hun telkens even, onverhoeds terugkerende, vlijmscherpe onzekerheid ik ging naar huis en keek in…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

kom kleine meid kies voor geluk wat kan jou de wereld schelen je bent mijn grote puk ze maken liefde stuk door in het grijs te leven geen up's en down's maar altijd meer ontvangen dan ooit weg te geven nooit mocht jij dat koppie hoger steken ze maaiden onverhoeds je stil verlangen uit het gras brachten je terug naar wie je…

Nederland wees op uw hoede fascisme stampt weer in het rond slaan u onverhoeds tot bloede grondwetten worden ongegrond weer met grof geweld getreden door besmette overheden a.i.v.d.ers slaan je uit je huis terreur moet worden bestreden kleine kinderen incluis? heldhaftig? moedig? vast beraden!!!…

voorzichtig tastend langs de randen vingertoppen feilloos oneffenheden registrerend wankel jonglerend op de uitsteeksels van de wanden tracht ik mij een helder beeld te vormen van het zwarte gat waarin ik onverhoeds viel optimale bewustwording van normen en waarden als schimmels voor de koets van uittrede galopperend op hol slaand in mijn…

nee, het valt niet weg te denken dat er leed was en verliezen zijn gevoeld nog immer hikken onze snikken in de nagalm van genoten geluk dat onverhoeds ging barsten toch ligt het erf weer boordevol met zaaigoed uit gekwetste vruchten dat bevroeden doet wat komen gaat laat nu die harde zaden maar in ons zilte traanvocht wellen tot…

klopt zelfs dames in korsetten Lies Obies zingt forse klankgedichten vluchtig ingepompt door adelborsten die in koren schallen zonder kosten zij behoren tot de lichtgewichten qua metrum en jambe komt zij er door hoewel de deurposten hardop kreunen heeft ze er geen goed luisterend oor voor vele lotgenoten die haar steunen zingen zich onverhoeds…

registers open schrijft ze onze geschiedenis in alle soorten en maten met zevensmijlslaarzen banjert ze door het verlaten huis wekt dode herinneringen tot leven rammelt aan de poort van de ijzeren tijd fluistert ze strelend over zachte tijden of stelt ze de heimweefabriek in werking bij vlagen stuurt ze ons een bericht en zet ons - onverhoeds…

de fik moet in de stapel hout brand maar heksenvuur ik krijg het koud vlammen laaien rond de pop die is gestropt met staken door het hart dat vastgepind geen kansen krijgt om nog te slaan en aan de haal te gaan toch lekt magie houdt ogen in de ban van mysterieuze krachten die op ontsnappen wachten een onverhoedse wind slaat…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach heel onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels giftig in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

Oss In stilte is het dat de bladeren beven Om dennen is het dat libellen zweven En ook een wit, gevleugeld, sierlijk ros Toch heerst er droefenis naast dit genot Een draak spuwde door wolkenlagen heen Een spookverhaal, verfoeilijk is de plot De wereld vliegt de dader naar de strot En suikerharten zijn opeens van steen Om alles wat zo onverhoeds…

Iedere waarde werd een ding, in iedere zin die ons toekwam in korrels zand opgegaan, toen de vloed onverhoeds binnenviel ieder woord dat werd gewogen stom werd tot beider verboden gebied verklaart elk verzwegen woord, zich koestert in de late zon maakt dat het bloed niet stolt de klank vanuit het onbewuste gehuld in het zwijgen, versterkt…