Alle inzendingen over ornaat

de ochtendwind is licht ontduikt langzaam het duister een mistbank zetelt zacht in het loverse gefluister de zon priemt zich een weg dwingt nevels spoorslags te verdwijnen laat de dag in vol ornaat verschijnen in blauw straalt zij haar warmte op het land de witte huid verbrandt zal schaduw moeten zoeken te laat voor vele voeten…

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…

zuurstokoudroze muren klassieke ramen puur blauwe kozijnen men schrijdt er over kamerbrede treden met sierlijke gouden gietijzeren leuningen overal marmer van boven naar beneden zwevend over vloeren met fijn mozaiek langs goddelijkjonge roomwitte beelden oh heerlijke zo verrukkelijke romantiek tot men oog in oog staat met nochtans in vol ornaat…

Daar sta je in vol ornaat, de dirigent van de straat. Jouw kleurrijke baken weet me dagelijks te raken. Met je spel van licht, vervul je je ambtelijke plicht. Gestreept in zwart en geel lijk je wat irrationeel. Toch kun je de heilige koeien mateloos boeien.…

Een kopje schuin en wijs, haar feestzaal, de straat Steeds dansend op reis, in veel vergeten ornaat Ze spreekt om te vragen, haren krijgen de wind Straal je weer met vlagen, de gedachte blijft bemind Je kon je leven niet kleuren, dus dans je telkens onrijp En de reis zal blijven zeuren, tot ik oud en wijs begrijp Een traan hoopt op…

En zo is zondag weer voorbij, de avond valt langzaam in Kerkgangers kwamen en gingen, al dan niet in zwart kleed gehuld De hoedjes kwamen in vol ornaat, weer in soorten en maten voorbij. Maar mijn zieltje bleef thuis.…

Pak 't album en wijs het aan kijk, je zag 't eventjes niet staan maar daar zijn ze in vol ornaat Zij en hij glunderend in de camera ze lacht en zegt: ik heb het gevonden en ik laat het zo....…

Gedoopt in trots en twijfel maakt het subjectief om het pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van een laatste hoofdstuk en dunt mijn eigen taal langzaam uit om steeds in vol ornaat weer op te staan ik werd herhaald verleid door haar verpletterende schoonheid, getatoeëerd geluk op de huid van het oudste perkament, die schrift…

Ze stonden er in zwart ornaat -Klaas voorop, die sloeg de maat- in strakke rijen opgesteld en zachtjes werd er afgeteld tot de kist bewegen ging. Toen werd er héél zacht ingezet en plechtig klonk het zanggebed “ In Uw woning ben ik thuis” en ook nog iets over een kruis.…

het grote zwijgen over mijn bestaan wordt gaandeweg doorbroken terwijl men overal was heen gegaan werd over mij weinig gesproken ik ben nog steeds geen topmodel maar mijn kleurrijke buurvrouw met haar glanzende huid is dat wel je moet even het hoekje om gaan dan zie je daar in vol ornaat een rijk beschilderd topstuk staan soms glijdt…

In het lichtend ochtendgloren als de zon zich vleiend zacht laat zien en onzichtbare wind rimpelingen maakt op het water waarop het zonlicht sterren strooit en je de eendjes al hoort met hun vrolijk gesnater de takken van de bomen geknopt maar nog niet in vol ornaat getooid steken ze af als afgedankte penselen tegen het blauw van de hemel…

ik zag de maan heel helder staan aan de mij bekende hemel maar ik wist dat juist door lichte mist mijn zicht op jou teloor kon gaan ik droomde je in vol ornaat een rode opkomst in een prille nacht om dan in hoogte feller te gaan schijnen ondanks het klimmen lijk je te verkleinen je straalt geen zorgen die tot morgen moeten wachten…

ieder jaar in mei voel ik de kriebels in mijn huid er gaat een wonder door de wei in vol ornaat ligt als een machtig wit tapijt wat geen mens ontgaat dat wonderschone fluitekruid in alle bermen langs de wegen en al die kriebels in mijn huid ervaar ik als een zegen dat veel besproken fluitekruid siert boven doorns en distels uit gelukkig…

Daarna onder troosteloze hoeden de vrouwen, in het volle ornaat van de trieste frigiditeit die recht op een stoel in de hemel geeft. Maar waarom reed daarachter nu dat rode autootje met die luidzingende chinees? --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1985.…

Het bloed in de aderen drijft naar leemten en hiaten achtergelaten in kerkers, die het smachten verstomden vlaggend weigerend tot overgave fier, jong en zonder aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid…

Hij is onthaald in vol ornaat en als ware schreed hij, hoog gezeten, op zijn paard Op zijn hoofd de mijter en Pieter hield zijn staf, tot plots een kinderschare de schimmel zette tot een draf Daar ging met wapperende manen als een jockey onze Sint geen lied werd meer gezongen slechts grote ogen bij 't kind Dat zo lange in koude had…

Je moet hier even nog de bocht omgaan dan zie je daar direct, in vol ornaat nog zo een rijk beschilderd topstuk staan. Toch glijdt zo nu en dan een warme hand wat vluchtig langs mijn licht gebruinde bast en merkt opeens mijn zachte binnenkant.…

Je bent uniek, je bent jij in vol ornaat. Jij bent de lente die in de zomer overgaat. Jij smaakt naar meer omdat je zorgt voor meer trek, jij bent beter dan steen en goud. Jij bent het water dat gestaag stroomt, dat mij laat wegdromen als maagdelijke wolken doen in de verder blauwe hemel.…

het pad lachte kleine wondertjes bloeide mirakels die in passeren nog even je aandacht wisten te interesseren voor hun vorm en kleur slingerde zich in een meer dan paradijselijke omgeving waarvan lente op dit moment hoofdbestanddeel was dat zij in vol ornaat met alles wilden delen daar waar ik van wondertjes sprak communiceren…

er heerst totale stilte in de straat de stoepen blinken door 't veelvuldig vegen hier zijn fatsoen en welvaart neergezegen de huizen staan erbij in vol ornaat een straatje weltevree en welgelegen bewoners ogen netjes en kordaat oneffenheden worden wijs verzwegen het perk is in een aangeharkte staat wat struikjes dragen fleurig bloem en blad…

Eugénie liet mij paardjerijden eerst op de knie en later op haar rug, ik was drie in het klooster, waar ze woonde Ik hield haar stevig vast door de gang van het convent gezeten op mijn zwarte ros "Genieke" hinnikte zij mijn spontane lachen los Ik draag haar met me mee en soms als ik mediteer zweeft zij in mijn zicht onverwachts in vol ornaat…

verstopt in duisternis Een lentebui Een zonnestraal Een lichte bries En dan brutaal … Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en verlangens bruist De kroonbladen bezield met levenszin ontspruiten hun schild van bescherming en tonen de wereld in vol ornaat…

Kordaat en in vol ornaat verlaat de soldaat zijn liefdevol huis. Onbesuisd en uit het zicht, bericht hij zijn dierbare vrouw. Trouw zoals zij hem acht, verwacht zij 't zelfde gezicht. Ontwricht,slechts even van angst bevrijd benijd hij hoe hij was destijds. Eigengereid,geheel onverwacht, betrachtte hij zijn plicht.…

Kijk aan, daar is ze eindelijk weer het lentezonnetje van weleer al duurde 't ditmaal wel even begin van het nieuwe lenteleven zie haar daar nu staan in vol ornaat tegenover de maan ze lacht haar zonnige stralen vergeven is op slag het dralen ik ben niet de enige die haar ontwaarde nieuwsgierige kopjes steken boven de aarde onder haar…

daar gaat ze… mooie meid in vol ornaat een casanova slaat haar gade zijn gedachten zwellen aan praten vindt hij overbodig maar… een knipoog en een brede lach knipt even met zijn vingers wordt het een ja of een afwijzende neen… het kan hem eigenlijk niet veel schelen hij denkt gewoonweg altijd simpel wil enkel en alleen maar bootje roeien…

verbergen voor nevelgeesten die zwerven in zilverglans breekt de zon de nacht, zij kijkt verbaasd over de rand van donkerte, naar een wereld die lijkt verglaasd haar stralen strijken over land verlichten de lange grijze sluiers vochtige wolken slieren weg verdwijnen hand over hand opgestaan uit de dageraad vertoont de zon zich in vol ornaat…

In de zwarte spelonken van mijn ziel brand jij verwarmende vuren en sla je mijn valse vijanden van mij af als een kruisridder in vol ornaat en met de grootst mogelijke liefde. 's Nachts mag ik slapen in je vleugels, terwijl jijzelf de brute horden afweert.…

dit seizoen zo anders doet lijken ontbindt de aarde in lege velden, een hectare is slechts nog maar een woord zonder ruimte haar rui wacht nog een lente wie weet zal het de laatste wezen, het eind schetst de nagels in de lucht en wolken voeren bombardementen zoals het was voorspeld tochtige ganzen herzien hun doel en winteren in vol ornaat…

Morgen is zij weer paraat in groot ornaat Met milde warme stralen waarin ik zo graag baad. Heftig verlangend, reikhals ik met bonzend hart De gouden gloed en weg is alle smart. Dans en spring, zing en wees blij Een veulen, een kalfje, ook een bij. Stralend lachend komt ze op ons toe Dag zon; deze geurige ruiker hoort jou toe.…

laatste zucht Tijd voor reflectie als begeerte de wereld in Tijd leert ons ook lief te hebben te genieten van veel mooi klinkende tonen, noten Zangkunst en muziek Zeer bijzondere stemmen op ritme dat kan blijven hangen Dansende noten op balken showen er goed doorheen A capella door zeven jonge zangeressen Pracht ensemble in vol ornaat…