Alle inzendingen over psychologie

Ze krast zich open met elk voorwerp wat binnen handbereik ligt, tot bloedens toe. Ze verwond zich, tot bijna op het bot, heeft echter niet in de gaten dat ze niet de enige is die hierdoor pijn lijdt. Haar omgeving staat machteloos aan de kant, het is een schreeuw om hulp, die eindelijk wordt gehoord. De hoop dat de behandeling zal slagen…

Ik droomde dat ik wakker was de slaap maar niet kon vatten Toch was mijn geest niet overstuur liep ik niet uit de pas was ik mij niet met vrienden gaan bezatten Het gekke was dat het allemaal zo realistisch was zo echt en zo natuurlijk dat ik daarover flink de pest in kreeg omdat ik het niet kon bevatten Gelaten onderging ik dat gevoel…

onkwetsbaar en niet bang bereid 'om mee te spelen' ze lokt je met haar zang naar felrood overspel ze liegt zich met jouw waarheid naar wat je maar wilt delen en zij is al die tijd waar jij haar niet verwacht…

Ik ben altijd bang als ze naar me kijken. Dan voel ik die drang om weg te kijken. Mijn handen zweten en mijn vingers trillen. Het is gewoon bezeten hoe ik sta te rillen. Altijd maar alleen. Eerst vergelijken, en dan weer meteen mensen ontwijken. Door ieder mens komt angst tot leven. Dat is mijn leven. Maar niet mijn wens.…

het lijkt of ik steeds cirkels maak rondreizend door verloren land zonder begin of einde ik ben voor eeuwig onderweg en voel me nergens thuis de vijand sluit mij langzaam in geen enkel veilig huis ik dool door dit verloren land en ken de grenzen niet ontmoet slechts pijn en het verdriet van leven niets voldoet aan de verwachting geen…

dat de maan haar stralen beweegt is omdat ik in jouw hoofd woorden leg zonder zou ik niet komen je blaast ze liever zoet verzint namen in overvloed gaandeweg zonder zou jij niet komen dat de wolken heel laag hangen haast doorzichtig is omdat verlangen zo leeg is door je honger naar pijn mijn pijn ik vraag niet…

Er werd toch mooi gegeten van de verboden vrucht, maar als ze alles hadden geweten waren ze voor de eerste hap wel degelijk gevlucht!…

adem mijn dromen voorzichtig in als ik jou vertel met zachte stem wat je toe mag komen ik waas niet bij daglicht ben noch een schaduw in de nacht voel de bries van tederheid die het versteende verzacht, je naar jezelf geleidt diep in jou aardt de binding, de kern van rust vandaar uit wordt vervreemding in slaap gesust…

ondanks het slijtend beeld weet u geen raad u betrapt u zelf dat mijn blootheid uw belangstelling verraadt ongemakkelijk is uw houding bij het zien van een middelbaar lijf dat wist ik wel het vlees is zwak ik ben nu eenmaal een mannelijk wonder een lijf, behaard van top tot teen maakt u onrustig tracht mij in ogen te zien…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…

ik heb er echt alles aan gedaan het mocht niet baten: met vingers gedraaid ijsgebeerd van kast naar muur. minstens een asiel katten uit een arboretum bomen gekeken ben zelfs bij de pakken gaan zitten, de kerstboom stond al kaal, echte van Giorgio Armani menig cliché verzopen ik heb intens getwijfeld heel intensief gewacht…

Het leven is als een breiwerkje op pennen, laat één steekje vallen en leer leven met het gat, 't kwam er niet voor niets, maar is wel even wennen!…

ik laat mijn vogels vrij gisteren en vandaag onbeweeglijk zwart in diepte, zee en velden schaduwen verliezen naakt de oevers aan mijn zij waar ik mijn stem laat spreken ik kan nooit meer zijn laat me daarom varen naar uw spiegelken van lichte dromen waar gij me zuiver laat rusten in de cadans van lieflijke woorden ---------…

ooit toen de jaren nog niet telden was er de dagelijkse vraag hoe geef ik mezelf een houding zo omstreeks mijn vijftiende kwam uit amerika bericht houding was voorbij image building je moest bouwen via acts naar een verbeelding van jezelf vandaag bedacht ik dat ik me vaak nauwelijks een houding kan geven ook geen houdbaar…

een daverende stilte geleidt mijn oog naar jouw schaduw het gordijn vlekt het toneel als was je menselijk schuw of zomaar te veel een schijnwerper snijdt cirkels, vangt jou als jij eens, onverhoopt, vluchten zou…

aangeslagen zien dat wil ik niet meer verblijven in kassen als cellen van de ziel met een verkrampte atmosfeer en oogleden als verkreukte jassen nee, zo zet ik mijzelf voortaan niet neer ik heb de engel in mij te lang bereden…

soms dan ben ik zo ondraaglijk weids waar mijn vlees als afhankelijke wees zuigt aan borsten doch mijn ziel de God verzoekt diepte niet te korsten zo ben ik van nature geschapen als een menselijke zot ik, die nauwelijks mijzelf ken en voortdurend mijn duizend loten bij elkaar moet rapen ja, ik ben een aardse vlinder lichtzinnig…

Hoe kalm en wijs en rustig evenwichtig was de mens nu is hij overspannen de bovenboog houdt vast hij mijmert spant en barst in woede angst en twijfel de onderbouw is uit het lood…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

waarom schreeuw ik ik weet er is geen andere weg want elk woord was op voorhand al gedoemd tot sterven waarom droom ik wanneer ik beter over dood kan spreken in mijn leeg verloren lichaam al wat bestond lees ik met stompe letters want ik sterf in jou eer je bestond ik schrijf mezelf weer in de scherpe hoek waarin ik beter had…

soms lopen gedachten los als kippen gele poten trippelen driftig in de ren gevederde vleugels weinig verplaatsing een en al gekakel geen touw aan vast te knopen gelukkig valt er af en toe een ei echt denken lijkt er niet meer bij behalve dan dat je denkt een griepje en het is voorbij…

jij legde de schaduw naast het smalle pad terwijl de wereld was verlaten al ver voor het komen van de nacht aan de bosrand met een handvol bladeren trad een voorzichtige eik nog nabij om zo oud de gebroken herinneringen in het sterven te verjagen wil je niet in de zon gaan staan vroeg jij want de zon draagt niet jou maar jij draagt…

leven in de lucht leven in de put leven op een roze wolk leven op een mooi moment leven in een donkere grot leven omdat het moet leven vrolijk in en uit de zon schijnt vrolijk op je huid leven op een roze wolk k'wou dat t'zo blijven kon leven somber en verdriet dag in dag uit die dichte mist soms heel soms denk ik,... was ik er…

Ze was nog jong en wild, nog niet toe aan vastigheid.. Ze genoot nog van het leven, wou haar vrijheid nog niet kwijt.. Ze danste zonder schaamte, met de mannen om haar heen.. Ze kon iedereen krijgen, maar was nog steeds alleen.. Ze maakte mannen gek, heel onschuldig, zonder doel.. Ze danste close met iedereen, zonder lust, zonder gevoel…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

jij meet mij en ik mezelf in deze context mag ik jou niet meten maar dat doe ik lekker toch in jouw machtige ogen zie ik zeer, je schiet met scherp, je bijt, ik duik en denk anders, dat doe ik anders…

opgesloten... aan handen gebonden geen voet om op te staan niet kunnen slaan niet kunnen stampvoeten haar eigen gevangenis gelukkig maar want wat als.... haar handen kunnen uitreiken ze stevig kan staan ze uit kan halen en stampvoeten gaan? gevaar voor... kwetsing geen erkenning veel te veel pijn ze heeft de moed om het…

volmaakt wil ik zijn veel geluk stroomt mij dan toe kende slechts vernederende pijn ben dat vreselijk moe volmaakt wil ik zijn hoor er dan echt bij ben dan wel niet mijzelf maar streven naar zalige perfectie leidt mij naar een hemels gewelf volmaakt wil ik zijn dan alleen, dan alleen ja, dan alleen.......... ik schreeuw…

ik zag een kind vallen uit een boom het ademde een woord. een eerste woord. blind. vader bevroor het kreeg omtrek en wat vormen hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht. donker. het kind bevroor de wind liet niets blijken en schoof verder voorbij het veld van verborgen mos. doof. moeders gehoor ik zag een kind sterven en raapte…

achter berken klimop en rozen grazen schotse hooglanders hun liefde uit het dorre gras ze meten hun krachten met de natuur die bollenland was koesteren hun kalveren steken de koperen zon af van de noordzeeplas ineengehurkt in de verkoeling van het meer van eigen tranen sombert de man verdord in het gras rimpelend komt de zon uit…