Alle inzendingen over padden

De Iron Dome daar kunnen wij van dromen Wij zitten toch gezellig bij de haard En noemen ´t liefst geen man laat staan een paard We zien wel wat er op ons pad gaat komen Zo sukkelen we totally tevree In slaap zelfs bij bad news op de TV…

waar de kudde vredig graast zijn staf en hond niet nodig leidt gras en struik het pad dat door de herder is geduid maar als oranjekoorts de kop opsteekt dan mekkeren de schapen ze blaten feest gedragen zich ineens als een zelfstandig beest staf en herdershond zijn onvoldoende de kudde is nog nooit zo uit de bol geweest…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

Als een loper ligt het pad hier uitgelegd De dichter heeft hiermee niets miszegd Hijzelf... is elke morgen wandelaar,loper Loopt uit puur plezier z'n ommetje Hult zich in nipt zonlicht grondmist, ochtenddauw Neemt het blauw van luchten waar Eindeloze luchten ook in naderend voorjaar.…

Het pad kromt, meandert zich in een oneindige verte. De vlekjes op de muur vertellen geen verhaal, ik hoef ze niet te tellen in mijn slaap ben ik al verloren. Een eenzame kat, violist in een donkere nacht en in mijn hoofd een alledaagse vreemdeling.…

de dichtheid van duisternis is doorsneden met lange lanen deze strakke lijnen kennen geen hoek die ik om kan gaan zonder vaag schijnsel geen schaduw om uit weg te banen zonder dwarsverband bestaat geen zijn om in te bestaan mocht er ooit iets veranderen aan de rechte tijd die wegtikt wijk dan van gebaande paden zodra het u…

jij bent meer in samen dan de vrouw die ik verzameld had een levenlang gedacht hoe jij zou zijn in al mijn pijn van missen ineens was er die lach en ogen maar je innerlijk bleef gissen ondenkbaar dat jij mij in gedogen zag toen jij jezelf totaal gaf heb je hand gepakt de horizon nog maagdelijk op ons nieuwe pad…

elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren nu elke dag zo zwaar is je lijf je in de steek laat denken wij aan jou we weten van jouw moed nu je dit pad moet gaan tot je levenseinde elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren…

zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

er elk plekje kent De ruit die je hebt bewasemd het bed dat je hebt beslapen Geen wapen opgeheven tegen broer of zus de eerste kus gestolen Nooit dolen rond erf langs weg of pad het was je basis, je thuis.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

Wachten op pleinen in regen en wind, Op het pad van de wilgen verscheen ze gezwind. En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen van schaamte me schrijnen.…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

Wij zitten bij de top van 't duin Hoog in de bocht van 't diepe pad.…

En al die kinderwagens met een slapend kind in optocht langs de paden, omstuwd door hun gezin. Iemand maait het gras vandaag, het ruikt zo goed. De kindertuin is klaar, de zwarte grond geploegd, wacht nu op kleine handen, op nieuw zaad.…

Om verder te gaan met mijn leven En andere mensen mijn liefde te geven Wat ze me allemaal aan hebben gedaan ben ik zat Dus ik ga nu lekker op pad Op pad om mijn leven in een goede baan te leiden Zodat mijn vriendje nooit meer zal verdwijnen elke keer als ik hem meer zie denk ik dit kan toch niet dat zo’n leuke jongen van mij houdt…

maar het pad was te steil en de berg te hoog, mijn voeten deden pijn en mijn mond was droog.…

Op pad maak ik een gruttoimpressie van het landschap, ga langs de dijk die verderop iets begint te klimmen, er huppelen hazen over de akkers. Hoe mooi oogt ook nu dit gebied het het hoger klimmende licht, klinkt in de verte ook het tuffen van brommers en schepen op pad. Fuikstokken toornen links boven het spiegelgladde water uit.…

Ik heb haar vaak weggestuurd gewoon op pad al voelde ik in mijn denken wel tegenstrijdigheden.…

Helderblauw verdronken water mag ik met je mee in het diepste van mijn zinnen over de zwoele zwijgende zee stromen wij samen door kolken verborgen geheimen die ons meenemen in gedachten stromen uit donkere nachten de weg die wij banen, weg uit droomloze paden uit de bodem van de diepte de spiegeling voorbij…

Snijden gedachten wonden in het zijn van geleefd verleden en is het pad van de toekomst soms slingerend en onbegaanbaar struikelt wantrouwen niet meer over vertrouwen in het nu, dan zal morgen tijd geven in dagen die lengen, de zon zal roepen en ik zal wachten boven aan het duin waar zicht geen vergezicht meer is en de…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

Het pad versmalt naar bloedende kloven. De afgrond lokt naar transparante geheimen. Een diepte om tongloos in achter te blijven. Wanhoop komt dichterbij, er is geen herleven. Tussen de lucht en de aarde is er alleen maar een bewegen. Een bewegen in waanzin Naar een sterflijk einde. Een leven te min, er is geen begin.…

op kruispunten in het leven is het kiezen welke wegen dwarsen verdriet en pijn de weg naar gelukkig zijn aan ons behoort de keuze help het lot beslissen eens jouw pad gekozen bewandel die in dromen laat jou nooit misleiden elke weg is leven maar niets gaat over rozen op wegen zonder dromen…

hoe diep je me maakt zo smal is het pad naar de hoogte waar dringen letterlijk kraakt dichter doe geen moeite mijn zinnen te sieren maak me enkel een feest van gedachten dat gasten nodigt tot vieren…

dat ik ooit vertrekken zal en jij dan nog laat met de hond een rondje maakt, af en toe naar boven kijkt dat ik je pad dan met sterren bestrooi, als vanouds weer naast je loop en jij me nieuwsgierig vraagt of de hemel echt bestaat en ik daar ook gelukkig ben dat ik je dan vertel: de hemel mijn lief was hier op aarde had ik…

Sterren stralen aan een pikzwarte hemel een vallende ster en ik mis jou wat doe je met mijn hart steeds weer wijs je een weg naar een hemel daar bij de maan wat doe je met mijn hoofd keer op keer raak ik uit balans je droomt mij luchtkastelen maar het pad zit vol doornen wat doe je wat doe je lief…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

waar bomen bossen, koud en naakt met gestorven voeten in geplooide aarde daar vraak ik, oh maanloos woud vertel mij van het pad naar vergetelheid voorbij de deemster wil ik drinken uit de woordenstroom waar flarden kleven aan verschoven rotsen in opengevouwen handen ontrolt zich een zee die mijn ogen niet kunnen dragen…