Alle inzendingen over opwelling

van onnoembaar Oorlogsgeweld overal ter wereld Meters oorlogsdoden en vermoorde Baby´s wilden mijn ogen verblinden En toch bleef ik kijken, Het is mijn werk, De waarheid hoe erg ook Moet ik onder ogen zien - 's Avonds, op mijn kamer, Schrijf ik op wat ik gezien heb, En merk ik dat het schrijven Mij lucht geeft, woorden die Opwellen…

fontanellen, ondenken weggaan, zonder voorbijgaan door vrieskou in lopend vuur van, opnieuw, regenachtige aard nachtwilgen hangen, bedekken het hart van het ijskonijn tot weer een ochtend zal rekken overspoeld met verse vrijheid ik zal een bevroren leeghoofd zijn enigszins verveeld ondertussen mogelijk bij gebrek aan beter laat me in opwelling…

het netwerk gloeide aan de hemel waren opwellingen te zien uitlopende kiemen waar je ook ging liggen flonkerde het er ontstonden gebaren uit een rafelige flits van een vrouw die lam van de hitte aan de rand van het water bij elke ademhaling zichzelf leek te beademen als houtskool drie zwarte vlammen nu ze de handen in de…

mag ik een stukje wandelen zomaar, dicht naast jou en wil je mij dan iets meegeven uit je eigen bewogen leven vertel mij van jouw eigen vragen de antwoorden die jij ook zoekt die nergens beschreven staan over de opwellende traan het gevoel van verloren dwalend langs de stilte als een voorjaarsvlinder vliegend in het rond over…

Voelend als een sprankelend opwellend kristalheldere bron, verlaten woorden en gevoelens quasi als vanzelf mijn brein. In plaats van door te stromen naar een doel, dat in gedachten werd verkozen tot mijn klankboord voor hetgeen ik wil verwoorden, verdampt de vermeende inspiratie.…

eeuwen minzaam dragende Haar schoonheid trots ten toon Volgt onvermurwbaar haar loop Trotserend de lozing en onbegrip Geen oorlogen sabelden haar neder Zij heeft allen lijdzaam gedragen Vervaarde geschonden het verdriet Men heeft haar nimmer horen klagen Herboren maagdelijk stromende Laakt pijnlijke verachting verdraagt Verdringt opwelling…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

Tranen voel ik opwellen, glanzender dan zonnen, je doet ons allebei verdriet.…

Hij zal niet klagen, hij zal niet moeilijk doen en hij zal evenmin in een opwelling de stilte doorbreken, want rigoureus is hij niet – maar een vechter zal hij blijven tot aan zijn dood.…

De ontspoorde sociaal psycholoog schiftte toen fraude en Freud elkaar ontmoetten goed en kwaad in valse geschriften Voortplanting van een zieke geest door spraakmakende stellingen die onthoudt men het meest Alle geile opwellingen bleken gelogen hufterig vlees noch vis raakten kant noch wal en waren volledig uit de duim gezogen Om stapelgek…

Zacht fluisteren of een opwelling van plezier. Dat is leven door vreugde te geven en te delen. Zoals de imposante klanken door jouw klavier. Geen noot dat ik van jouw spelende hand mis. Soepel en behendig hanteer je je klassiekers. Ook jij leeft door herkenning van geschiedenis. Het boek van rakende oudheden en verbindingen.…

Zoals taal is er geen vorm dat water niet beheerst grillige wanden en massieve randen omarmen zeeën en oceanen die meedogenloos stranden duinen en dijken testen elke golf opwellend uit diepe troggen is een woord op de lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden…

Dankzij mijn penselen en wat losse streken waterverf, ontsluit een intimiteit met de grootste luister op het deinend doek van lust, opwelling bevestigd elke verbeelding wat het duister tart vanuit de perfecte composities die ik zoek, uit meerdere creaties van de muzen die mij bezochten het stuurt een onzekere hand…

als wolken zich verliezen in elkaar en fluisterende regenmuziek in plassen ritmisch ruist als brandend water onder rijzend maanlicht flikkert in zichzelf als glans je ogen bedekt en tranen opwellen in het donker als voeten je sporen volgen en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt…

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

Als leven gezien mag worden Als een sterke boom Tegen hevige stormen bestand Zul je ooit kunnen denken Dat deze eens niet meer Tegen deze hevigheid opgewassen is Dat deze op een tijd al zijn krachten Flexibiliteit moet overgeven Aan de heerszucht van het weer Mensen kijken in een opwelling Wel eens naar een boom Zien de schoonheid ervan…

Er was eens een reis Opwelling van gevoel Zolang verdrukt geweest Even een sprank van hoop Een beving van contact Mijn eerste haar was grijs Gesprek zonder doel Boeide het meest Mijn zuivere ik Gaf even vrij van zorg Los van daags geworg Emotie ten doop De contactsinus heeft zijn top Gaat licht dalen Mijn eigen wijs Zegt mij…

het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water niet omheen kon stromen, die houtblokken leverde voor het vuur van de afwijzing, van de pijn van de kwetsuren, die verscheurde, die brandde, die de tranen deed opwellen…

Ze zegt: mijn wens komt uit en ga mee We stappen erdoorheen met ons twee Zij voelt zich glanzend en verheven maar dan die gedachte die haar doet beven dat de tijd doortikt in haar hoofd dat in een opwelling haar geluk wordt beroofd Alsjeblieft, houd het vast Ik wil dat je op je geluk past Alsjeblieft, ga niet naar binnen en volg niet die gedachte…

Of is dit slechts een opwelling, heb ik me te vroeg gehecht, het is alsof ik alsmaar glijd, langs een eindeloze helling. Alleen maar rollen, nooit meer klimmen, heerlijk bij jou te zijn, je wangen die rood glimmen, kan dit wel? Het voelt zo fijn!…

Maar dan zegt al 't gevoel in me vanuit mijn ziel dat het wel zo is, zó klopt Ik kan die rilling niet veinzen de brok in mijn keel en opwellende tranen blijdschap en opluchting dat het je goed gaat, al klink je nog steeds gehavend 't Is zo idioot, besef ineens dat trouw en rouw slechts een letter met elkaar verschillen In gevoelsdiepten…

Soms zijn… woorden niet wat ze lijken en missen ze elk doel Soms zijn woorden……. voor eeuwig vastgelegd Soms wordt er met weinig woorden…… veel gezegd Soms kunnen woorden… ontroeren en maken emotioneel Soms zijn er weinig woorden …en dan weer veel Soms zijn het woorden… in een opwelling…. ze schaden je ziel Soms zijn het woorden………waar je over…

Zwaar peinzend hoofd, met eeuwigheid omtogen, doorgroefd van voren, door de idee geleid, diep over al dat werelds wee gebogen, dat, staag opwellend, in Uw boezem schreit; schoon hoofd, wars van versiering, los van logen,* wijd-stralend brandpunt van al-menselijkheid, waarop, nu 't aardse leven is vervlogen, een glans van eeuwig leven ligt…

De frons die één tik lang dieper snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend op de vlucht Mijn bibberkoorts leek een teken Een opwelling…

de opwelling waarschuwt mij voor haar streven naar eigen gewin. verweer is hier absoluut uit den boze. als meesterdichter der lage landen bij de zee woel ik mij tot kleine oesterschelp, waag mij te verdiepen in het openen, parels zullen er klaarliggen voor mijn evenmens.…

de niet gedroomde dromen drastisch te doorgronden, in een wisselende rebellerende positie tussen goed en kwaad, zelfs bewust, misschien onbewust, waarop geen wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve gewoonten heb ik al in alle metaforen in een opwelling…

In een opwelling houdt ik hem vast. Ik, trouwe onbekende vriend. Beschermend, zoals hij 't verdient. Maar ongevoelig rukt hij zich krachtig los En loopt weer verder, ja naar wie? Het is een nette heer Maar zijn gevoelens kloppen niet.…

in de stad zag ik het liggen een mooie blauw adresboek tere veldbloemen sierden de kaft in een opwelling schafte ik het aan eenmaal thuis bleef het op tafel liggen als ik tijd heb klonk mijn belofte zo lag het blauwe boekje daar ter vervanging van dat andere dus op een avond de pen ter hand genomen maar ik kon er niet toe komen schreef…

Als bij opgroeien en ontwikkeling herinneringen met negatief gevoel opwellen blunders in het verleden onze hoofden schaamrood kleuren is dat het signaal dat zich normen vormen en we volwassen worden Als we tijdens opvoeding de trant van onze nederige herkomst voortzetten omdat we niet beter weten slijten we corresponderende ‘beddingen…

Ik kijk en luister… en voel verwondering opwellen. Mijn hart stroomt vol van dankbaarheid, het gaat van vreugde zwellen.…