Alle inzendingen over papaver

gouden regen staat in bloei paarse papavers besprenkelen het groen rood twinkelt geel vlamt blauw flitst even de lente in mijn ogen knallen moet het, tweeduizend twee is doei Dat kunnen we nooit meer over doen Die lijkzakken zijn voor altijd dicht geritst En daar wordt dan kleurrijk over gelogen…

Langs de oevers der stromen Beuren roos en papaver Hun fluwelen petalen. Sta op! Over heuvels en dalen Is de lente gekomen! --------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1992', 2001.…

Mond vol warme zoete kersen Hoofd vol flarden zomerverzen Lig ik in een wei vol klavers, muizenoren en papavers Wiebel met mijn blote tenen Schiet de pitten rond als stenen Richting wolk in vorm van hart In mijn buik een zweepje smart…

ik drijf de leugens naar je toe omarm ze maar ze zijn van jou -altijd al geweest- al dacht je niet dat ik ze ooit herkennen zou ik nam ze aan -tijdelijk weliswaar- ze smaakten zoet maar rispten op door hergebruik -genazen me voorgoed- omgekeerde zinnen op de kop gesproken woorden zijn aan mij niet meer besteed ik draai me om en proef…

Moeizaam klim ik treden hoger lager ligt veel dieper dan verwacht kracht stuwt maar steelt het vloeien van de adem de laatst gezette stap schuurt langs verzonken stenen terwijl ik wankel jaagt de nacht mijn schaduw stil turend door zijn venster voorbij de grauwe velden zie ik papavers deinen langs de zomen van de wind mijn glimlach…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

Crocus en pinksterroos – Zijn grandioos, Hortensia en lupine Klinken als mandoline, Lelietje-van-dalen en boterbloem Ze krijgen verdiend hun roem, Lelie en alpenroos Zijn net zo mooi als een hartstochtige klaproos, Pensee en vergeet-me-niet, Papaver en aconiet, Lavendel en rozemarijn Doen mij denken aan een oase in de woestijn.…

wat is ze mooi ze knikkebolt in jugendstil de groene droefheid van papavers in de trein kwijnt zij tegen de stang in de deuropening en lacht zo nu en dan naar hem amos, ze moet daar zijn die bijeenkomst is belangrijk liefde denkt toch geen kwaad zij zwijgt zij zwaait en tilt bij haar vertrek door lust omstuwd een knie…

Vader, ruik je de kaneel en proef je de papaver? is een lepel je teveel van mijn studentenhaver? brul vanuit je slappe vel nog één keer over tafel maak een eind aan deze hel en eet je laatste wafel geef mij het geheime teken voor het strijken van de mast laat ons samen oversteken onder lakens van damast.…

de oorverdovende stilte van de vrede plooit zich als luizige rafelige dekens over de verwoeste en verkrachte landen heel laat in het nieuwe voorjaar wagen de eerste bloemen zich toch uit de bedorven en bebloede aarde in die zomer bloeit een golvend tapijt van papavers bloedrood onder de zon bloemen voor miljoenen doden een slagveld vol…

zijn voorland heeft geerfd maar gebogen door de regen gaat een arm om zichzelf slaat en tussen de gevreesden als een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt Er is geen plaats meer voor papavers…

Duizenden malen weer en weer incarneren uit bollen of zaden wat oogt zoals papaver oog in oog met de werkelijke natuur wonderlijk zo oog in oog met het getij Vandaag is de postbode nog niet geweest.…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, zij erven het kruis van eeuwige rouw waar schrale grond de stroom bedekt die mondt in sterven…

Van Gogh-je met gemengde technieken aquarelletje om van te genieten broos brokje in de wind herkenbaar windekind uit een zwarte krioelende wirwar mierenfeest gelijk, heel bizar ploppen de poppies kleurrijk open als zijden rode doekjes onverdroten heerlijk rood op wit met zwart pentekening van een gebroken hart rode stippen neergedoekt…

Mijn handen werden bloemen toen ik je vond Ze sierden je bleke haar de bloedrode papavers Ach hoe mooi klonken de snaren van het riet toen ik sprak van liefde van zoete regen heldere wolken Vanuit je hart de diepte van hete lippen was er fluistering tomeloos verlangen : vul mijn wereld met je kus zing al je tijd in mijn armen…

Plant fontein scheut die schiet straal die spat tempeest over alle diepten storm over alle vlakten wilde rozelaars waaien stemmen van elzekoningen bloot Diepste verte verste diepte bloemekelk die schokt in de kelk van bei’ mijn palmen en lief als de madelief Als de klaproos rood o wilde papaver mijn…

ze glimlacht net genoeg om er gelukkig uit te zien het loof van de bussel wortelen die ze draagt wiegt zachtjes als het mooiste boeket in de wind ze trekt weer het park in een wapperende rok achter haar aanslepend als een speels kind niet beducht op kuilen of valstrikken aan de rand van de vijver plukt ze een papaver en gooit hem naar een…

In dit absurde tijdperk te mogen ademen leven aan te raken met de ernst van een jad onder een hemel vol sterren een witte wolk die ons voorgaat verdrijft het masker van de dood ik heb in een tuin vol met papavers gezeten gekeken naar de gekleurde vogels en de papegaai horen krijsen en ik was bang, maar overal breekt…

ik bloem onuitgesproken woorden aan elkaar en geef haar dit boeket dat nog geurt naar het korenveld waarin we vrijen met de zomer de papaver houdt nog zijn rode blaadjes en bewaart net voor de oogst mijn jeugdliefde mijn stille droom mijn intiem verlangen hier op het slagveld uitgedorst, doodgeklopt omgespit en begraven ze legt de…

Wij herinneren ons woorden als huis, als boom, als maan Wij herinneren ons dat als de maan zwom de vis klom Wij herinneren ons de maan en ook de dood Wij herinneren ons woorden als gras, als vogel, als wolken Wij herinneren ons dat als het blad viel de vogel vloog Wij herinneren ons de vogel en ook de dood En dat, toen de papaver…

Zij is gestreept de koe , een Lakenvelder en daar een ijscoman die over het fietspad scheurt zijn kar blinkt citroengeel de koeientong krult paardenbloesem uit de wei en kust de grutto mijn gekke vogel mijn droeve tango bedek de rieten daken plavei mijn klinkerpad en laat papavers kikkers zoenen omhels de zon op het allerhoogste punt…

speel ik met jou of jij met mij de wei bloeit rood van de papavers het geel is uitgeplozen door de wind, hij blies een duizendjarenkind in vogelvlucht laat zon de lange halmen warmen geen schaduw koelt tot hitte trilt en jij je liefde lacht liggend in mijn armen we hebben van de maan geproefd de sterren laten bleken met…

speel ik met jou of jij met mij de wei bloeit rood van de papavers het geel is uitgeplozen door de wind, hij blies een duizendjarenkind in vogelvlucht laat zon de lange halmen warmen geen schaduw koelt tot hitte trilt en jij je liefde lacht liggend in mijn armen we hebben van de maan geproefd de sterren laten bleken met onze…

In het prille van de morgen ademde ze rust en vertrouwen het was alsof de berg die voor haar lag steeds minder hoog leek stap voor stap zag ze papavers en prachtige veldboeketten langs de weg ze keek haar ogen uit tussen de wolken door fluisterde de wind een lint van liefde haar handen begonnen te vangen waar wangen bloosden piepte…

Papaver bloeit op ruw terrein Langs spoorbanen en duinen Ook vind je haar in tuinen Breekbaar als porselein Haar rode vlaggetjes, ragfijn Willen steeds rondbazuinen De oorlog kost fortuinen Kleurt velden karmozijn Hier spreekt een pronte pionier Staand op verstoorde gronden Schenkt ze aan honingbijen vocht Pluk je die kleine krijgsbanier…

kom ik ben de zon weer even zat wil je oogsten zien wat vruchten ons beloven ik schil je niet pel nooit je nieuwe bast maar wacht je opengaan en weet jouw zomer is nog niet gedaan je kleurde lente blauw en groen in ogen bent de wildste bloem die mijn hemel ooit nog zal gedogen je kiemde na het vurig rood van de papavers ze maaiden…

Het wellicht zien als een goede papaver wellicht een prachtig gedresseerd paard wiens manen je niet eens hoeft te kammen. Geen enkele dag hoeft mokkend kletsnat te zijn, kijken hoe spitten gaat is soms al voldoende net als weten dat na het voorjaar de zomer arriveert.…

in het Glutenland van Cactus en Papaver ziet men zon of ziet men zon niet feitelijk ziet de Gluut zon als maan in nevelen sterren wazig en van verre alles zweeft draait beweegt alleen de mens oh hoe draaierig staat stil uren eeuwen minuten tijden in rekening worden niet bekeken door Gluten anders dan als dom mensen gereken…