Alle inzendingen over papaver

stromen van de maan zelfs als ik hier zou sterven in zwarte kleren van de nacht of in de scherpte van mijn waan ik zie de vele harten het vuur er dwars doorheen, de opgebonden druiventrossen de pijlen bij menigeen we vrijen tussen lakens scheuren, schreeuwen, om en om vloeien vurig naar elkander en likken zoetgezwollen papavers…

de letters branden aan rokende regels knetteren de woorden in een zwervend font ik verpulver de papaver paverpa de ververpul de vingers aan de rol rullen geurige tabak monden slokken warm het slijk der aarde longen zuchten ontspannen dwars op geduchte werken ik verzilver de katapult tapultka de ververzil elastiek stil de spil sprong…

Ik adoreer u Vrouwe, uit schuim geboren schoonheid, uw godinnelijke lichaam is een lust voor mijn oog, uw stem klinkt als een korenbloem, uw streling kamperfoelie, papaver uw geur. Aphrodite, laten we honingkoekjes delen, gedoopt in zoete wijn; U bent mijn Godin als ik uw Hephaistos mag zijn.…

dat was in de wonderbaarlijke maand van bloesemingen en overvloed toen mijn borstkas opstoof als papaver ribben in sierpennen uitwaaierden mei mijn magere taal openbrak vergelijkingen vrat als vuur water ik schaamde mij diep naar poldergewoonte in loden jas tussen druppel en wind ongevoelig bij takken struikgewas doornen had ik licht opgevat…

Hijgend holden ze de wei door boterbloemen en papavers op de vlucht voor iets - zo leek het en een koe stond er gekliefd met bolle ogen aan de grond en keek hen na tot aan het water waar haar stalletje met hooi stond voor haar grazende gerief wat niet veel later door de boterlieven stiekem werd gediefd Ze waren zacht - de boterlieven en…

In Delft groeit de papaver in de straten De hofjes pronken er met roze rozen Hoe heerlijk is het om hier te verpozen Vermeer heeft voetafdrukken nagelaten Er drijven waterlelies in de grachten Zacht glijden peddels door het gladde water Een tweede Pinksterdag; een beeld voor later Wat leed door pandemieën zal verzachten Van Delftsblauw porselein…

wandel west waar wolken -rode wonden- wachten op de avond, moe en bloedend lijk papaver wandel west waar drukte -woeste honden- webebt in vergeten hoe gedaver wurgend werkt nest is best nu 't noorden ijzig nadert moordend in z'n ijz'ren greep geklauwd : het einde van de dag nest is best en woorden van mijn vader trekken -goud-…

Wat is er toch onnoemelijk veel pijn waar de zomer alweer voorbij is en de herfst zijn draden spant over het land dat nog slaapdronken de papavers moet begraven; wat kan die laatste dorst laven naar de liefde die nooit tot voltooiing kwam, maar het kleed dat haar ooit in wit drapeerde verscheurde nog eer de dag ten einde liep.…

op ongeschoren velden wuift het riet langs poldersloten en koeienogen levenslust gonst door gans het gebied dat groen ziet van haar tiervermogen papavers bloeien wild en vurig rood twee kontjes hoog is het golvend gras jij en ik vrijen de zevende hemel bloot woorden ruisen ongehoord door het gewas ik voel jouw adem op mijn verhitte lijf…

Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos, er zullen resten van je ziel, die in het harnas verbleef, komen spoken rond de doktoren, die zand uit de ogen…

Ik strijk mijn streken met een droge kwast, lees de verlichte tred in de ravenzwarte ogen en word onder een steelse blik van meewarigheid begraven, ze steelt papavers uit de sterren van haar figuur, tomeloze last van weelde in een aansprekelijke natuur, die ze eerst met me deelde en ik vrijliet door haar persoonlijkheid .…

Niet dat de zon niet begint, de schaduwen geven weer diepte tussen de blaren en van grauw worden de papavers rood. Niet aan het licht, niet aan de verre geluiden, niet aan het zwijgen van de vogels.…

Neergegeseld ligt smaragden klaver, Platgeslagen 't blauw en 't fladderend rood Van de koornbloem tegen de papaver Door de rogge, als lijkkleed langs de sloot, Maar de wilde, kleine gele klaver Tart van 't heftig straalgevlaag de stoot.…

mijn dood stinkt niet Alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg Ik zou drie keer willen doden Een kind, een volwassene, een dier Met mes, pistool, slanke vingers die van niets weten Nee, men geeft advies binnen de perken van een bad, een stoel, een opboljurk mijn vogelvrijehals te blijven ------------------------- uit: 'Papaver…

Zó als een kind dat in het leven was, Zó als een bloem van zomerrood in ’t gras, Rode papaver die nu neder ligt, Zo lag ze en der zonne laatste licht Scheen op haar, maakte haar een weinig rood En goud voor ’t laatst – en ging toen met haar dood.…

Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Nat van tranen, groeien witte lelie bloemen Naar de kleuren van de regenboog Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Tranendal, "bloeit de papaver bloem" Haar zwarte hart verspreidt over de aarde Ik zie je weer, liggen tussen witte muren Bleke lippen…

Het haverveld is van papavers rood, Van korenbloemen blauwt het hoge koren, De ijsvogel flikkert over gracht en sloot waar hennephaar bloeit, Gele naast de ivoren.…

hemel het stukje Eden in mijn achtertuin waar vogels vrolijk flierefluiten tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver zoetgevooisde honing klappen papavers…

de aarde kleurde bloedrood verdriet voorbij want materie kent dat niet het is fysieker dan dat de oude God was onder zijn eigen lichtgewicht bezweken gedoofd in een wit geboortekanaal Duister het andere kon nu schijnen grijs licht ruis van fotonen een beetje als uit de ether verdwenen teevee kanalen het dode meisje schikte zwarte papavers…

. --------------------- uit: 'Papaver', 2007.…

velden loop ik langs de bermen rijd ik met jouw bruidsschat in mijn hand duizend bloemen raap ik bij elkaar het is niet te veel gevraagd om te speuren naar de blauwe korenbloem in de akkers vergaar ik schoonheid voor jou alleen duizend bloemen zo veelkleurig als je nog niet eerder zag je zoveel rood voor ogen als de dag dat ik je die papavers…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

Strooi papavers als korrels der vermetelheid in het verblindend oog van de tijdloze muze Op het moment dat de draak zijn vuur verzengt en dwergen in hun smidse zonniger goud delven dansen onzichtbare elfen om de navel van de aarde en om alles wat van onschatbare waarde blijkt mag je opnieuw de hemelen bewonen de ongekroonde koning…

De linten in haar waaiend haar, papavers tussen koren ooit, maar rood wordt bruin en brood verkruimelt, langzaam gaat elk meisje dood.…

geven hoe mooi het was, hier gisteren bij mij een hemel zwaar van regen niet bij mij aan jou mijn vergezichten schrijven waartussen stadjes liggen ingepakt met jou verdwalen in mijn woorden eeuwen voelen door een kleine stad en vertellen hoe de mensen daar vreugde en leed beleefden bij het haventje gezeten waar "Dokter Pulder zaait Papavers…

Ze deelt papavers met de sterren van haar natuur, ze draagt een gewichtloze last van weelde in een aanspreekbare figuur, die ze met me steelt en weer vrijliet in persoonlijkheid, er is geen keerzijde aan dit bijzondere amulet.…

zwaan bedoeld dan is het mooie wat hiermee wordt verteld dat zij zich vanaf nu eindelijk echt gelukkig voelt sommigen zullen zich daaraan storen verdoen daarmee hun kostbare tijd men is zoals men is geboren beschouw het als een fraaie variëteit In een land vol klaver brengt iets anders kleur geluk vertier nee niet zoals een opvallende papaver…

het sprakeloze wit van zoveel duizend graven zie, kou groeit als gestolde tederheid op de zere huid van het landschap heeft aarde een geheugen en wie vindt hier dan ooit zijn eigen handen weer wie het weerloos hart ogen waarin de woorden naar de lippen groeien, voeten vastgelopen in de waanzin-klei en altijd altijd weer klapwiekend papavers…

Och, hoe schoon vlieden de beken door hei - en weidevelden heen waar speenkruid, duizendblad en klaver boterbloem, margriet, papaver aan ranke oevers dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde…

Wat van papavers overbleef werd gloed bij avond, vroeg ging ik houden van rood nog eer ik wist dat deze kleur zou kleven aan mij zoals ze kleeft aan vuur en dood. Want allen zijn gegaan die in mijn wijde armen woonden, het kind de vader en de hond gekapt het bos de bomen.…