Alle inzendingen over plots heengaan

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

ik zie ze vliegen, om mij heen want mijn heengaan was een laatste hoop op een beter bestaan…

het woord grensoverschrijdend boers gestampt uit de losse grond is een gevaarlijk woord dat doet lijden komt nu wel vlot uit ieders mond alles is nu plots grensoverschrijdend woordjes zoals ”onnozelaar" of "Janet” men krijgt schrik om ze nog te schrijven laat staan ze uit te spreken, wat een smet grensoverschrijdend voor mij nu…

Alles in de natuur oogt ook vandaag in zichzelf getogen, als of ze om het heengaan van jou mee rouwen mogen. Plots voel ik intens gemis, alsof het geen jaren terug is. Gedachten aan haar zijn in mijn rimpels blijven hangen ik kijk de dag nu aan, om desondanks toch verder te gaan.…

Je heengaan is een feit, je gemis desastreus je verscheiden is een zekerheid en echt geen eigen keus, je had zoveel te geven, zoveel nog te doen, zoveel nog te leren, een echte regel kampioen.…

Sneeuwvlokjes dalen buiten in de koude, maar zij zal met jullie warmte heengaan naar daar. Sneeuw als tranen om haar jarenlange strijd, jullie achterlatend met oeverloos verdriet. Terwijl de sneeuw jullie verdriet toedekt, zal zij rustig heengaan. Omringd door jullie liefde blijft haar glimlach bestaan.…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen ik het hopen zal vergeten…

in een witte bont beschilderde kist slaapt een man met het hart van een levenslustig kind de sperziebonen lagen sinds zijn komst nog nooit zo recht in het vak zei de baas van Coop Compact roerloze handen omklemmen nu de mondharmonica’s van de jongen die Henkie heet en Toots met hart en ziel bijna evenaarde…

Jouw heengaan heeft je verlost van zorgen, lichamelijke en geestelijke pijn. Maar voor de familie zal het gemis er altijd zijn.…

Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

misschien dat het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt…

de dood haalt iedereen in zelfs de begeleider sterft eens thuis- en mantelzorg wensen niet het heengaan van de man met kanker en dan, onverwacht, zaait hij uit in bloemenpracht vergeet mij niet ondanks dat ik u achter liet…

waar kan ik heengaan zonder te verdwalen? in het oerwoud van de woorden? eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

Na mijn heengaan gaan ook zij. Naar andere tafels. Naar onbekende boekenkasten. Naar de harten van vrienden. Boekenvrienden zoals ik. Vrienden zijn sterfelijk. Boeken niet.…

de tembare hellehonden de afdaling in de dood de geur van het zout op de zeilen van de vorige storm alles lijkt binnen handbereik alles wijkt altijd weer terug niet het breken van de ziel in de stilte van je heengaan…

Als kleur verdwijnt in sluier wit het kille grijze toedekt van het platte lijf plots richting ijlkoorts onder nul welk mij verbaast naar buiten drijft even is het allemaal wel mooi in sfeer doch uw gelaat misvormt in spiegelende ronding met een petje op van sneeuw hangende aan dennen telkens weer het is voortdurend even wennen onder luidend…

Ik wil niet dood maar enkel sterven dood is zo definitief dood is enkel om te erven sterven klinkt zo lief Sterven is een zoeter heengaan dood, ik houd er niet van dus waarom de dood verkiezen terwijl ik sterven kan…

Licht toegeknepen ogen volle zon op kalme zee wil vechtlust vol vermogen Kom maar op en ga maar mee Ik zie dat je weet waar we heengaan Ik weet dat je ziet waarvandaan…

sterven zal je in dode letters in flarden van poëzie neerstromen afsterven in verstikkende schaduw neergeschreven in het graf van de muze heengaan in verplettering van tirannie en grauw zijn ze geworden inktvlekken resten ook de betekenis ben ik vergeten…

Na een overlijden na een heengaan van een dierbare lijkt even alles anders dichter desolater droeviger erger groter leger maar niet mooier mooier komt niet in dit rijtje voor sterven is nooit mooi of het moet mooi verfilmd zijn…

Weeg het lichaam van de dode zorgvuldig tot in milligrammen voor en na het heengaan om te komen tot het juiste gewicht Adem driemaal in en uit op de voorgeschreven wijze de ziel vliegt naar verre oorden maakt zichzelf een nieuwe huid…

Toch doet zijn heengaan mij een beetje zeer. Ik heb mijzelf beloofd - om hem te eren - dat ik zijn werk opnieuw ga bestuderen.…

Lief mij schat vertrouw mijn initiatief lief mij staand krom plat in bubbelbad op de kokosmat nauw achter in de mini tussen knalwit duizendblad en de laagstaande verblindende zon zoals prille liefde verblindt verwarmt ze streelt mee klaverblad een vier en plots klinkt onder spelende vingers zijn opgewonden stem ik lief je schat ondanks…

Een gezicht is als een gedicht met een eigen karakter en een plot Soms kijkt een gezicht als een kaars zonder licht soms als een vol passie, vol van genot…

Wij noemen ze dus Ploot en Fuit (zo zagen zij er namelijk uit)… Fuit was zestig angström groot maar magerder dan kromme Ploot.…

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

En plots bloeit de brem Elk jaar als nooit tevoren Knalgeel het talud…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…