Alle inzendingen over psychologie

Ik droomde dat ik wakker was de slaap maar niet kon vatten Toch was mijn geest niet overstuur liep ik niet uit de pas was ik mij niet met vrienden gaan bezatten Het gekke was dat het allemaal zo realistisch was zo echt en zo natuurlijk dat ik daarover flink de pest in kreeg omdat ik het niet kon bevatten Gelaten onderging ik dat gevoel…

onkwetsbaar en niet bang bereid 'om mee te spelen' ze lokt je met haar zang naar felrood overspel ze liegt zich met jouw waarheid naar wat je maar wilt delen en zij is al die tijd waar jij haar niet verwacht…

Ik ben altijd bang als ze naar me kijken. Dan voel ik die drang om weg te kijken. Mijn handen zweten en mijn vingers trillen. Het is gewoon bezeten hoe ik sta te rillen. Altijd maar alleen. Eerst vergelijken, en dan weer meteen mensen ontwijken. Door ieder mens komt angst tot leven. Dat is mijn leven. Maar niet mijn wens.…

het lijkt of ik steeds cirkels maak rondreizend door verloren land zonder begin of einde ik ben voor eeuwig onderweg en voel me nergens thuis de vijand sluit mij langzaam in geen enkel veilig huis ik dool door dit verloren land en ken de grenzen niet ontmoet slechts pijn en het verdriet van leven niets voldoet aan de verwachting geen…

dat de maan haar stralen beweegt is omdat ik in jouw hoofd woorden leg zonder zou ik niet komen je blaast ze liever zoet verzint namen in overvloed gaandeweg zonder zou jij niet komen dat de wolken heel laag hangen haast doorzichtig is omdat verlangen zo leeg is door je honger naar pijn mijn pijn ik vraag niet…

Er werd toch mooi gegeten van de verboden vrucht, maar als ze alles hadden geweten waren ze voor de eerste hap wel degelijk gevlucht!…

adem mijn dromen voorzichtig in als ik jou vertel met zachte stem wat je toe mag komen ik waas niet bij daglicht ben noch een schaduw in de nacht voel de bries van tederheid die het versteende verzacht, je naar jezelf geleidt diep in jou aardt de binding, de kern van rust vandaar uit wordt vervreemding in slaap gesust…

ondanks het slijtend beeld weet u geen raad u betrapt u zelf dat mijn blootheid uw belangstelling verraadt ongemakkelijk is uw houding bij het zien van een middelbaar lijf dat wist ik wel het vlees is zwak ik ben nu eenmaal een mannelijk wonder een lijf, behaard van top tot teen maakt u onrustig tracht mij in ogen te zien…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…

ik heb er echt alles aan gedaan het mocht niet baten: met vingers gedraaid ijsgebeerd van kast naar muur. minstens een asiel katten uit een arboretum bomen gekeken ben zelfs bij de pakken gaan zitten, de kerstboom stond al kaal, echte van Giorgio Armani menig cliché verzopen ik heb intens getwijfeld heel intensief gewacht…

Het leven is als een breiwerkje op pennen, laat één steekje vallen en leer leven met het gat, 't kwam er niet voor niets, maar is wel even wennen!…

Stilaan bevangt mij d'ironie alsof ik, door de schijn bedrogen en slechts door geest en woord bewogen, alom ontbinding om me zie; in elk bestaan ligt opgesloten het oude leven af te stoten zonder enig compromis. Te vaak zag ik door zelfzucht de grootste liefde afgebroken en elke gedachte, onbesproken, sterven als een ongeboren vrucht;…

ik haatte op een dag al mijn leugens, mooi verpakt in knik en vriendelijke lach terwijl ik anders voelde ik wilde dus mezelf zijn en niet zo op mijn hoede gaf alle ruimte aan mijn pijn en opgekropte woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten…

wij bladerden samen wezen met vingers waar we waren gebleven dachten ons leven te delen maar bleven helaas in de sfeer van foto’s steken natuurlijk zuchtten zinnen de sfeer van steeds groter wordende kinderen maar juist roddels en geheime momenten waren de krenten in de pap van toen zoals de eerste zoen na een verliefdheid van…

Grote golven overspoelen Geestelijk geloof Het is oorlog in mijn hoofd Door, en door, en door Oorverdovend rot gehoor Zwermen stemmen zweven Ruziënd, roekeloos, radeloos Dolend door mijn hoofd Stemmen sissen 's avonds laat Je gaat verliezen, veel te vaak Schaterende, schorre schreeuwen Beslissen stilletjes 's nachts Smachtend naar verwachte…

Terwijl ik dicht bij jou ben en zachtjes met je praat Dringt zich ineens het idee op, waardoor het niet meer gaat Ik wil zo graag weer samen leven, luisteren naar een lied Maar de gedachte houdt het tegen, genieten kan ik niet Ik probeer het idee te bestrijden, de gedachte tegen te gaan Maar hoe meer ik vecht ertegen, hoe meer het door blijft…

mijn mildheid zal groeien als ik om mijn beperktheid lach en me niet teveel met het Grotere werk wil bemoeien ik word aardig voor mezelf dat zijn anderen ook voor mij ben toch zeker wel hier neergezet om af en toe te denken goh, wat ben ik blij…

Kooien, die ons gevangen houden. Mensen, die gekooide vogels zijn. In een gevangenis leef ik, waarin ik me veilig waan, met gedachten als cipiers. Een onbewuste kerker is het, waarin ik me ongelukkig voel. Een gevangenis waarin ik zoek, naar wie vrije mensen zijn. Naar wie ik werkelijk ben. Angstige mensen zijn wij allen. Angstig is bijna…

ik bouw een brug over een vluchtig dal ondersteund door broos gesteente een verbinding scheppend tussen deze en gene wal mistig is nog de overzijde schoorvoetend ga ik vooruit niet wetend wat te verwachten: een menselijk beleg, uitstekende handen of donkere krachten aarzelend is mijn tred heeft het zin die weg te gaan…

krast ons kansloze bestaan groeven diep en laat ons beven is harmonie en rust beleven langdurig en slepend vergaan wordt op het pallet van bestaan berustende grauwheid verdreven door dodend vuur in gruwende kleuren is de geest angstig sluipend heengegaan dan veranderd weer onverwacht snel dit neerslachtig angstig beeld als een penseelstreek…

neem me mezelf niet af wat rest er dan nog van de nachtelijke regen die zich langzaam kleurt met het morgenrood van de treurende nachtegaal hoe zal hij weten dat zelfs de schaduwen trillen in de open fluisterende vleugels van zijn verenkleed wanneer de lucht geluidloos valt in de plassen en het puin ik loop er door, ben onderweg…

Ik hield een prisma in de hand En wierp een schijnsel op de wand, Dat, schoon het zonlicht, doorgaans wit, Uit zijne aard geen kleur bezit, Zo velerhande kleuren droeg, Dat ik mijzelve, peinzend, vroeg, Hoe toch dit klaar, doorschijnend glas, Dat zelf volkomen kleurloos was, Al deze kleuren scheppen kon En halen uit het licht der zon. Het…

ik kan hier alleen maar zitten met mijn rug tegen een boom en handen in het mos ik wil schreeuwen en verliezen vergeten hoe licht het was het einde van de zomer breekt het uitzicht door ramen van het vlakke glas de dood overleeft op doordeweekse dagen in de onomkeerbaarheid van aanvaarden ik zou moeten schreeuwen ondraaglijk…

de hemel is een stempelkussen een blauw papier met witte inkt ik blaas bellen kijk, ze drijven op de wind je spande spinnenwebben om de deurklink liet stenen kralen vallen uit het raam en alle bomen huilden toen ik vandaag verloor…

Als een reveil van gerecycleerde vergankelijkheid, somptueus in idiotie maar sober vol onbegrepen gratie, als een vicieus vibrato van dolgedraaide stilte, smachten zeven - ja, zeven! – gracieuze gratiën naar een streling, een onooglijke blik. Naar een aai van onverholen bewondering, vol verwondering. Het aftandse tandwiel grijpt de ketting…

Ik studeer mezelf. Ieder jaar wordt het examen uitgesteld. Een kale man met een pet vraagt naar mijn cijferlijst. Ik toon hem een onvoldoende voor er zijn.…

de stilte draagt mij terug naar de woorden die ik in de nacht verzameld had nog voor ik aan het sterven dacht toen vogels nog niet schreeuwden dromen speels bewogen en kinderen rode appels uit stoffige bomen toverden ik ging aan mijn huis voorbij zag mijn moeder door het raam en het glas dat ik had verbrijzeld met mijn kleine vuisten…

De lucht smelt als was onder de hitte van de zon en stroomt over het sidderende landschap. Ik beweeg me vertraagd en op rekkende benen door de roze massa van de namiddag. Geef me veren! Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

de tulp werd onze nationale bloem rechtop altijd in één klare kleur ongeveer d'enige fleur zonder geur vaak genoemd naar heren in de roem een en al apollonische helderheid zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen…

hoe dwaas is de gek die schildert in mij een duinland van dromen waar opgekropte huid zich rekt op onwezenlijke muren om met beheerste penseelstreken het ongedurige te verwoorden wie zal beweren dat de worsteling op mijn gelaat niet op de lippen zal gaan liggen van hen die met een weifelende borst de vlinders doden in het stille gebied…